"ก็พอเข้าใจความรู้สึกของนายนะ แต่เราก็สูญเสียนายไปไม่ได้เหมือนกัน!!" สุกิพูดขึ้น พร้อมเดินไปขวางมาซาโตะที่หน้าประตู
*ตึกๆๆๆๆๆ*
แฮ่ก....แฮ่ก....
ต้องไป... ต้องไปหา...
อย่างน้อย...
อย่างน้อยน่ะ....
ฮิโระ...
ฮิโระต้องปลอดภัย....
.
ร้านเหล้า Crossfaith
.
.
หลังจากที่ทากะวิ่งออกไป มาซาโตะเองก็กำลังจะวิ่งออกไปตาม
"มาซาโตะ!! นายจะไปไหน"เรียวถาม พร้อมจับไหล่ของมาซาโตะ
"ฉันจะไปตามทากะ!!"มาซาโตะตอบ พร้อมเลื่อนมือไปแกะมือของเรียว
"หยุดนะ!! เราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มีอาวุธแค่ไหน นายอย่าบุ่มบ่ามออกไปเชียว" เรียวพูดพร้อมกำไหล่มาซาโตะแน่นขึ้น
"แต่ ฉันทิ้งเจ้านั่นให้ไปคนเดียวไม่ได้หรอก!!" มาซาโตะตอบพร้อมพยายามจะออกไป
.
*พลั่ก!!* เสียงของหมัดที่กระแทกเข้าที่ท้องของมาซาโตะ
มันรุนแรงพอจะทำให้คนตัวใหญ่หยุดการกระทำทุกอย่าง
ก่อนที่คนที่ปล่อยหมัดจะพูดขึ้น
.
"ขอทีเถอะน่ามาซาโตะ!! รู้สถานะตัวเองหน่อย!!" โยโกจิพูดขึ้น
"อย่างน้อยตอนนี้ ก็รอให้คนๆนี่ฟื้นก่อน ให้เราได้ข้อมูลมาก่อนเถอะ" คัตสึมะพูดเสริม
"ก็พอเข้าใจความรู้สึกของนายนะ แต่เราก็สูญเสียนายไปไม่ได้เหมือนกัน!!" สุกิพูดขึ้น พร้อมเดินไปขวางมาซาโตะที่หน้าประตู
"ให้นายใจเย็นลงกว่านี้ก่อนเถอะ" เคนตะพูดเสริม
.
.
.
.
____________________________________________________________________________________________________
(เหตุการณ์ก่อนหน้า)
(Teruki's view)
ที่ท่าเรือ XXX หรอ... ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ
"นี่ฮิโระ... ฉันว่ามันแปลกๆนะ..." ผมพูดขณะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าตัวจิ๋วข้างหน้า
"ทำไมหรอ.... อ๊ะ!! อีกนิดนึงก็ถึงแล้ว ไว้ถึงก่อนค่อยคุยละกัน" ฮิโระพูด ก่อนจะวิ่งนำไป
.
ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆหรอ พี่ทากะที่หายไปตั้งหลายวันขนาดนั้น
ไม่ได้โทรมาหรือติดต่ออะไรมาเลย
อยู่ดีๆก็บอกว่าอยู่ที่ท่าเรือ แถมไม่ได้บอกอะไรละเอียดกว่านี้
ทำไมถึงไม่แปลกล่ะ
.
.
"นี่ฮิโระ...แล้วนายจะไปตามหาที่ไหนล่ะ... ที่นี่น่าจะกว้างพอดูเลยนะ.."ผมถามเจ้าตัวจิ๋วที่กำลังเดินนำผมอยู่ แถมกวาดสายตาไปทั่ว
"ไม่รู้อ่ะ... แต่ไม่แน่ว่าพี่กำลังลำบากอยู่ก็ได้... นายแยกกับฉันหามั๊ย" ฮิโระตอบพร้อมหันมาถามผม
"ฉันกลัวว่าถ้าแยกกัน นายน่ะจะหลงหายไปไหนแทน" ผมตอบ
"เทรุ! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วน่า" ฮิโระพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะเริ่มเดินหาไปพร้อมกับผม
.
.
.
เราเริ่มเดินหากันมาเรื่อยๆ จากโกดังหนึ่ง ไปอีกโกดังหนึ่ง จนเรามาเจอโกดังที่ใหญ่ที่สุดของท่าเรือ
โกดัง 4A
.
