"เอางี้สิ... นายร้องเพลงให้ฉันฟัง..." มาซาโตะเอ่ย
.
ณ ร้านเหล้า Crossfaith
.
"ที่ว่าทากะซังหายไปนี่...." ทัตสึเอ่ยถาม
"ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลยครับ.. โทรไปก็ไม่มีคนรับ" หนุ่มน้อยผมสีขาวเอ่ย
"ฉันนึกว่าเขาไม่พกโทรศัพท์ซะอีก" เทรุฟุมิพูด
"ปกติ ทากะฮิโระเองก็ไม่ได้บอกช่องทางการติดต่อให้ใครรู้นะ ฉันเองก็คิดว่าเขาไม่พกโทรศัพท์ด้วยซ้ำ" เคนตะเจ้าของร้านเอ่ย
"รึอาจจะไปอยู่กับใคร"คาสึพูดด้วยน้ำเสียงง่วงๆ
"ปกติ...ทากะไม่น่าจะหายไปโดยไม่ติดต่อใครนะ" ฮิโรกิตอบ
*ปี๊ปๆ!!*
"!!! ฮิโระ!! ข้อความจากพี่ทากะ!!" เทรุในชุดเสื้อคลุมสีแดงที่ถือโทรศัพท์ของฮิโระได้ยินเสียงข้อความบางอย่าง ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
'--ท่าเรือXXX--'
"ท่าเรือเก่าๆที่เราผ่านมา..."เทรุพูดขึ้น
"ให้พวกพี่ไปด้วยมั๊ยฮิโระจัง" ฮิโรกิเอ่ยถาม
"ไม่เป็นไรครับ พวกพี่มีงานที่ต้องทำอยู่! เดี๋ยวพวกผมไปกันเองดีกว่า..ขอบคุณมากครับ!!"ฮิโระพูดก่อนรีบวิ่งออกไปจากร้าน
"เดี๋ยวสิฮิโระ!! วิ่งไปแบบนั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอก"เทรุกิ ตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งตามไป
"ดีจังน้า... ทากะจังจะได้กลับมาทำงานซะที ฉันเหนื่อยกับการพังครัวของชายฉกรรจ์เต็มทนแล้ว" ฮิโรกิบ่นอุบ
"ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีสินะ..." คาสึเอ่ยก่อนจะหาวอีกครั้ง
"นั่นสินะ.. เอ้าไปๆ!! เตรียมตัวทำงานของวันนี้กันได้แล้วเจ้าพวกบ้า!!!" เคนตะตะโกนสั่งภายในร้าน
.
_____________________________________________________________________________________________________
(Takahiro 's View)
.
กี่วันแล้วนะ... ที่ผมต้องอยู่แต่ที่นี่?.
.
.
.
"ทากะฮิโระคุง ขอผมเปลี่ยนผ้าพันแผลนะครับ" คุณหมอทาเครุเอ่ย ก่อนจะค่อยๆปลดผ้าพันแผลผมออก
"ตอนนี้น่าจะยังปวดๆอยู่แหละนะ เดี๋ยวจะจ่ายยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวดให้" คุณหมอพูดไปพร้อมๆกับเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ผม
"แผลเหวอะขนาดนั้น คงทิ้งรอยแผลเป็นไว้แน่ๆ..." มาซาโตะซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆเตียงเอ่ย พร้อมถอนหายใจ
ทำไมมาซาโตะถึงมาอยู่ที่นี่ตอนผมเปลี่ยนผ้าพันแผลหรอ..
เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่ผมฟื้น เค้าก็มันจะมาเยี่ยมทุกเช้าเย็น.. จนผมเริ่มชินไปแล้วล่ะ
"ผมไม่เป็นอะไรหรอก... อีกอย่าง...ถ้ารอยแผลมันน่าเกลียดมาก ผมสักทับก็ได้น่า"ผมพูดออกไป
"เห.. ตัวเล็กแค่นี้ทนสักไหวหรอ" มาซาโตะถามผมด้วยรอยยิ้มยียวน
"ผมอึดกว่าที่นายคิดไว้นะ มาซาโตะ" ผมตอบเสียงเรียบ
"จริงหรอ... ขอทดสอบหน่อยได้มะ" มาซาโตะเริ่มทำสายตากรุ่มกริ่ม แล้วค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ๆผม
.
