"พี่ครับ... เหมือนเค้ากำลังบอกชอบพี่อยู่เลยครับ" ฮิโระกระซิบ บุ้ยปากชี้ไปทางโทรุ

.

(Takahiro's view)

ตอนนี้ผม..

อยู่ในรถลิมูซีนสีดำคันใหญ่

ฟิมล์ก็มืด มากจนมองข้างนอกไม่เห็น

รู้แค่ว่าตอนนี้อยู่บนถนนที่ไหนซักแห่ง

ผมรู้สึกว่าแผลเปิด เลือดกำลังไหลออกมา...

อา.. ตอนนี้ ผมอยู่ในส่วนคนโดยสาร..

มีผู้ชายตาตี่ผมหยักประบ่านั่งอยู่ตรงข้าม

ตอนนี้ เค้ากำลังโทรศัพท์หาใครบางคนอยู่

.

.

"ฮัลโหล ยู นายอยู่ไหน.."

"ฉันโทโมยะเอง..."

"นายเมาอีกแล้วเรอะ เจ้าบ้านี่"

"ฉันคงพึ่งนายไม่ได้สินะ งั้นแค่นี้"

เขาดูหงุดหงิด แต่ก็ยังโทรต่อ

"ฮัลโหล จามิลหรอ นายอยู่ที่บ้านใหญ่มั๊ย"

"ฉันเพิ่งทำงานที่ได้รับมาเสร็จ"

"เตรียมหมอให้หน่อย"

"เดี๋ยวค่อยอธิบาย ไปลากคอไอหมอติงต๊องนั่นมาซะ"

"อีกไม่นาน คงถึงน่ะนะ"

.

.

.

ตอนนี้รถเลื่อนมาจอดในที่ๆหนึ่ง...

ที่ๆเขาเรียกว่า{บ้านใหญ่}

"เอาล่ะ! ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมพูด ก่อนจะออกจากรถนำผมไป

ผมกุมแขนของตัวเอง

อา.... ปากแผลเปิด จนผมคิดว่าเลือดของผมคงเปื้อนเบาะรถไปจนแดงไปหมดแล้วแน่ๆ

ขณะที่ชายหนุ่มผมหยักเดินพาผมเข้าไปในที่ๆเรียกว่า {บ้านใหญ่} ก็เสียงดังโหวกเหวกออกมา

พร้อมกับผู้ชายร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์ วิ่งเข้ามาหาชายตรงหน้าด้วยท่าทางตื่นเต้น

"ไหนๆ คนเจ็บหรอ!?โทโมยะ นายไปลุยมาตอนฉันกำลังวิจัยอยู่หรออ" ชายในเสื้อกาวน์เอ่ย

"ป่าว เจ้านั่นบาดเจ็บอยู่แล้ว แต่แผลน่าจะเปิด ไปดูให้ทีสิ ฮงกิ" ชายที่น่าจะชื่อว่าโทโมยะเอ่ย

"เดี๋ยวฉันจะไปรายงานผลก่อน นายพาเขาไปทำแผลก่อนเถอะ" โทโมยะพูดและเดินเข้าไป

"อา.... งั้นหรอๆ ยังไม่ได้ไปลุยมาสินะ" ชายในชุดกาวน์พึมพำกับตัวเอง

ลุย..? เขาหมายความว่ายังไงน่ะ แต่ว่าตอนนี้ ในหัวผมมันเริ่มจะเบลอไปหมดแล้ว ทำไมกันนะ

"นายตามฉันมาทางนี้เถอะ นายเสียเลือดจนหน้าเริ่มซีดแล้วนะ" ชายในเสื้อกาวน์เอ่ย ก่อนจะเดินพยุงผมไป

.

.

.