.
"ไปกันเถอะ...เทรุ"เจ้าตัวจิ๋วพูด ก่อนจะเดินนำเข้าไป
"เดี๋ยวสิ..."ผมพยายามจะหยุดฮิโระ แต่ฮิโระเขาเข้าไปแล้ว ผมก็ต้องตามเขาเข้าไป
.
.
เมื่อผมเดินเข้ามาซักพัก ข้างในค่อนข้างกว้าง และยังมีกล่องสินค้ามากมาย
"ช่ว....ย... ด้...วย"พวกผมได้ยินอะไรบางอย่าง
เมื่อผมกวาดสายตาไปซักพัก... ผมพบกับร่างๆหนึ่ง กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ด้านในสุดของโกดัง
"ช่วย...ด้วย..." มีเสียงแผ่วเบาออกมาจากเขา
เขาเป็นชายร่างใหญ่ สวมเสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้น ผมสีน้ำเงินปาดไปข้างหลัง กำลังนั่งก้มหน้าคอตก
ทันใดนั้น ฮิโระก็รีบวิ่งเข้าไปดูเค้า
"เป็นอะไรมั๊ยครับ!? เทรุเรียกรถพยาบาลที---" ฮิโระพูดขึ้นแต่พูดไม่ทันจบ
*เปรี๊ยะ!!* เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้น ก่อนที่ฮิโระจะล้มลงไป
.
"ช่วยด้วย.. ช่วยมาเป็นธุระให้พวกฉันที..." ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินที่เมื่อกี้นั่งขอความช่วยเหลือค่อยๆยันตัวขึ้น ในมือถึอเครื่องช็อตไฟฟ้า(Stun Gun) ที่น่าจะช็อตฮิโระไว้
.
"โอ๊ะโอ๋... อีกคนแน่ะ" ชายคนเดิมพูดขึ้นก่อนจะมีอะไรบางอย่างฟาดที่ท้ายทอยผม
*พลั่ก!!*
"ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นสิ่งที่พวกเขาสั่งให้{หา}มาแหละนะ" ชายหนุ่มผมสั้นชี้สีทองเอ่ยขึ้น ในมือของเค้าถือท่อนไม้ที่คาดว่าน่าจะใช้ตีผมเมื่อกี้
"โชเฮดซังนี่ช้ากว่าผมอีกนะครับ แต่จะเอายังไงดีล่ะ" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเอ่ย
"ซิน ติดต่อมาห์ซังกับคนคนนั้นที" ชายหนุ่มผมสั้นสีทองพูด
ก่อนจะมีร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ชั้นบนของโกดัง
"รับทราบ" ชายหนุ่มที่น่าจะชื่อซินพูดขึ้น
"เจ้าหนู ฉันรู้นะว่านายยังไม่สลบ... เจ้าหนูผมขาวนี่น่าจะเป็น ฮิโรกิสินะ..." ชายผมสีน้ำเงินเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะพูด
"อีกไม่นาน พวกเขาจะมาถึง"ซินตะโกนบอกข่าวให้ทั้ง2คนที่อยู่ข้างล่างรับรู้
"งั้น... เราจะทำอะไรก่อนดีล่ะ..."ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเอ่ย...
ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างมามัดข้อมือผมกับฮิโระไว้ด้านหลัง
.
.
.
