"อย่างนี้มันเหมือนสารภาพรักเลยนะ.."มาซาโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน
ร้อน...
เจ็บ..
ทุกอย่างดูช้าไปหมด..
รู้สึกเหมือนทุกอย่างมันหนักไปหมดเลย...
.
.
.
"ฮัลโหล.. นี่มาซาโตะ.."
"มีเรื่องด่วน..."
"ฉันต้องการให้นายมาที่นี่.. เดี๋ยวนี้!"
"โรงแรมของฉัน.."
เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
แววตาที่เต็มไปด้วยความร้อนรนนั่น...
ทำไมกันนะ...?
.
โรงจอดรถด้านหลังโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง…
.
รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันคุ้นตาเลื่อนมาจอด ถูกขับโดยคนที่เรียกได้ว่าเป็นบอสของแก๊งมาเฟีย ด้านหลังมีร่างเล็กที่ชุ่มไปด้วยเลือด
"เห้ยยย!! มาซาโตะ เกิดอะไรขึ้น!!" เรียวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"อย่าเพิ่งถามมาก พาเจ้านี่ไปก่อน!! คนๆนั้นมาถึงรึยัง?" มาซาโตะพูด พร้อมช้อนร่างเจ้าคนตัวเล็กเข้าไปในลิฟต์อย่างเร่งรีบ
"มาถึงแล้ว.. เจ้านั่นรออยู่ที่ห้องพยาบาลแล้ว เตรียมของที่เจ้านั่นขอไว้แล้วด้วย.. " เรียวตอบคำถาม พร้อมเดินตามเข้าไปในลิฟต์
"ดี!! ให้เจ้านี่รอดก่อน ฉันจะอธิบายทุกอย่างเอง" มาซาโตะเอ่ย
.
.
"ติ๊ง!"
ลิฟต์ถึงชั้นที่พักผู้บริหาร
มาซาโตะ รีบอุ้มร่างเล็กไปที่ห้องที่คนๆนั้นรออยู่
.
.
"ทาเครุ!!!" มาซาโตะใช้เท้าถีบประตูเข้าไปอย่างร้อนรน
ซาโต้ ทาเครุ ศัลยแพทย์อายุน้อยฝีมือดี กำลังเตรียมตัวอยู่บนเตียงที่คลุมด้วยพลาสติกปลอดเชื้อ
"อย่างที่คิดจริงๆด้วย... เอาเข้ามาเลย!" ทาเครุบ่นพึมพำก่อนจะเริ่มต้นการรักษา
"กระสุนฝังลึกพอควรเลยนะ.. นายออกไปก่อน.. ตรงนี้ฉันจัดการเอง" ทาเครุบอกพร้อมดันตัวมาซาโตะออกไป
.
.
.
_____________________________________________________________________________________________________
.
เลาจ์ดาดฟ้าของโรงแรมหรู
.
ผู้บริหารของ Coldrain ทั้งหมดมารวมตัวกันที่เลาจ์
"สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกัน..." เรียวเอ่ยถาม
"อา... ก็อย่างที่บอกก่อนไปน่ะ แค่มีอุบัติเหตุนิดหน่อย" มาซาโตะเอ่ยก่อนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมด
.
.
"สรุปก็คือเจ้านั่นมาช่วยนาย แต่หลบไม่เก่งเท่านายสินะ" สุกิพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจ
"จะพูดว่าบ้าดีมั๊ยเนี่ย... ไม่สิ.. ทั้งนายทั้งเจ้านั่นเลยแหละ.. บ้าระห่ำทั้งคู่" โยโกจิพูดสนับสนุน
"ฉันบอกแล้วไง!! ให้พาพวกฉันไปซักคนนึงน่ะ" เรียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ว่าแต่...เจ้านั้นชื่ออะไร..." คัตสึมะพูดขึ้น
"..."
"..."
"..."
"เอ่อ...ไม่รู้.."มาซาโตะที่เพิ่งนึกได้ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ
"ห๊ะ..." สุกิ โยโกจิ และเรียวพูดขึ้นมาพร้อมกัน
_____________________________________________________________________________________________________
(อีกด้านหนึ่ง)
บ้านทรงญี่ปุ่นประยุกต์ขนาดใหญ่
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดยูกาตะกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืน
.
.
