♡ PINK! ♡

♡ niel x ong

♡ rate : N/A

ชุดก็ชมพู

ตัวก็สีชมพูแถมหวานลิ้นอีกต่างหาก

แม่ง...เริ่มทนไม่ไหวกับพี่ซองอูแล้วนะ!

♡ #ลมบทนอ #ฟิคเนียลอง #ficnielong

วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ไม่ต้องรีบตื่นเหมือนวันปกติ แดเนียลสามารถนอนมองใบหน้าของคนรักในยามหลับใหลได้ทั้งวัน ชดเชยวันปกติที่ต่างคนต่างพากันรีบตื่นแต่เช้าไปทำหน้าที่ของตัวเอง ริมฝีปากหยักยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูตอนอีกฝ่ายครางหงุงหงิงอยู่ในลำคอเพราะโดนเขากวนด้วยการกดริมฝีปากย้ำๆลงบนแก้มนิ่ม อีกฝ่ายยู่ปากอย่างรำคาญใจแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเสียที

“พี่ซองอูครับ ตื่นได้แล้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูแต่กลับโดนเมินเมื่ออีกฝ่ายคว้าผ้าห่มมาคลุมโปงไว้ป้องกันการรบกวนจากภายนอกโดยเฉพาะจากแดเนียล

“อื้อ…”

“ขี้เซาจังเลย” แดเนียลเลิกผ้าห่มออกแล้วรังแกอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนตนเอง เขาสัมผัสริมฝีปากสีสดอย่างแผ่วเบา ค้างไว้เนิ่นนานอยู่อย่างนั้นก่อนจะแปรเปลี่ยนจากความอ่อนโยนเป็นความวาบวาม เรียวลิ้นละเลียดไปตามริมฝีปากเล็กที่เผยอขึ้น ลมหายใจอุ่นกระทบแก้มเนียนใสที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ แดเนียลหัวเราะในลำคอ เอ็นดูท่าทางเขินอายของคนน่ารักที่โดนรังแกจนหน้าแดงแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาสบตากัน “ถ้าไม่ตื่นจะโดนจุ๊บๆนะ” แดเนียลพูดชิดริมฝีปากเล็ก เกลี่ยผมหน้าที่ปรกลงมาปิดตาให้อย่างอ่อนโยน ผมพี่ซองอูเริ่มยาวแล้ว ปกติอีกฝ่ายจะซีเรียสเรื่องทรงผมมาก ยาวมานิดหน่อยก็ไปตัดออกทันทีแต่นี่คงจะไม่มีเวลาไปตัดเพราะแต่ละวันพี่ซองอูเอาแต่ทำงานแล้วก็ดูแลเด็กโข่งอย่างแดเนียลจนไม่ได้ดูแลตัวเอง ขนาดเวลาที่ควรจะได้พักผ่อนยังโดนเด็กเจ้าเล่ห์รังแกจนบางครั้งสะลึมสะลือไปทำงานแบบสติไม่เต็มร้อยก็ยังมี

“หื่อ! แกล้งกันเมื่อคืนยังไม่พออีกเหรอ” ซองอูบ่นออกมา จะไม่ให้บ่นได้อย่างไรล่ะ ก็เมื่อคืนแดเนียลเล่นจูบจนซองอูปากช้ำไปหมด พอบอกว่าพอก็ดื้อด้านทำเป็นหูทวนลม บดริมฝีปากลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซองอูได้แต่นอนหอบหายใจ พอขัดขืนก็โดนหนักกว่าเดิม ได้แต่ยอมให้รังแกจนแดเนียลพอใจนั่นแหละถึงหยุด

“ไม่พอ ต่อให้จูบย้ำๆแบบนี้ทั้งวันก็ยังไม่พอ” แดเนียลไม่ว่าเปล่าแต่กดริมฝีปากย้ำๆเป็นตัวอย่างให้ดู พี่ซองอูยกมือมาปิดปากตนเองไว้ในขณะที่แก้มนิ่มก็ยังคงแดงระเรื่อขึ้นทุกที

“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ”

“อาบพร้อมกัน...นะ” เด็กหนุ่มอ้อนขอ ซุกหน้าลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่ร่นลงจนเห็นไหล่เนียน เลียนแบบท่าทางออดอ้อนเหมือนที่รูนีย์กับปีเตอร์ชอบทำและแดเนียลรู้ว่าพี่ซองอูแพ้โหมดอ้อนของเขาแค่ไหน

“อุ้ม” คนตัวเล็กยื่นแขนออกกว้าง ดวงตากลมโตหลุบลงไม่กล้าสบสายตาคมที่มองมา

“หือ?” แดเนียลเลิกคิ้ว ทำเป็นไม่เข้าใจ

“จะอาบไหมน้ำน่ะ ถ้าอาบก็อุ้ม” ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำอีกรอบ แดเนียลสอดแขนประคองร่างเล็กขึ้นแนบอกอย่างนุ่มนวล เดินเข้าห้องน้ำอย่างอารมณ์ดีผิดกับพี่ซองอูที่ยู่ปากหมั่นไส้แฟนเด็กของตัวเอง ดูท่าวันนี้คงโดนแดเนียลเอาเปรียบทั้งวันแน่ๆ

“แฮ่ก เนียล...พอก่อน”

“ไม่พอ จะเอาอีก”

“เด็กโลภมาก!” หลังจากอาบน้ำเสร็จแดเนียลไม่ปล่อยให้ซองอูได้แต่งตัว กลับทำรุ่มร่ามจนเสื้อคลุมร่นมาถึงกลางลำตัว ในห้องน้ำก็สูบพลังไปทีนึงแล้วพอออกมาคิดว่าจะรอดแต่ก็ไม่