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า
มีรถยนต์สีดำที่ติดฟิมล์มืดสนิทขับเข้ามาจอด 2 คัน
คันหนึ่ง มีผู้ชายที่หน้าตาคล้ายปิศาจลงมาจากรถ อีกคัน มีผู้ชายใส่สูทถือแฟ้มลงมา เป็นผู้ชายผมประบ่าปลายหยัก
เขาทั้ง2 เดินมาที่ผู้ชาย2คนตรงหน้าผม
"คนที่คุณต้องการ น่าจะเป็นเจ้าหนูผมขาวตรงนั้นนะครับ" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเอ่ยพร้อมมองไปที่ฮิโระ
ชายในชุดสูท เดินเข้าไปดูพร้อมเปิดแฟ้มในมือ พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปร่างที่นอนหมดสติอยู่
ทำไมล่ะ... ทำไมต้องการตัวฮิโระกัน
"ห..หยุดนะ.. อย่าทำ...อะไร.. ฮิโระ...."ผมพยายามพูด
"โห... เจ้าหนูนี่... ยังมีแรงอยู่อีกหรอ..."ชายหนุ่มที่น่าจะชื่อว่าโชเฮดพูกขึ้นพร้อมยิ้มมุมปาก
"งั้นก็... เอาข้อมูลออกมาที มีเวลาให้ 15 นาที"ชายหนุ่มในชุดสูทพูดออกมาก่อนจะเดินกลับไปที่รถพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
"รับทราบครับ คังคิ โทโมยะซัง"ชายหนุ่มที่คล้ายปิศาจพูดพร้อมโค้งคำนับชายใส่สูทก่อนจะหันมาทางผม
"พวกนายรู้ใช่มั๊ย ว่าต้องทำอะไร.."ชายหนุ่มที่คล้ายปีศาจพูดพร้อมแสยะยิ้ม ยิ่งยิ้ม ยิ่งเหมือนปีศาจมากกว่าเดิมซะอีก
"ผมไม่ค่อยอยากทำหรอก ดังนั้น... อย่าโกรธกันเลยนะ" โชเฮดพูดขึ้นก่อนจะจับคอเสื้อผม เหวี่ยงไปที่กำแพง
*ปึ้งง!!*
"เอาล่ะ ฉันอยากให้นายตอบคำถามของพวกฉันหน่อยนะ" ชายผมสีน้ำเงินพูด ก่อนจะหักนิ้ว
"จำไว้ล่ะ.. อย่าให้ถึงตาย... ถ้าฉันไม่สั่ง" ชายผู้คล้ายปีศาจเอ่ยก่อนจะเดินไปที่รถ
.
.
"เจ้าของมือถือนี้ เป็นใคร?" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน หยิบมือถือออกมา
มือถือนั่น... ของพี่ทากะ!!
"ผม...ไม่..รู้.."ผมตอบออกไป
*ผั๊วะ!!* มีเท้าข้างหนึ่ง เตะมาที่ท้องผม
"ถ้านายไม่รู้ แล้วนายจะมาที่นี่ได้ยังไง" โชเฮดถาม
*กึ๊ดดด*
"อ่ะ อั่กก!!" เขาเหยียบและขยี้ที่เอวของผม
"งั้นทางนี้คงต้องพยายามใช้กำลังจริงๆแล้วล่ะนะ"โชเฮดพูดขึ้น
.
.
(ด้านนอกโกดัง)
ชายหนุ่มในชุดสูทเข้าไปนั่งในรถ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกหาคนๆหนึ่ง
"นี่โทรุ...เห็นรูปที่ฉันส่งไปรึยัง.."
(อืม... ถึงจะคล้าย แต่ก็ไม่ใช่..เอาตัวเด็กที่หน้าคล้ายคนนั้นมาก่อน..)
"แสดงว่าเกี่ยวข้องสินะ กับเจ้าของมือถือที่นายเห็นน่ะ"
(คิดว่าน่าจะนะ มีอะไรอย่างอื่นมั๊ย)
"อา... มีคนที่มากับเด็กนั่นด้วยอีกคน"
(....)
"ตอนนี้ก็กำลังพยายามเอาข้อมูลออกมาเพิ่มอยู่"
(.. อย่าทำให้ตายล่ะ... ให้เจ้านั่นเป็น'คนส่งข่าว'ไปซะ)
"...เอาจริงหรอ..."
(อืม)
"รับทราบ"
.
.
.
"มาห์ซัง เจ้านั่นจะเป็น'คนส่งข่าว'!!"โทโมยะที่ออกมาจากรถเอ่ย
"หยุด!!"มาห์ตะโกนเพื่อหยุดกิจกรรมตรงหน้า
โทโมยะก้าวออกมาจากรถพร้อมเดินไปที่ตัวชายที่โดนซ้อม..