หลังจากที่มาซาโตะกระโดดออกนอกหน้าต่างหนีไป
'เห้ย!หยุดนะ!!' เรียวตะตะโกนและเตรียมพร้อมจะวิ่งตามไป
'หยุดก่อนเรียวตะ..อีกฝ่ายมีอาวุธรึเปล่าเราก็ไม่รู้..' โทรุพูดหยุดความใจร้อนของเรียวตะ
เรียวตะหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้วก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยง
'แหมๆ ใจเย็นดีจังเลยนะครับ ยามาชิตะซัง' มาห์พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มปีศาจ
'ทางเราส่งคนตามไปแล้วครับ' ซินเอ่ย
'มาห์ซังครับ ทางเรายิงโดนคนนึงครับ' ชายในชุดเครื่องแบบตะโกนเข้ามาจากนอกโกดัง
'ไปลากซากมันมา!! จะได้เอาข้อมูลจากมัน' มาห์ตะโกนสั่ง
'เอ่อ... มาห์ซังครับ คือว่า...' ชายคนเดิมพูดขึ้น
'พวกมันหนีไปได้แล้วครับ!!'
.
.
_____________________________________________________________________________________________________
(ตัดกับมาที่ปัจจุบัน)
"เฮ้อ..."ร่างสูงถอนหายใจยาว
.
.
"โทรุ พวกฉันเข้าไปนะ..." เสียงของยูดังขึ้น
เหล่าผู้บริหารของ อิจจิจิ มารวมกันในห้อง
"ข้อมูลรั่วไหล...สินะ.."จามิลเอ่ยขึ้น
"อา... น่าจะมีคนใน..." ยูพูดสนับสนุน
"เกลือเป็นหนอนสินะ.. ชิ!!" เรียวตะสถบด้วยความหงุดหงิด
"แล้วนายจะทำยังไงต่อ โทรุ" โทโมยะเอ่ยด้วยสีน่านิ่งเรียบ
"พวกเราพร้อมรับคำสั่งจากนายเสมอ" ยูพูดสมทบ
.
โทรุครุ่นคิดซักพักก่อนจะเอ่ยปาก
.
"จามิล... ฉันฝากเรื่องข่าวรั่วกับนายด้วย.."
"รับทราบ" จามิลตอบก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"ยู...เพิ่มการเฝ้าระวังกลุ่ม Coldrain ถ้ามี[หนู]ล้ำเส้นเข้ามาให้[แมว]จัดการทันที!ไม่มีข้อยกเว้น!"
"ไม่มีข้อยกเว้นหรอ.. น่าสนุกดีนะ"ยูยิ้มร่าและเดินตามจามิลออกไป
"เรียวตะ...เรื่อง{สินค้า}กับดีลเลอร์ ฉันขอฝากไว้กับนาย"
"นี่นายส่งฉันไปทำสงครามประสาทกับเจ้าโชเฮย์อีกแล้วหรอเนี่ย" เรียวตะขยี้ผมด้วยอารมณ์เซ็งๆ ก่อนจะเดินออกไป
"ส่วนโทโมยะ... ฉันมีงานให้นายช่วย"
"หืม.. ท่าจะสำคัญนะ... "โทโมะตอบพร้อมยิ้มร่า
"อ่า.. ตามหาพร้อมสืบประวัติคนน่ะ..." โทรุพูดขึ้น
"หา.... แล้วจะให้หาใครอ่ะ นักฆ่า?นักธุรกิจ?"โทโมยะเอ่ยด้วยความสับสน
"ผู้ชาย..ตัวเล็ก.. ที่ร้องเพลงเสียงสูงอย่างเป็นเอกลักษณ์" โทรุพูดพร้อมหยิบบัตรบางอย่างออกมา
เบาะแสเดียวที่โทรุพบ คือโทรศัพท์มือถือ ในเครื่องมีรายชื่ออยู่เพียงรายชื่อเดียว
'โมริอุจิ ฮิโรกิ'
_____________________________________________________________________________________________________
เจ็บ...
ขยับยาก...
หิวน้ำ...
