เสียงตะโกนของเราดังได้แค่ไหนกันนะ

คุณคิดว่ามันจะดังพอให้คนทางนู้นได้ยินรึเปล่า

30 กันยายน 20xx
‘ถึง พี่ลู่หานที่รักของผม
          สวัสดีอีกครั้งนะครับที่รักของผม พี่อยู่ที่นั่นได้ร้อยกว่าวันแล้วนะ เป็นยังไงบ้างครับ ปรับตัวได้หรือยัง แต่ผมเดาว่าคนอย่างพี่ต้องกลายเป็นเซเลบอย่างไม่ต้องสงสัย นิสัยอย่างพี่ใครๆ ก็ตกหลุมรักได้ง่ายๆ ทั้งนั้น วันนี้ที่โซลอากาศอึมครึมแต่เช้าเลย แผนจะออกไปขับรถเที่ยวนอกเมืองอย่างที่ผมเคยบอกไว้เลยเป็นอันต้องยกเลิก กลายเป็นว่าต้องมานั่งหดหู่อุดอู้อยู่ในห้องเดิมที่ผมและพี่คุ้นเคยดี โชคร้ายจังนะครับที่จนถึงบ่ายแก่ๆ แล้วท้องฟ้ายังไม่เปิดให้ผมได้เอ่ยทักทายพี่อย่างที่ชอบทำทุกวันเลย เมื่อไหร่ผมจะได้สัมผัสกับความรู้สึกเดียวกับพี่กันนะ ผมอยากพาตัวเองออกไปจากโลกนี้จะแย่อยู่แล้ว โลกแคบๆ ของผมมันยิ่งแคบเข้าไปใหญ่เมื่อไม่มีพี่คอยอยู่ข้างๆ เอาเถอะ พูดเรื่องนี้ทีไรก็พากันเศร้าซะเปล่าๆ ผมควรจะดีใจที่พี่ได้ไปอยู่ในที่ที่สุขสบายแบบนั้น แม้ว่าที่แห่งนั้นจะไม่มีผมก็ตามที แต่พี่รู้อะไรมั้ย ผมยังไม่ชอบใจนักเวลาที่นึกได้ว่าวงจรชีวิตของผมไม่มีพี่อยู่ด้วยแล้ว ข้าวสองจานที่ตั้งด้วยกันบนโต๊ะก็เหลือเพียงใบเดียว รองเท้าสลิปเปอร์ที่เคยวางอยู่ข้างกันตรงประตูทางเข้าก็กลายเป็นคู่เดียว แถมยาสีฟันก็หมดช้าลงเมื่อพี่ไม่ได้อยู่ช่วยใช้ กลายเป็นว่าผมต้องซื้อหลอดเล็กมาใช้เพราะไม่รู้ว่ายี่ห้อที่ซื้อมาเองมันดีรึเปล่า อ้อ ผมได้บอกพี่ไปรึยังว่ากลิ่นที่พี่ชอบเขาเลิกผลิตไปแล้วน่ะ ฮะๆ เอาเป็นว่าพี่ไม่อยู่เพียงไม่นานอะไรๆ ก็เปลี่ยนไปเยอะเลย แม้แต่เจ้าแมวเหลืองของพี่ก็หน้าตาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ แต่ก็ยังดุกับผมเหมือนเดิม ฮะๆๆ มันดูจะคิดถึงพี่มากไม่แพ้ผมเลย อ่า...เขียนมาถึงตรงนี้ผมก็น้ำตาไหลซะแล้ว ทั้งที่สัญญากับพี่ไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ร้องไห้เป็นเด็กให้พี่ต้องรำคาญใจอีก แต่พี่จะให้ผมทำยังไงได้ ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน คิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ คิดถึงทุกครั้งที่ตื่นนอน คิดถึงทุกครั้งก่อนหลับบนเตียงของเรา ผมยังอยากให้พี่กลับมาเป็นคนปลุกผมในทุกๆ เช้าเหมือนเดิม อยากให้กลิ่นแป้งหอมๆ ของพี่เป็นสิ่งแรกรองจากข้าวเช้าที่ลอยเข้าจมูกตอนเดินออกจากห้องนอนอย่างที่ผ่านมา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ยครับ มันคงเป็นอย่างนั้น ทั้งที่ผมหลอกตัวเองมาตลอดว่าพี่จะกลับมา ผมต้องเข้าใจจริงๆ ซักทีแล้วใช่มั้ยว่าต่อไปจะไม่มีใครสัมผัสคางผมอย่างอ่อนโยนเพื่อเรียกรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่มีไว้ให้พี่คนเดียวเท่านั้น
        ถ้าพี่อ่านถึงตรงนี้ก็คงใช้เวลาและคงอะราใจกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของผมน่าดู ไม่ต้องห่วงนะครับ สัญญาว่าต่อไปจะไม่มีจดหมายอะไรจากผมไปกวนใจพี่อีก ฉบับนี้ผมมาเพื่อบอกลาครั้งสุดท้าย อย่างไรก็ตามหวังว่าพี่จะสบายดี
                                                                                                                   
 

                                                                                                                                                           รักพี่ลู่หานอย่างสุดหัวใจ

                                                                                                                                                                                    โอ เซฮุน’

          หลังจากนั่งตวัดปลายปากกาไปบนกระดาษขาวอย่างปราณีตอย่างที่สุดเป็นเวลาร่วมครึ่งชั่วโมงเพื่อความสมบูรณ์แบบของจดหมายที่จะส่งให้คนสำคัญของตน ชายหนุ่มเจ้าของสีหน้าเรียบตึงบนใบหน้าคมคายก็ลุกขึ้นเดินไปที่เตาผิงขนาดเล็กที่เขาจุดไว้แต่เช้าพร้อมกับจดหมายฉบับนั้นในมือ เขาทำอย่างเช่นทุกครั้ง ทว่าย่อตัวลงมองเปลวเพลิงที่กำลังมอดด้วยแววตาหมองกว่าทุกวัน ก่อนจะตัดสินใจโยนกระดาษใบเดียวในมือลงไปด้วยหวังว่าใครอีกคนจะได้รับมัน

END