เมื่อผมเข้ามาข้างใน ผมเห็นทางเดินยาวที่สลับไปสลับมา แต่ก็ยังคงเอกลักษณ์ความเป็นญี่ปุ่นไว้

ชายชุดกาวน์พาผมไปที่ห้องๆหนึ่ง

ถึงข้างนอกจะเป็นประตูเลื่อนแบบญี่ปุ่น แต่ข้างในก็มีประตูอีกชั้น เป็นประตูกระจกกั้น2ชั้น ข้างในมีห้องเล็กๆ ที่น่าจะเป็นห้องเก็บยา ห้องทำงานวิจัยด้านเคมี แล้วก็ห้องที่มีเตียง2เตียงคิดว่าน่าจะเป็นห้องพยาบาล และที่น่าปวดหัวคือกลิ่นยาฆ่าเชื้อนี่แหละ

(Writer: เรฟเฟอร์เรนซ์มาจากแลปที่ทำงานค่า เป็นประตู2ชั้น ที่ถ้าบานนึงเปิด อีกบานก็จะปิด จะมีจุดพ่นยาฆ่าเชื้อด้วย พอเข้าไปก็จะมีจุดให้เปลี่ยนผ้า ทำความสะอาดร่างกาย ก่อนจะเข้าสู่ตัวแลปน่ะค่ะ ถือว่าเป็นการกันแบคทีเรียและสิ่งแปลกปลอมทั้งภายในและภายนอก แบบ ในไม่ให้ออก นอกไม่ให้เข้าเลยค่ะ)

พอมองๆไป เหมือนศูนย์วิจัยมากกว่าห้องพยาบาลซะอีก

"นายไปที่เตียงไหวมั๊ย... ถ้าไม่ไหวฉันจะอุ้มละนะ อึ๊บ!"ชายในชุดกาวน์ถาม แต่เหมือนจะไม่ต้องการคำตอบ เขาช้อนผมขึ้นในท่าเจ้าหญิง....

ครับ... ท่าเจ้าหญิง...

แล้วทำไมต้องท่าน่าอายแบบนี้ด้วยล่ะ!! ให้ผมตอบซักคำมั๊ย!!

เค้าอุ้มผมมาไว้ที่เตียง แล้วก็หันไปเริ่มจับนู่นนี่นั่นกับอุปกรณ์ต่างๆ

"ตอนนี้นายช่วยถอดเสื้อออกก่อนนะ ฉันจะทำแผลให้"ชายในเสื้อกาวน์พูดพร้อมหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆ

"แล้วก็นะ ฉันชื่อลี ฮงกิ เป็นหมอแหละมั้ง... ส่วนผู้ชายผมสีขาวที่หน้าตาคล้ายๆนาย นายไม่ต้องห่วง เค้าปลอดภัยดี เดี๋ยวทำแผลเสร็จฉันจะพาไปหา ตอนนี้นายอยากจะถามอะไร ถ้าฉันตอบได้ฉันจะตอบ" ฮงกิพูดพร้อมยกอุปกรณ์ทำแผลมาที่เตียง

"งั้นหรอ... ฮิโระ.. ปลอดภัยดีสินะ"ผมพูดพลางถอนหายใจ

"ที่ว่าเป็นหมอแหละมั้งนี่คือ..."ผมเริ่มถามคำถาม ขณะที่เค้าก็เริ่มปลดผ้าพันแผลที่ไหล่ของผม

"อา... โดนยึดใบประกอบไปแล้วล่ะ เพราะว่าเอาแต่ศึกษาพิษล่ะนะ โอ๊ะ.. แผลนี่สวยดีนิ.." เขาตอบพลางทำแผลของผมไป

(Writer:ปกติการเรียนในสาขาแพทยศาสตร์จะต้องสอบใบประกอบ3ใบนะคะ ต้องผ่าน3ใบ ถึงจะได้เป็นคุมหมอที่รักษาได้ แต่ในบางกรณีเช่นทำผิดกฏหมายก็อาจจะโดนริบใบประกอบคืนนะคะ)

"แล้วคนที่อยากพบผมนี่เป็นใครหรอครับ"ผมถามต่อ

"อ่า... นายรู้มากแค่ไหนล่ะ"เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ขณะที่ทำแผลผมไปเรื่อยๆ

"รู้แค่มีคนที่อยากพบผม..."ผมตอบ

"แค่นั้นจริงๆหรอ"เขาถามย้ำก่อนจะหยุดมือจากการทำแผลมาจ้องตาผม

.

.

*ครืด!!*เสียงประตูเลื่อนดังขึ้น

.