"อึก...อือ...เห้ย!!" ร่างเล็กเปิดตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง
เมือสมองเริ่มกลับมาประมวลผล เหตุการณ์ทุกอย่างก็กลับมา พร้อมความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่สมอง
"ตื่นแล้วหรอ..น้ำมั๊ย?"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งโครงหน้าตะวันตกในชุดลำลองสบายๆ เอ่ยถามก่อนจะเดินถือแก้วกาแฟเข้าไปหาที่เตียง
"เดี๋ยวสิ! ฉันอยู่ที่ไหน.. แล้วทำไม...ผ้าพันแผล.. อุ๊บ!!" เจ้าคนตัวเล็กถามด้วยสีหน้าสับสนก่อนจะเซไปเพราะความเจ็บหน่วงที่ไหล่
"ใจเย็นไอหนุ่ม.. นายเพิ่งโดนยิง แถมนายหลับไปวันกว่า.." หนุ่มลูกครึ่งเริ่มตอบคำถามก่อนจะเดินไปที่ครัว
"ตื่นแล้วสินะนายน่ะ.." ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา โดยอุ้มแมวเข้ามาด้วย
"เอ่อ..." หนุ่มตัวเล็กอ้ำอึ้ง
"ฉัน.. คัตสึมะ.. ส่วนนี่โมนากะ.."คัตสึมะเอ่ยก่อนอุ้มโมนากะขึ้นไปไว้ที่ตักของคนบนเตียง
"ส่วนคนที่ไปหยิบน้ำชื่อมาซาโตะ" คัตสึมะพูดเสียงเรียบพร้อมถาม
"งั้นหรอ... อีกซักพักเจ้าพวกนั้นคงมาแล้วล่ะ" คัตสึมะพูดต่อ
"เจ้าพวกนั้น---" ยังไม่ทันที่จะพูดจบ
"เห้ยยยยยยยย!!! มาแล้วโว้ยยยยยย" เสียงที่เต็มไปด้วยพลังของสุกิดังขึ้นพร้อมเสียงเปิดประตูที่ดังสนั่น
"เดี๋ยวสิ!! เรามาเยี่ยมคนป่วยนะ ไม่ใช่มาเที่ยวเล่น"โยโกจิพูดพร้อมถอนหายใจ
"หนวกหูเป็นบ้า!"เรียวพูดพร้อมหัวเราะออกมา
"อ๊ะ!! ตื่นแล้วสินะ.." โยโกจิพูดขึ้นก่อนเอาของเยี่ยมไปวางไว้ที่เคาท์เตอร์
"คนที่พูดเมื่อกี้คือโยโกจิ คนที่เสียงดังๆนั่นคือสุกิ แล้วเจ้าคนใส่ฮู้ดนั่นคือเรียว" คัตสึมะพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่แต่ละคน
"อา....ผม..ทากะฮิโระ" ทากะตอบออกไป
"นายน่ะ โคตรบ้าเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" โยโกจิพูดขึ้น
"นายคิดยังไงถึงไปหาทำเลร้องเพลงที่โกดังเนี่ย แล้วดันเป็นวันซวยด้วย" สุกิเสริม
"เอ่อ..ผม.."ทากะอ้ำอึ้ง
"เอาเถอะน่า...อย่างน้อยเค้าก็ช่วยมาซาโตะไว้นะ" คัตสึมะพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
"แถมช่วยจนตัวเองเกือบไม่รอด บ้าระห่ำดีว่ะ!!"เรียวพูด
"เอ่อ..ช่วยบอกอะไรผมซักนิดเถอะครับ.... ผมไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้มากเลย..." ทากะพยายามพูดสิ่งที่คิดด้วยน้ำเสียงมึนงง
สุกิ โยโกจิ เรียว มองหน้ากัน
"นายไม่รู้อะไรเลยหรอ.." สุกิถาม
"ประมาณนั้นครับ" ทากะ ตอบ
"มาซาโตะ!! นายยังไม่เล่าอะไรให้เขาฟังหรอ"เรียวถามร่างสูงที่เดินเข้ามาที่เตียงพร้อมน้ำ
"ก็ใช่... ก็เค้าเพิ่งฟื้น" มาซาโตะเอ่ยก่อนเริ่มรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ทากะ
"เฮ้อออออออออ..."คัตสึมะถอนหายใจก่อนจะอุ้มโมนากะไปกอดไว้
"ที่นี่คือโรงแรมColdrain... แล้วทุกคนที่อยู่ที่นี่คือผู้บริหารของโรงแรม.."คัตสึมะ เริ่มพูด
"แล้วที่นี่เองก็เป็นตั้งของกลุ่มมาเฟียColdrainเหมือนกัน"
"ส่วนบอสของกลุ่มมาเฟีย ก็คือ มาซาโตะ "
"และทุกคนที่นี่ นายพอจะเดาได้แหละมั้ง"
"เป็นมาเฟีย..."ทากะพูดออกมาเบาๆ
"อ่า.. แต่นายไม่ต้องกลัวพวกเราหรอก ตราบใดที่นายไม่ได้สร้างภาระหรือปัญหาให้เรา เราก็จะไม่ทำอะไรนาย" เรียวพูด
"..."ทากะนิ่งเงียบ
"เอาน่า..ไม่ต้องคิดมากหรอก.. ทำตัวตามสบายก็พอแล้ว"มาซาโตะพูดปลอบ
"เอาล่ะ!! มากินของเยี่ยมกันดีกว่า!!" สุกิพูดเพื่อทำลายบรรยากาศตึงเครียด
"นี่ของเยี่ยมหรือของนายกันแน่ฟะ!!" โยโกจิพวกแซว
"เอาน่า.. เหมือนกันแหละ" สุกิตอบพร้อมฉีกถุงขนม
เสียงหัวเราะและการเล่าเรื่องราวที่วุ่นวายก็เริ่มดังขึ้น
.