.
*พลั่ก!!*
.
เสียงของบางอย่างกระทบเข้าที่ไหล่ของมาซาโตะ
คุณหมอทาเครุกระแทกกล่องพยาบาลเข้าไปที่ไหล่ของมาซาโตะ
"ถ้านายจะหื่น.. ก็ไปหื่นไกลๆ.. นี่คนเจ็บ" คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ
หื่น!? เดี๋ยวสิ ผมฟังไม่ผิดใช่มั๊ยน่ะ....
"เอาน่าทาเครุ ฉันรู้ว่าฉันควรทำอะไร"มาซาโตะตอบด้วยน้ำเสียงยียวน
"หรือว่าจะไปลงกับนายแทน ไม่ได้สิเดี๋ยวจะโดนหมอนั่น----"ยังไม่ทันจะพูดจบ
.
.
.
*โป๊ก!!*
.
คุณหมอทาเครุเขกลงไปที่หัวมาซาโตะอย่างแรง
"อย่าพูดอะไรไม่เป็นมงคลออกมาสิครับ คุณบอส" คุณหมอทาเครุพูดด้วยรอยยิ้มอันตราย
"โอ๊ย!! นายน่ะถ้าไม่ได้รักษาคนไข้ก็มือหนักไม่สมกับเป็นหมอเลยนะ" มาซาโตะยังไม่หยุดพูดทีเล่นทีจริง
"ขอโทษนะครับคุณหมอทาเครุ ผมอยากรู้ว่าผมจะกลับไปใช้แขนได้อีกเมื่อไหร่..."ผมเอ่ยปากถาม
"ก็... ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็น่าจะอีก1อาทิตย์ล่ะนะ" คุณหมอทาเครุเอ่ย
"นายอยากหายเร็วๆไปทำไมน่ะ ถึงนายหายเร็วไปก็ไม่ได้มีผลอะไรอยู่แล้วนิ" มาซาโตะถาม
"ผมอยากหางานหรืออะไรทำ..."ผมตอบ
"ห๊ะ!!" ทั้งสองคนเอ่ยพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตกใจ
"ผมไม่ชอบนอนบนเตียงเฉยๆหรอกนะ แถมเป็นเตียงในโรงแรมหรูอีก ผมไม่ค่อยชินเท่าไหร่"ผมตอบ
"แล้วนายอยากจะทำอะไรล่ะ" มาซาโตะถาม
"ทำงานในรังมาเฟีย โดยที่ไม่มีพื้นฐานอะไรเลยเนี่ยนะ หาเรื่องเจ็บตัวเปล่าๆน่า" ทาเครุเสริม
"โอ๊ะโอ.. คุณหมอ ผมไม่เอาเขาไปเสี่ยงหรอกน่า" มาซาโตะหันไปพูดกับทาเครุ
"หรือจะให้ไปทำงานกับคุณหมอดีล่ะ" มาซาโตะพูดทีเล่นทีจริง
"คุณกำลังเอาใบประกอบฯของผมไปเสี่ยงนะมาซาโตะ" ทาเครุตอบ
"งั้น.. นายทำอะไรได้ล่ะ" มาซาโตะหันมาถามผม
"ผมทำอาหารได้--" ยังไม่ทันจะเอ่ยจบมาซาโตะก็พูดตัดบทผมไปซะก่อน
"เรามีแม่ครัวแล้ว" มาซาโตะเอ่ย
"มาซาโตะ... นายนี่นะ..." ทาเครุเอ่ยพร้อมถอนหายใจ
"แต่ว่าผมไม่อยากรบกวนมาซาโตะมากกว่านี้แล้ว" ผมเอ่ย
อันที่จริง อยู่แบบโดยไม่ต้องทำงานมันก็ดีอยู่แล้วล่ะนะ
แต่ว่าอย่างน้อย ผมก็อยากจะทำในสิ่งที่ผมทำได้มากกว่า
อยากไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระมากกว่า
"เอางี้สิ... นายร้องเพลงให้ฉันฟัง..." มาซาโตะเอ่ย
"ร้องเพลง?" ผมถาม
"ร้องเพลงหรอ?" ทาเครุเอ่ยด้วยความสงสัย
"อีกซักพัก เจ้าพวกนั้นคงมาแล้วล่ะ รอเจ้าพวกนั้นก่อนละกัน" มาซาโตะเอ่ย
"ระหว่างรอ นายก็เลือกเพลงไปก่อนเถอะ.." มาซาโตะพูดพร้อมยื่นแทบเล็ตให้ผมเลือกเพลง
เพลงที่อยากร้องหรอ...
