ฉันวางดอกไม้ไว้หน้าบ้านเธอทุกวัน
เพื่อพบว่าช่อเดิมได้แห้งกรอบไปเพราะสภาพอากาศ
ฉันวางช่อดอกบลูเบลล์ที่เธอชอบไว้หน้าประตูบ้านเธอเช่นทุกวัน
เธอไม่เคยเปิดประตูมาเก็บมันเข้าไปในบ้านเพื่อใส่ลงแจกันบนโต๊ะอาหารอย่างที่ฉันตั้งใจ
ฉันเคาะประตูบ้านทักทายเธอทุกวันเธอไม่เคยตอบกลับมาไม่ว่าด้วยทำพูดหรือท่าทาง
ฉันยิ้มให้เธอทุกครั้งที่เจอกันเธอกลับหมางเมินและเย็นชาใส่ราวกับเราไม่เคยรู้จักกัน
ฉันบอกเธอทุกครั้งที่เราเจอหน้ากันว่าเราเคยรักกันแค่ไหน
เธอกลับไม่เคยทำท่าว่าได้ยินมัน
แม้จะภาวนาขอให้มันไม่เป็นแบบนั้น
แต่นี่อาจเป็นวันสุดท้ายที่ได้วางช่อดอกไม้ไว้หน้าบ้านเธอด้วยมือตัวเอง
ร้านดอกไม้จะส่งมันมาให้เธอแทนฉันแทนฉันที่กำลังจะจากเมืองนี้
ฉันกำลังต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในอีกซีกโลกหนึ่ง
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกมั้ยกระนั้นเธอก็ยังใจร้ายกับฉันได้ลงคอ
ไม่คิดจะเปิดประตูออกมาพูดอะไรซักประโยคเพื่ออวยพรให้เดินทางปลอดภัย
ฉันคงต้องทำใจหวังว่าเราจะได้พบกันอีกในเร็ววัน
ฉันก้าวเดินไปจนพ้นเขตบ้านของเธอแล้วจึงหันมามองหน้าบ้านเธอเป็นครั้งสุดท้าย
จ้องมองตัวอักษรที่เป็นชื่อของเธอที่ติดอยู่หน้าบานประตู
คลี่ยิ้มบางๆ ให้เธอ...
...ให้ร่างที่นอนนิ่งอยู่หกฟุตใต้พื้นดิน
BYUN BAEKHYUN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in