.
.
"โอ๊ะ!!ถึงเวลาที่พวกฉันต้องไปแล้ว"เรียวมองนาฬิกาพูดขึ้นมา
"งั้นหรอ... คงต้องไปแล้วสินะ"สุกิเอ่ย
"เอาน่าๆ ได้พักซัก2-3ชม.เป็นอะไรไปล่ะ"โยโกจิพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
"ทากะ.. พรุ่งนี้ฉันต้องออกไปข้างนอก ฉันจะเอาโมนากะมาฝากไว้กับนายนะ" คัตสึมะพูด
"เอาล่ะ!! พวกเราจะต้องไปแล้ว ไปก่อนนะมาซาโตะ ทากะ!!" สุกิพูด ก่อนจะเดินนำทุกคนออกไป
"แล้วเจอกัน.."ทากะตอบรับ
.
..
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง..ห้องที่มีแต่ทากะและมาซาโตะ แต่น่าแปลกที่บรรยากาศไม่ได้ตึงเครียด
ร่างสูงฮัมเพลงพร้อมเก็บกวาดห้อง ทากะได้แต่มองอยู่บนเตียงเพราะยังขยับตัวมากไม่ได้
"อ่า...พรุ่งนี้จะมีหมอมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะ"
"แล้วก็ห้องของฉัน ออกประตูไปเลี้ยวขวา อยู่สุดทางเดิน มีอะไรไปที่นั่นได้นะ"
"แล้วนายมีแพ้อะไรมั๊ย เช่นของที่กินไม่ได้"
มาซาโตะเอ่ยถามทากะไปเก็บกวาดไป
"ก็พวกนมกับไข่น่ะครับ แล้วผมก็ไม่กินอาหารสำเร็จรูป"ทากะตอบ
"งั้น..เดี๋ยวฉันบอกแม่บ้านที่นี่ให้ละกัน ทำตัวตามสบายนะ"
"ถ้ามีอะไรสงสัย นายถามฉันได้นะ"
ร่างสูงเอ่ยก่อนจะฮัมเพลงต่อ
"นี่มาซาโตะซัง.. " ทากะเอ่ยเสียงเบา
"เรียกมาซาโตะเฉยๆดีกว่า" มาซาโตะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ผมจะกลับได้...เมื่อไหร่หรอ...."ทากะถามพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาของมาซาโตะ
"...."มาซาโตะเงียบลง
"ฉันไม่ได้ไม่อยากให้นายกลับหรอกนะ... เพียงแต่.."
"นายโดนลากมาเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว... ถ้านายกลับไป ฉันคิดว่า.. นายและครอบครัวน่าจะตกอยู่อันตรายยิ่งขึ้นไปอีก..." มาซาโตะเอ่ยพร้อมถอนหายใจ
"ตอนนี้... นายคงต้องเป็นคนของ Coldrain ไปก่อนล่ะนะ" มาซาโตะกล่าวพร้อมยิ้มบางให้ทากะ
"...."ทากะเงียบและพยักหน้า
การที่เจ้าตัวเล็กโดนดึงมาอยู่เหตุการ์ณก็แย่พอแล้ว ถ้ากลับไปแล้วครอบครัวของเขาจะต้องมาเสี่ยงด้วย แถมตัวเค้าเอง ก็อาจจะปกป้องใครไม่ได้เลยด้วย ดังนั้น เค้าควรจะอยู่ให้ห่างออกมาจากครอบครัวของเขา
.