"งั้น...ผม ขอร้องเพลงที่แต่งเองได้มั๊ยครับ" ผมพูดออกไป
"เอาสิ!!.. จะร้องเลยก็ได้นะ" มาซาโตะพูดพร้อมก้มลงมองนาฬิกา
คุณหมอทาเครุนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง รอฟังผม
ผมมองออกไปข้างนอกระเบียง เปลือกตาค่อยๆปิดลง
...Just give me a reason to keep my heart beating.
.
.
____________________________________________________________________________________________________
.
ห้องทำงานของมาซาโตะ
.
.
.
"งั้นหรอ... รอบนี้กลุ่มที่ไปลาดตระเวนเขต4งั้นหรอ..." มาซาโตะพูด
"ตายเรียบ 5 คนเลย...." โยโกจิพูดพร้อมถอนหายใจ
"จากการคาดเดา กลุ่มที่กล้าทำแบบนี้ได้ก็มีอยู่กลุ่มเดียวแหละนะ...." สุกิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อิจจิจิ... สินะ" มาซาโตะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ครั้งที่ 2 ของเดือนนี้แล้ว.." คัตสึมะพูดขึ้น
"จากการรายงานของสายที่อยู่ใกล้เคียง บอกว่าพบกลุ่มของชิโรตะ ยูอยู่ใกล้ๆพื้นที่เกิดเหตุด้วย" เรียวพูด
"งั้นหรอ... อีกไม่นานแล้วสินะ" มาซาโตะเอ่ย
"นาย....จะเอายังไงต่อ..." เรียวถาม
มาซาโตะนิ่งเงียบก่อนจะลุกพรวดขึ้น
"วันนี้ไปร้านนั้นกันเถอะ!!" มาซาโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"ห๊ะ!!" เรียว โยโกจิ สุกิ พูดด้วยน้ำเสียงตกใจพร้อมกัน
"เดี๋ยวสิ! ยังคิดจะออกไปข้างนอกอีกหรอ?! ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำไง?!"เรียวถามด้วยน้ำเสียงสับสนปนตกใจ
"ไม่ว่ายังไงก็เป็นเป้าหมายอยู่แล้ว ต่อให้อยู่ที่นี่ไปก็เครียดเปล่าๆ ดีไม่ดีจะเป็นเป้านิ่งไปด้วย"มาซาโตะตอบ
"เข้าใจแล้ว... จะโทรไปจองไว้ให้" คัตสึมะตอบ
"เอาทากะไปด้วยนะ ดูท่าอยากจะเปิดหูเปิดตาเต็มที่แล้ว" มาซาโตะพูด
"พวกนายไปเตรียมตัวเถอะ อีก2ชม. เจอกันที่ลานจอดรถละกัน" มาซาโตะเอ่ย พร้อมเดินออกไปที่ห้องตัวเอง
"เชื่อเค้าเลยนะ... เจ้าบ้านี่!" เรียวสถบออกมาพร้อมเอามือเกาหัว
"เอาน่า...เพราะงี้ไม่ใช่หรอ เราถึงตามเค้ามาน่ะ"สุกิพูด
"อย่างน้อย รอบนี้.... เขาก็เอาเราไปด้วยนะ"คัตสึมะพูดก่อนเดินนำทั้ง3คนออกไปจากห้อง
.