"ฮงกิ ที่เหลือ...พรุ่งนี้ เขาจะเป็นคนพูดเอง นายพอแค่นั้นแหละ" ชายร่างสูงโครงร่างใหญ่ ที่มองยังไงก็ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแน่ๆพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"นั่นสินะ... ฟังจากปากเจ้าตัวน่าจะดีกว่า"ฮงกิพูดขึ้น

"เอาล่ะ คนๆนั้นจะพานายไปที่ห้องพักของนาย ฉันคิดว่าเจ้าหนูผมขาวน่าจะอยู่ที่นั่นเหมือนกัน"ฮงกิพูดต่อ

"อืม.. ผมชื่อจามิล.. ได้รับหน้าที่ให้พาคุณไปห้องพัก คืนนี้ก็ดึกมากแล้ว ผมคิดว่าคุณควรพักผ่อนก่อน ดังนั้น ผมจะพาคุณไปที่ห้องพัก โปรดตามผมมา" จามิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่คล่องนัก

เพราะเป็นคนต่างชาติ คำสุภาพคงพูดลำบาก

"เอ่อ...คือ... ฮิโระ-- ผมหมายถึงเด็กผู้ชายผมสีขาวอยู่ที่ไหนหรอครับ"ผมถาม

"อยู่อีกฟากนึงของคฤหาสน์ครับ ไม่ต้องห่วง เขายังปลอดภัย"จามิลตอบ

"อ่า... งั้นหรอครับ"ผมพูดเสียงเบา

เค้าพาผมมาที่ห้องๆหนึ่งบนชั้นที่3 ถึงชั้นล่างจะดูเป็นคฤหาสน์ญี่ปุ่น แต่ชั้นบนก็ถูกตกแต่งให้คล้ายกับห้องหรูของยุโรป...เป็นงานศิลปะแบบผสมสินะ...

ภายในห้องก็ดูหรูหรา มีระเบียงยื่นออกไป

"ครับ... ที่นี่จะเป็นห้องของคุณ ถ้ามีปัญหาอะไร สามารถเดินไปเรียกผมได้นะครับ ผมอยู่ห้องสุดทางเดิน เลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปเลย"จามิลพูด

"เอ่อ จามิลซังสินะครับ...ช่วยใช้คำธรรมดากับผมเถอะครับ.."ผมถาม

"อย่างนั้นก็ได้...งั้นไปก่อนนะ" จามิลพูดพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เมื่อจามิลออกไปแล้ว ผมก็เริ่มสำรวจห้อง

ห้องกว้าง เตียงใหญ่ นาฬิกาลูกตุ้ม ในตู้เสื้อผ้ามียูกาตะสีเทาและดำอยู่จำนวนหนึ่ง ห้องน้ำอุปกรณ์อาบน้ำ ผ้าขนหนู และมีจากุชชี่...

จากุชชี่(....) ช่างมันเถอะ...

ผมที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง คิดทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด

แต่ว่านะ...วันนี้น่ะ... ขอพักซักแป๊ปนึงล่ะนะ...

.

.

.

.

.

1:00 

*แก๊ง!!แก๊ง!!แก๊ง!!*

.

เอ่อ...เดี๋ยวนะ...ผมหลับทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำหรอ...ไม่สิ.. ทำไมนาฬิกาถึงมาตีตอนตี1ล่ะ

"งั้นก็ถือว่าปลุกมาอาบน้ำละกันนะ"ผมพึมพำ ก่อนจะลุกไป

ผมลุกไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบจับชุดยูกาตะสำหรับนอนออกมา แต่ผมก็สะดุดตากับสิ่งที่อยู่นอกระเบียง

คฤหาสน์หลังใหญ่สไตล์ญี่ปุ่นผสมความเป็นยุโรป ที่ไม่น่ามีจริงๆด้วยซ้ำ

บรรยากาศสงบ ร่มรื่น แต่ก็วังเวงเหมือน

บ่อน้ำร้อน... ทำไมถึงมีออนเซนที่นี่กัน... แต่จากการที่เป็นคฤหาสน์สุดยอดขนาดนี้แล้ว มีออนเซนคงไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วล่ะ

ขณะที่ผมพลางคิดพร้อมมองบ่ออนเซนกลางแจ้งนั่นอยู่

ผมก็ไปสะดุดตากับใครบางคนเข้า

ร่างกายกำยำได้รูป ผมสีทอง กำลังแช่อยู่ในบ่ออย่างเงียบเชียบ....