"ไม่ยอมพูดอะไรเลยแฮะ"ก็อตริพูดขึ้น
"ผม..ไม่..รู้..." ร่างที่โดนซ้อมพยายามเปล่งเสียงออกมา แม้จะแผ่วเบา
"อ่า... นั่นสินะ.. งั้นเอางี้.. ถ้านายรู้..นายค่อยบอก.."โทโมยะพูดขึ้น
"แต่ตอนนี้ ที่นายไม่รู้น่ะ ฉันจะรับฝากเจ้าหนูนี่ไว้ก่อนล่ะนะ..."โทโมยะเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินไปอุ้มร่างเล็กพาดบ่า
"!!!!!! แค่กๆ!!ปล่อย....เค้า..."เทรุที่ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ การไอที่เกิดจากการถูกเตะหลายครั้ง พยายามเปล่งเสียงห้าม
"ฉันอยากเจอ.. เจ้าของมือถือเครื่องนั้น.. ถ้านายรู้ว่าเขาเป็นใคร... นายค่อยมาเอาตัวเจ้านี่คืน" โทโมยะพูดพร้อมพาร่างเล็กไปที่รถ
"มาห์ซัง คืนนี้...คิดว่าน่าจะมานะครับ"โทโมยะพูดขึ้นพร้อมหันมาทางมาห์
"รับทราบครับ จะจัดเตรียมไว้ให้ 'คนส่งข่าว'ฝากทำหน้าที่ด้วยนะครับ เพราะทางนี้เองก็ต้องการเหมือนกัน"มาห์พูดพร้อมโค้งให้โทโมยะ แลัวเดินมาตัดบางอย่างที่มัดแขนร่างที่ถูกซ้อมไว้
"เอาล่ะ... ซิน ก็อตริ โชว์เฮด ไปได้แล้ว"มาห์พูดขึ้น พร้อมเรียกพรรคพวกขึ้นรถ
"ตอนนี้ เราต้องเตรียมการก่อนนะ"มาห์แสยะยิ้ม ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไป
.
____________________________________________________________________________________________________
(ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน)
.
ท่าเรือ XXX
.
แฮ่ก....แฮ่กก....
อยู่ที่ไหน.... ฮิโระ..
ถึงจะเจ็บแขน รู้สึกได้ว่าแผลเปิด..
แต่จะต้องหาให้เจอ...
"ฮิโระ!!"
"ฮิโระจัง! อยู่ที่ไหน"
"ฮิโระ----"
*เปรี้ยะ!!*
ร่างเล็กที่กำลังมองหาใครบางคนได้ล้มลงไปกับพื้น
"อึ่ก..!!" ร่างเล็กลงไปนอนกองกับพื้น พยายามมองหาต้นเหตุที่ทำให้ล้มลงไปนอนกับพื้น
"โห... อึดกว่าที่คิดนะ โดน Stun Gunไปยังไม่สลบอีก" ก็อตริเอ่ยออกมาจากความมืด
"มาจริงๆด้วยสินะ"ซิน เดินออกมาโดยมีโชเฮดเดินตามออกมา
"ผมว่าคราวนี้ไม่ผิดคนแน่ๆล่ะนะ... คังคิซัง" มาห์ที่เดินออกมาจากเงาของโกดังพูดออกมา
"งั้นรึ.. คล้ายจริงๆนะเด็กผมสีขาวคนนั้นน่ะ.. " ชายหนุ่มผมหยักประบ่าพูดขึัน
"ตามข่าวบอกว่ามีแผลโดนยิง..ท่าทางแผลจะเปิด.. รถคงต้องเปื้อนแล้วล่ะ"ชายคนเดิมเอ่ย....
"ฮิโระ...อยู่..ไหน..." ร่างที่ล้มลงพยายามถาม
"โอ๊ะ!... พอดีมี[คนที่อยากเจอนาย]อยู่น่ะนะ ช่วยมาด้วยกันหน่อยสิ" ชายหนุ่มผมหยักพูดขึ้นโดนไม่ฟังสิ่งที่ร่างเล็กถาม ก่อนจะพาร่างที่ล้มอยู่ที่พื้นขึ้นรถไป
.
..
…
….
…..
…to be continued…
_____________________________________________________________________________________________________
คุยกับนักเขียน :
ทากะโดนหิ้วไปอีกแล้วค่ะ พี่น้องโมริเค้าตัวเล็กๆ หิ้วง่าย----
เทรุกิ เราขอโทษษษษษษ /โดนตี
โทโมยะเองก็เกือบร้ายละ แต่ซิมมุนี่น่าจะร้ายจริงงงง---- แค่กๆ
ฝากติดตามงานต่อด้วยนะคะะะะ!!! *โค้งง*
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in