.
.
"ไปกินข้าวหรอ..." ทากะเอ่ย
"ช่าย~~~~~! ไปเปิดหูเปิดตาน่ะ" มาซาโตะเอ่ยด้วยเสียงสดใส
"ถ้างั้น.. ไม่มีอะไรแล้วสินะ ผมขอตัวกลับก่อนละกัน" ทาเครุพูดพร้อมเริ่มเตรียมตัวเก็บของ
"เดี๋ยวสิทาเครุ.. นายก็ต้องไปด้วย!" มาซาโตะพูดขึ้นพร้อมเดินไปจับไหล่ทาเครุ
"ทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ?" ทาเครุหยุดมือก่อนจะหันไปถามมาซาโตะ
"ก็ไปดูไง... เผื่อทากะเป็นอะไรขึ้นมา" มาซาโตะตอบ
"คอยดูเถอะ!!ผมจะเก็บเงินจนคุณจ่ายไม่ไหวเลย" ทาเครุถอนหายใจแล้วบ่นอุบพร้อมเก็บของต่อให้เสร็จ
"เดี๋ยวฉันไปเรียกเก็บกับเจ้านั่นเอาก็ได้----" มาซาโตะพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่ยังไม่ทันที่มาซาโตะจะพูดจบ
*ผั๊วะ!!*
กระเป๋าพยาบาลของทาเครุก็ฟาดเข้าที่หลังของมาซาโตะ
"อย่าพูดถึงอะไรที่น่าหงุดหงิดออกมาสิครับ! เดี๋ยวผมจะไม่ไปก็เพราะคุณนี่แหละ!"ทาเครุพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก็น่ากลัว
"ช่วยไม่ได้นินา..." มาซาโตะพูดพร้อมลูบเข้าที่ตำแหน่งที่โดนฟาด
"เอาล่ะ!ทากะ... เสื้อผ้าที่ฉันหามาให้นายอยู่ในตู้ นายลองหาเปลี่ยนดูนะ เดี๋ยวฉันกับทาเครุจะออกไปรอข้างนอก" มาซาโตะเอ่ยพร้อมดึงตัวทาเครุที่เก็บของเสร็จแล้วไปข้างนอก
'เสื้อผ้าหรอ... จริงด้วย... ของที่ผมเอาติดตัวไปคืนนั้น' ทากะเดินไปเลือกเสื้อพลางคิดถึงอะไรบางอย่าง
'โทรศัพท์มือถือ..หายไป'
_____________________________________________________________________________________________________.
ณ ร้านเหล้า Crossfaith
.
รถสีดำคันใหญ่เลื่อนมาจอดหน้าร้าน
"เอ่อ..."ทากะมองออกไปในสถานที่ๆคุ้นตา
"ไม่เป็นไรน่าทากะ... ที่นี่เป็นร้านเหล้าของคนรู้จักของพวกฉันเอง"มาซาโตะเอ่ยพร้อมดึงทากะเข้าไปในร้าน
.
.
.
"ขอโทษคร้าบบบ! แต่วันนี้ร้านโดนจองไว้แล้ว... อ๊ะ!! เคนซัง พวกเรียวซังมาคร----" เสียงสดใสของฮิโรกิดังขึ้น แต่ไม่ทันจะพูดจบ
"ทากะ!!" เคนตะ เทรุ ฮิโรกิ ทัตสึ พูดพร้อมความตกใจ
"เดี๋ยวสิ!! ทำไมทากะไปอยู่กับพวกนายได้... แล้วแขนนั่น... ไม่สิ!! ทัตสึ!! คาสึ!! พวกนายพวกเขาไปห้องข้างบนก่อน" เคนตะพูดน้ำเสียงสับสนพร้อมสั่งคนทั้งสอง
"ตามมาทางนี้เลยครับ!!"ทัตสึเดินนำไปพร้อมหยิบกุญแจเพื่อเปิดห้อง
"อ่า... คืนนี้คงจะต้องปิดร้านซะแล้วล่ะ... ดีนะ.. ที่คัตสึมะโทรมาจองร้านไว้..."เคนพูดพร้อมเดินไปดึงเชลเตอร์ลงมาปิดหน้าร้าน ก่อนจะเดินตามขึ้นไป
ห้องรับรองแขกด้านบน
.