แต่จากตรงนี้ ผมมองเห็นเพียงแค่หลังของเขา กับดวงจันทน์เท่านั้น...

ผมยืนเหม่ออยู่พักนึง ก่อนที่จะรู้สึกตัว ว่าจะต้องไปอาบน้ำ...

นี่ผมเป็นอะไรไปหรอ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างตอนนี้ตีกันอยู่ในหัว

ผมไปอาบน้ำ แล้วกลับมานั่งคิดทบทวนที่เตียง ก่อนจะผล็อยหลับไป...

.

.

.

.

เมื่อถึงเวลาเช้า ผมลุกขึ้นไปเตรียมตัว

แต่่ถึงยังไง ผมก็คงต้องใส่ชุดยูกาตะที่มีในตู้แหละนะ เสื้อของผมมันชุ่มเลือด แถมกางเกงก็เปื้อนเหงื่อ

ผมมีทางเลือกเพิ่มมั๊ยเนี่ย...

หลังจากเปลี่ยนชุดจากชุดนอน ตอนนี้ ผมก็มาอยู่ในชุดยูกาตะ...

แต่เป็นชุดยูกาตะ... ในห้องสไตล์ยุโรป....

อ่า.. นี่ผมหาความเชื่อมโยงที่นี่ไม่เจอเลย...

*ก๊อกๆๆ* เสียงประตูดังขึ้น

"คร้าบๆ จะไปเปิดเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"ผมพูดพลางเดินไปเปิดประตู

*หมับ!!* มีใครบางคนกระโดดกอดผม

"พี่ครับ!!" เด็กหนุ่มผมสีขาวในชุดยูกาตะสีเทา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

"ฮ..ฮิโระจัง"ผมเองก็ด้วย ดีใจจนบอกอะไรไม่ถูก

ซักพัก จามิลก็เดินเข้ามา

"ตอนนี้ถึงเวลาแล้วล่ะ ฉันจะพาพวกนายไปทานข้าวแล้วจะไปคุยธุระของเราต่อ"จามิลพูดขึ้น ก่อนจะเดินนำไป

"พี่ครับ...ไหล่ของพี่... พี่ไปทำอะไรมา... แล้วเทรุเป็นยังไงบ้างครับ"ฮิโระถามผม ในมือกำแขนยูกาตะของผมไว้แน่น

"อา... มันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ส่วนเทรุ ตอนนี้น่าจะปลอดภัยดี" ผมตอบพลางลูบหัวฮิโระ

จามิลเดินนำพวกผมมาที่ห้องๆหนึ่ง เป็นห้องสไตล์ญี่ปุ่นที่เปิดประตูอีกฝั่งไว้ นอกบานประตูนั้น มีบ่อน้ำ ไม้ไผ่น้ำล้น และสวนสไตล์ญี่ปุ่น ให้ความรู้สึกร่มรื่น

หลังจากที่พวกเราและจามิลเข้ามานั่งซักพัก ฮงกิก็ตามเข้ามา และตามมาด้วยเหล่าแม่บ้านที่ยกสำรับอาหารแบบญี่ปุ่นเข้ามา

"เมื่อคืนพักผ่อนสบายมั๊ย"ฮงกิถามด้วยความร่าเริง แต่สายตาดูเลื่อนลอยสุดๆเลย

"นั่นมีความหมายว่า... นายไม่ได้นอนมาสินะฮงกิ"จามิลพูด

"ถูกเผง!! ฉันกำลังคิดค้นพิษตัวใหม่อยู่ ฉันคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์ในด้านของ--"ฮงกิพูดแต่โดนตัดบทจากจามิล

"ทานข้าวดีกว่า... ก่อนข้าวมันจะเย็น"จามิลพูดตัดบท

"นายด้วย ฮงกิ เราไม่ได้มีเวลาทั้งวัน"จามิลหันไปเอ็ดฮงกิที่กำลังจะพูดบางอย่าง

หลังจากนั้น เราก็ทานข้าวกันอย่างสงบสุข...