.
.
บรรยากาศในห้องเงียบลงอีกครั้ง...
"นี่..ทากะฮิโระ" อยู่ๆ ชายหนุ่มลูกครึ่งก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
"ทำไมนาย..ถึงกลับมาช่วยฉันล่ะ..?" มาซาโตะถามพร้อมจ้องกลับมาด้วยสีหน้าอยากรู้
ทากะหันไปเผชิญหน้ากับมาซาโตะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง
"ผม... ผมไม่รู้... ผมแค่คิดว่าคุณช่วยผมขนาดนั้น แล้วทำไมผม...ต้องปล่อยคุณไว้ด้วย" ทากะเอ่ยออกมา
"แล้วอีกอย่าง ปัญหานั้น...ผมเป็นคนก่อมันด้วย" ทากะพูดพร้อมหลุบตาลงต่ำ
"...นี่นาย..." มาซาโตะเอ่ยขึ้น
"อย่างนี้มันเหมือนสารภาพรักเลยนะ.."มาซาโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน
"ห๊ะ..." ทากะเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตกใจ
"เอาเถอะ! ตอนนี้นายก็พักผ่อนไปก่อน... ฉันต้องไปทำงานต่อล่ะนะ.."มาซาโตะเอ่ย ก่อนจะขอตัวกลับห้องไป
"สารภาพ..รัก?"ทากะพูดเสียงเบาด้วยความสับสน
ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
____________________________________________________________________________________________________
ณ ร้านเหล้า Crossfaith
"ที่นี่แหละ.. ถ้าจำไม่ผิด" ชายหนุ่มในเสื้อคลุมลายสก็อตสีแดงเอ่ย
"อืม.." หนุ่มตัวเล็กผมสีขาวที่หน้าตาเหมือนทากะตอบ
.
.
*ติ๊งต่อง*
เสียงออดหลังร้านดังขึ้น
"คร้าบๆ เดี๋ยวแป๊ปนึงนะคร้าบ ถ้าจะส่งของขนไว้ในห้องแช่เลยนะคร้าบ" เสียงงัวเงียของฮิโรกิเอ่ยออกมาพร้อมเปิดประตู
"ฮิโรกิซัง!! นี่ผมเอง" เสียงเล็กชายหนุ่มตัวเล็กผมสีขาวดังขึ้น
"เอ๊ะ! ฮิโระจัง!"ฮิโรกิพูดพร้อมสีหน้าตกใจ
"ฮิโรกิซังครับ!! พี่ชายผมอยู่ที่นี่รึเปล่าครับ? ผมติดต่อพี่ไม่ได้มาหลายวันแล้ว.." เสียงเล็กยิงคำถามอย่างไม่ลังเล
"ทางนี้เองก็กำลังจะไปหาเพราะเรื่องนี้เลยล่ะ ทากะจังไม่มาทำงานหลายวันแล้วเหมือนกัน"ฮิโรกิเอ่ยขึ้น
"ฮิโระจัง เทรุคุง เข้ามาก่อนสิ" ฮิโรกิเอ่ยปากชวนทั้งสองคนเข้าไปในร้าน
ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน....
.
.
..
…
….
…..
…to be continued…
_____________________________________________________________________________________________________
คุยกับนักเขียน :
ยังค่ะ ตัวละครยังมาไม่หมด 55555 เดี๋ยวจะมีมาบ่อยๆ ลัดคิวฟิค---- /โดนคนอ่านตี
อันที่จริงเขียนพล็อตออกมาโชเน็นพอสมควรเลยนะคะ แต่ทำไมทากะดูสาวน้อยไร้เดียงสา----/โดนทากะตี
อันที่จริงก็พยายามเก็บรายละเอียดเยอะพอสมควรเลยค่ะ ฮืออออ สร้างปมเก็บปม ทุกคนยังไม่เบื่อกันใช่มั๊ยคะ 5555
คุมเดฟฟฟ ฮืออออออ ก๊าวใจจังเลยค่ะ
ฝากติดตามงานต่อด้วยนะคะะะะ!!! *โค้งง*
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in