.
.
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ทากะซัง" ทัตสึเริ่มเปิดการสนทนา
"ฉันก็เข้าใจว่านายจะมาพร้อมอะไรพิเศษ แต่วันนี้นะ... นายมาพร้อมสิ่งเหนือความคาดหมายสุดยอดเลย...มาซายัน" เทรุพูดแซว
"ไหน.. มาซาโตะ นายมีอะไรจะเล่ามั๊ย" เคนตะพูด
"โอ๊ะโอ.. ก่อนหน้านั้น นายช่วยอธิบายมาก่อน ว่าทำไมนายรู้จักทากะ" มาซาโตะเอ่ย
"ก็นั่นพ่อครัวร้านฉัน" เคนตะตอบ
"ทากะซังเป็นพ่อครัวของร้านครับ" ทัตสึเอ่ย
"ตั้งแต่เขาเข้ามา ร้านเหล้าของเราก็เริ่มมีชื่อเรื่องอาหารน่ะนะ" คาสึเสริม
"อย่างนี้นี่เอง... โลกกลมดีนะ" สุกิพูดขึ้น
"เอาล่ะ! คราวนี้ถึงตาพวกฉันฟังบ้างแล้ว ทำไมทากะถึงไปอยู่กับพวกนายได้ ผ้าพันแผลที่แขนนั่นมันอะไร" เคนตะเริ่มยิ่งคำถามใส่ด้วยน้ำเสียงคาดคั้น
"เจ้านี่... บังเอิญเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์โกดังท่าเรือXXXน่ะ แล้วหลบไม่ทัน เลยถูกยิงมา-- "มาซาโตะพยายามเล่าย่อๆให้กระชับมากที่สุด แต่ไม่ทันจะพูดจบ ทากะก็พูดขึ้นมา
"ไม่เป็นไรหรอกครับ.. ผมฟื้นตัวเร็วอยู่แล้ว.. อีกอย่างคุณหมอทาเครุเองบอกว่าประมาณอาทิตย์หน้าแขนผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว" ทากะพูด
"เฮ้ออออออ.. ฉันไม่ได้อยากใช้คนเจ็บหรอกนะ ถ้านายไม่ไหวก็ไม่เป็นไร" เคนพูดออกมาพร้อมถอนหายใจ
"ผมว่ามันจะดีกว่านะ ถ้าเกิดให้ทากะฮิโระคุงมาทำงานที่นี่... อย่างน้อย...ที่นี่ก็มีสิ่งที่เค้าทำได้" ทาเครุพูด
"แถมมีพวกเคนตะซังอยู่ด้วยนิเนอะ... วางใจได้อยู่แล้วล่ะ.." โยโกจิพูดขึ้น
"แต่ว่านะ..ทากะจัง.. นายเจอฮิโระจังกับเทรุคุงรึยัง"ฮิโรกิเอ่ยถาม
"ฮิโระจัง? เทรุกิคุง?" ทาเครุเอ่ยถาม
"ช่ายยย~~ ฮิโระจังเป็นน้องชายของทากะจัง ส่วนเทรุกิคุงเป็นเพื่อนของฮิโรจังน่ะนะ"ฮิโรกิหันไปตอบทาเครุ
"ฮิโระจังมาที่นี่หรอครับ?!" ทากะพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
"ช่ายยย~~~!! มาตอนบ่ายวันนี้แหละนะ มาตามหาทากะจัง แต่เห็นว่ามีแมสเสจมาจากทากะจังว่าทากะจังอยู่ที่ท่าเรือ XXX เลยรีบออกไปน่ะ"ฮิโรกิพูดขึ้น
"!!!!" ทุกคนที่มาจากกลุ่มโคลด์เรนรวมถึงทากะมีสีหน้าตื่นตระหนก
