"ผมกลัวการจากลาเป็นที่สุดเพราะการจากลามีแต่ความเจ็บปวดและเสียใจ"  

และแล้วก็ถึงวันที่ต้องลาจากกับคนที่ผมรักที่สุดนั่นก็คือภรรยาของผมเองเธอเดินทางกลับไปซิดนีย์หลังจากกลับมาเมืองไทยเพื่อมาแต่งงานกับผม งานแต่งของเราไม่ได้ใหญ่โตหรือมีพิธีการอะไรมากนัก เป็นแค่การผูกข้อไม้ข้อมือระหว่างญาติของเราทั้งสองฝ่ายและมีเพื่อนมาร่วมเป็นพยานอีก 2 – 3 คน

เราสองคนมีความสุขมากที่ได้แต่งงานกันและเริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันเธอเริ่มวางแผนชีวิตที่มีผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอ ผมก็วางแผนชีวิตที่มีเธอมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม

ภรรยาผมทำงานเป็นบราริสต้าที่ร้านคาเฟ่ในซิดนีย์อีกไม่นานเธอต้องกลับไปทำหน้าที่ของเธอและผมตัดสินใจว่าจะทิ้งทุกอย่างที่เมืองไทยเพื่อไปอยู่กับเธอที่ซิดนีย์ซึ่งตอนนี้อยู่ระหว่างการขอวีซ่า

ผมใช้ชีวิตอยู่กับเธอตลอดสองเดือนเต็มพาเธอไปทุกหนทุกแห่งที่อยากไป ชีวิตของเราสองคนช่วงนี้มีความสุขมากมีเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม อ้อมกอดของกันและกันยังอบอุ่น ก่อนนอนได้เห็นหน้าเธอเป็นคนสุดท้ายตื่นตอนเช้าได้เห็นหน้าเธอเป็นคนแรก ทุกอย่างทุกอย่างที่เราสองคนทำร่วมกันคือภาพแห่งความทรงจำอันล้ำค่าที่ผมไม่เคยลืมเลือน

แต่ตอนนี้เธอกลับไปแล้วมีแต่ความเหงาและความเจ็บปวดในหัวใจ ยิ่งช่วงที่ผมไปส่งเธอที่สนามบินสุวรรณภูมิหัวใจมันเจ็บจี้ด ระหว่างจอดรถเธอโผเข้ากอดผมเธอร้องไห้เสียใจอยู่นานพอสมควร ซึ่งวินาทีนั้นผมก็ไม่แตกต่างจากเธอเช่นกัน ผมไม่อายที่จะร้องไห้ออกมา ถึงยังไงผมก็ต้องอยู่คนเดียว อาจเหงาๆ คิดถึงเธอ แต่ก็ต้องทนอยู่กับมันให้ได้ เพราะชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป อย่างน้อยโลกในปัจจุบันก็ทำให้เราติดต่อกันง่ายขึ้นแต่ก็คงไม่เหมือนมีเธออยู่ข้างกาย

ผมคิดถึงเธอก็แค่อยากบ่นออกเป็นตัวอักษรเพื่อที่จะให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ก็เท่านั้นละครับ