.

.

.

เมื่อเราทานข้าวกันเสร็จ แม่บ้านก็เข้ามาเก็บสำรับอาหารออกไป ระหว่างนั้นจามิลก็ขอตัวออกไปข้างนอกซักพัก ทิ้งผม ฮิโระ และฮงกิให้อยู่ตามลำพัง

"อ่า.. ใช่แล้ว นายชื่ออะไรนะ ฉันเอาแต่แนะนำตัวเองจนลืมถามชื่อพวกนายไปเลย" ฮงกิพูด

"ผ...ผมฮิโรกิ" ฮิโระพูดขึ้น

"ทากะฮิโระ" ผมตอบ

"งั้นหรอๆ ดีจริงๆนะพวกนายน่ะ... นายรู้มั๊ยว่าที่นี่คือที่ไหน" ฮงกิเริ่มพูด

"ไม่ครับ..ไม่เลย"ผมตอบ

"ที่นี่น่ะคือ {บ้านใหญ่}ของ---"ขณะที่ฮงกิกำลังจะพูด

*ครืด!!*เสียงประตูเลื่อนออก

เผยให้เห็นกลุ่มบุคคลในชุดสูทกึ่งทางการ จามิล โทโมยะ และอีก2คน คนนึงในนั้นผมเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

และผู้ชายที่อยู่ในชุดผสมเสื้อเชิทสีขาว กางเกงสีดำเข้ารูป และกิโมโนคลุมไหล่

ผมสีทอง ร่างสูงโปร่ง

อา... จำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้... วันที่โดนยิง ผม... ผมจำเค้าได้

"คุณคือคนตอนนั้น...ในโกดังนั่น"

"..." เค้าไม่พูดอะไร อา.. แสดงว่าใช่สินะ

"จามิล นายเอาฮงกิไปเก็บซิ!!" จามิลพูด ก่อนลากฮงกิออกไป

"ฉันอยากอยู่ฟังด้วยนะจามิล!! จามิลลลลลลล!! ปล่อยฉันนนนน!!"ฮงกิพูดขณะที่โดนลากออกไปก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้ง

.

"เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องของเราดีกว่า"โทโมยะพูดขึ้น ก่อนจะปิดประตูเลื่อน

.

.

.

"ฉันต้องการให้นายอยู่กับฉัน..."ชายในชุดกิโมโนผสมพูดขึ้น

"ห๊ะ!!!"ทุกคนนอกเหนือจากผู้ชายคนนั้นพูดด้วยสีหน้าตกใจ

.

"เดี๋ยวสิโทรุ!! อย่างน้อยนายน่าจะอธิบายให้เขาฟังก่อน"จามิลพูดขึ้น

"ไม่สิ!เค้ามาจาก Coldrain นายจะไปอยากได้เขามาทำไม!?" ชายหนุ่มไว้เคราถามต่อ

"ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้วโทรุ" โทโมยะพูดด้วยสีหน้าสับสน

"เอากับเค้าสิ... เหนือกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะเนี่ย..."ผู้ชายที่ดูแล้วน่าจะเป็นลูกครึ่งพูดต่อ

"เอ่อ..ตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้วครับ ทำไมต้องเป็นพี่หรอ..." ฮิโระถาม

.

.

"อ่า... ต้องแนะนำตัวก่อนสินะ ผู้ชายไว้เคราตรงนี้คือเรียวตะ"จามิลเริ่มแนะนำทุกคนให้ผมกับฮิโระรู้จัก

"ผู้ชายที่น่าเหมือนลูกครึ่งตรงนั้นคือยู"

"และคนที่พูดว่าอยากได้นายเมื่อกี้คือ โทรุ... ยามาชิตะ โทรุ หัวหน้าใหญ่ของแก๊งอิจจิจิ"

"ส่วนตอนนี้ เอ่อ... นายอยู่ใน{บ้านใหญ่}ของอิจจิจิ"

"ส่วนเรื่องอิจจิจิคืออะไร----"จามิลกำลังจะพูดต่อ แต่ฮิโระก็พูดขึ้นมา

"ยากุซ่าที่ครองพื้นที่ประเทศไป2/3.." ฮิโระพูดก่อนจะจับแขนเสื้อของผมแน่น

"อา...อย่างที่นายรู้น่ะแหละ"จามิลพูด

.