"เดี๋ยวสิ.. ตอนบ่ายน่ะ ทากะฮิโระก็อยู่กับเรา แถมฉันไม่เห็นเขาใช้โทรศัพท์เลยด้วยนะ" เรียวเอ่ย
"โทรศัพท์ของผมหายไปตั้งแต่วันที่โดนยิง... แย่แล้ว!! ฮิโระ!!" ทากะเอ่ยก่อนจะวิ่งพรวดออกไปจากห้อง
"เดี๋ยวสิ!!ทากะ!!" มาซาโตะตะโกนไล่หลังก่อนวิ่งตามไป
ทากะวิ่งมาถึงประตูหลังร้านมือกำมือจับแน่นพร้อมที่จะเปิดออก
*โครม!!ปึง!!*
เสียงบางอย่างกระแทกกับด้านนอกประตูหลังของร้าน
"ฮิ..โร..กิ..ซัง.." เสียงแผ่วเบาที่ลอดผ่านประตูหลังร้านเข้ามา
เมื่อทากะฮิโระได้ยินก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"เทรุกิ!!" ทากะฮิโระรีบเปิดประตูแล้วดึงร่างของเทรุกิเข้ามาในร้าน
"อึก.. พี่ทากะ!!...เจ้าพวกนั้นเอาตัว...ฮิโระไป!!"เทรุกิที่ตอนนี้สะบักสะบอมมากพยายามพูด
"ทางนี้ผมจัดการเอง สุกิซังครับ ช่วยไปเอากระเป๋าหลังรถให้ผมหน่อย แล้วก็คุณเจ้าของร้าน ช่วยเตรียมที่ให้ผมด้วย" ทาเครุที่ตามลงมา พูดพร้อมถลกแขนเสื้อเตรียมตัว
"ส่วนคนที่เหลือช่วยยกเขาไปด้วยครับ" ทาเครุพูด
สถานการณ์ในร้านเริ่มโกลาหลขึ้น
"ฮิ..โระ.." ทากะเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกไป...
"เดี๋ยวสิ!!ทากะ!!" มาซาโตะพยายามคว้าแขนทากะ แต่ช้าเกินไป
ทากะวิ่งออกไปตามทาง
.
.
.
.
---มุ่งหน้าสู่ท่าเรือ XXX----
.
.
..
…
….
…..
…to be continued…
_____________________________________________________________________________________________________คุยกับนักเขียน :
ดูเหมือนจะแย่แล้วค่ะ ฮิโระลูกกกกก เทรุกิลูกกกกกก เราขอโทษษษษษ
คุมเดฟเองก็ทีเล่นทีจริงอยู่นั่นแหละ ประคบประหงมไม่ให้ห่างตัวว /หมั่นไส้จริง---
ที่มาของมาซายันของเทรุซังก็...
อ่านครั้งแรกก็หัวเราะเลยค่ะ ความคิวท์ของวงร็อกนี้ ฮืออออออออ น่ารักไปแล้ว
คุมหมอทาเครุเองก็ก๊าวใจมากเลยค่ะ ว่าแต่ หมอนั่นเป็นใครน้าาาาาา
ที่สำคัญคือ ยังปล่อยตัวละครออกมาไม่ครบเลยค่ะ เยอะจัง ทุกคนยังไม่งงมากใช่มั๊ยคะ ฮืออออ
และแน่นอนค่ะ ตอนหน้าเราจะได้เจอออ ..//โดนเซ็นเซอร์สปอย
ฝากติดตามงานต่อด้วยนะคะะะะ!!! *โค้งง*
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in