.

ตอนนี้ในสมองของผม มันตีกันไปหมด...  ผมต้องทำยังไงต่อล่ะเนี่ย....

"คุณต้องการให้ผมอยู่กับคุณหรอ... ทำไมล่ะ" ผมถามโทรุออกไป ในเมื่อคุณพูดความต้องการมาตรงๆ งั้นผมก็ถามมันตรงๆนี่แหละ

"... ฉันต้องการนาย.." โทรุพูดออกมา

"..."

"ฉันไม่เข้าใจนายเลยว่ะโทรุ!!" เรียวตะเอ่ย

"พี่ครับ... เหมือนเค้ากำลังบอกชอบพี่อยู่เลยครับ" ฮิโระกระซิบ บุ้ยปากชี้ไปทางโทรุ

อา.. สายตาของเขา มองตรงมาที่ผม มันมั่นคง อ่อนโยน และบ่งบอกว่า ทุกอย่างจะไม่เป็นไร

"โทรุ คิดดีๆก่อนเถอะนะ" โทโมยะเอ่ย

"ฉันคิดดีแล้ว"โทรุตอบ

.

.

ผมนั่งนิ่งๆมาซักพักนึง ในหัวเริ่มเรียบเรียงทุกอย่างออกมา

"ก็ได้... แต่ผมขอต่อรอง.." ผมตอบ

ทุกคนที่อยู่ในห้องยกเว้นผมกับโทรุต่างทำสีหน้าตกใจและสับสน

"ผมอยากให้คุณส่งฮิโระกลับไป... และอยากให้คุณรับรองความปลอดภัยให้น้องชายและเพื่อนของน้องผม" ผมพูดออกไป

"พี่ครับ!! ไม่เอานะ!!" ฮิโระพยายามห้ามผม แต่ผมตัดสินใจไปแล้ว ผมจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แค่ฮิโระปลอดภัยก็พอ

"ตกลงตามนั้น..โทโมยะ เอาเด็กคนนี้ไปส่งที่เดิมซะ" โทรุเอ่ยเสียเรียบ

"เฮ้อ.. รับทราบ.."โทโมยะถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินมาที่ฮิโรกิ

"ไม่เอานะ!! พี่ฮะ!!" ฮิโระพยายามเรียกชื่อผม แต่ถูกโทโมยะพาออกไป

.

.

"การประชุมวันนี้จบแล้ว แยกไปทำงานที่สั่งไว้ซะ ส่วนนาย ทากะฮิโระสินะ มากับฉัน..."โทรุพูดก่อนจะลุกขึ้น

"รับทราบ"ยูและจามิลพูด ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เดี๋ยวสิ!!โทรุ นายอธิบายให้ฉันฟังก่อน ทำไมถึงมั่นใจว่าเป็นหมอนี่ล่ะ อีกอย่าง หมอนี่มันคนของColdrainนะ"เรียวตะพยายามพูด

"งั้นนายร้องเพลงสิ" โทรุหันมาพูดกับผม

"เอ๊ะ!!"

เดี๋ยวสิ... จะให้ผมร้องเพลง ตอนนี้เนี่ยนะ

"ไปที่ห้องทำงานฉัน มีกีตาร์อยู่" โทรุพูด

เดี๋ยวนะ ห้องทำงานหัวหน้าใหญ่แก๊งยากุซ่ามีกีตาร์?

อา...จริงด้วย คฤหาสน์นี้ผมคงหวังสิ่งที่ปกติไม่ได้แล้วแหละ

โทรุเดินนำผมไปที่ห้องทำงานของเขา โดยที่มีเรียวตะเดินตามมา

เมื่อเดินมาถึง โทรุหยิบกีตาร์ออกมาให้ผม

ผมรับกีตาร์มา มองออกไปข้างนอกที่ร่มรื่น ก่อนจะเริ่มร้องเพลง