“ก็พี่ซองอูน่ารักอ่ะ” แดเนียลเงยหน้ามาตอบ แล้วก้มลงซุกหน้ากับซอกคอขาวต่อ กดจมูกลงสูดความหอมของแป้งเด็กที่อีกฝ่ายชอบใช้ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาแตะเบาๆบนผิวขาว ห่อริมฝีปากดูดดุนจนเกิดเป็นรอยแดงสีกุหลาบ พี่ซองอูเผลอหลุดเสียงครางออกมาเพราะแดเนียลจงใจคลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนร่างกายอีกฝ่ายเริ่มร้อนจนสัมผัสได้ เขาผละออกมามองผลงานตัวเองอย่างพอใจ ตอนนี้ลำคอกับแผงอกขาวมีแต่รอยจ้ำแดงเต็มไปหมด

“ด-เดี๋ยวพี่ไปทำข้าวเช้าให้”

“ไม่อยากกินข้าว อยากกินพี่ซองอู”

“เอาไว้กินทีหลังก็ได้หนิ…”

“…”

“ก็เนียลบอกเองไม่ใช่เหรอว่าพี่ตัวหวาน...ของหวานก็ต้องเอาไว้กินทีหลังซิ”

พี่ซองอูแม่ง...

ปกติแดเนียลจะชอบนั่งกินข้าวกับพี่ซองอูนานๆเพราะจะได้มองใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายนานๆ แต่ครั้งนี้ต่างออกไป แดเนียลกินข้าวเร็วที่สุดในชีวิตที่เท่าที่เคยกินมา ในขณะที่พี่ซองอูกลับละเลียดข้าวทีละคำจนเหมือนกินทีละเม็ด ดูก็รู้ว่าจะถ่วงเวลาซึ่งแดเนียลไม่ยอมแน่

“อื้อ! เนียล!...พี่กินข้าวอยู่นะ” แดเนียลลุกพรวดขึ้นช้อนตัวพี่ซองอูขึ้นแนบอก ก่อนจะพาไปนั่งบนอ่างล้างจาน ระยะทางจากห้องครัวถึงเตียงนอนมันไกลเกินไป แดเนียลทนไม่ไหวหรอก เขาพยายามต่อสู้กับตัวเองอย่างมากตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว พอเห็นอีกฝ่ายอ้าปากงับช้อนแดเนียลก็ไม่สามารถมองมันเป็นช้อนได้ เขาสูดหายใจเข้าออกตั้งหลายครั้งเพราะฉะนั้นการอดทนกินข้าวให้เสร็จภายในสามนาทีก็มากเกินพอแล้ว

“ไม่ต้องกินมันแล้ว”

“แต่พี่ยังไม่อิ่มเลย” พี่ซองอูช้อนสายตามอง หวังให้แดเนียลเห็นใจ

“เนียลอยากกินของหวานแล้ว”

“อื้อ! ฮึ่ก…ถ้าเนียลทำพี่จะโกรธ” เสียงเล็กเปลี่ยนจากโวยวายเป็นครางหวานหู จากที่ขัดขืนก็เริ่มโอนอ่อนตามที่อีกฝ่ายชักจูง แดเนียลยกเรียวขาอีกฝ่ายขึ้นพาดเอวตัวเอง รั้งกางเกงผ้าลื่นมากองไว้ตรงข้อเท้า เผยให้เห็นกางเกงในสีชมพูเข้ากับเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูอ่อน แดเนียลไม่เคยชอบสีชมพูมาก่อนจนกระทั่งมันอยู่บนตัวพี่ซองอูนั่นแหละ

“หอม” แดเนียลซุกหน้าเข้ากับท้องน้อย แลบลิ้นเลียแอ่งสะดือก่อนจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาตรงหว่างขา ร่างเล็กตัวสั่นเทิ้มยามโดนฟันซี่สวยขบกัดเข้าตรงขาอ่อนจนมันขึ้นเป็นรอยสีชมพูจางๆ มือเล็กละจากลำคอมาขยุ้มกลุ่มผมอีกฝ่ายแทน ข้อเท้ากดจิกกับอากาศ เชิดหน้ากัดริมฝีปากกลั้นเสียงน่าอาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่กางเกงในถูกถอดออกจากกลางกายแล้วแทนที่ด้วยโพรงปากอุ่น เขาไม่ทันได้ตั้งตัวตอนโดนอีกฝ่ายปรนเปรอด้วยปาก ไม่คาดคิดมาก่อน ทั้งอายทั้งเสียวซ่านไปหมด

“ฮื่อ…”

“แดเนียล- พี่จะ…อ๊ะ อ๊า!” ซองอูส่ายหน้าหวือเมื่ออารมณ์พุ่งสูง เขากดไหล่แดเนียลให้ถอยออกเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะปลดปล่อยแต่แดเนียลไม่ยอมถอนริมฝีปากออกไป หนำซ้ำยังกลืนทุกหยาดหยดของเขาลงคออย่างไม่รังเกียจ

“หวานไปหมด” แดเนียลเลียริมฝีปากตนเอง ก่อนจะยืดตัวเองจูบซองอูอีกครั้ง มือหนาเลิกเสื้อสีชมพูอ่อนขึ้น ใช้มือลากผิวเนียนไปมาก่อนจะหยุดที่ยอดอกทั้งสองข้าง นิ้วเรียวยาวออกแรงบีบเบาๆแค่นั้นก็เรียกเสียงครางหวานให้หลุดออกจากริมฝีปากบางได้

“อย่า...” แดเนียลไม่ฟังคำร้องขอของพี่ซองอู ยังนึกสนุกกับการลากนิ้วไปบนผิวขาวที่ไม่ว่าจะแตะไปตรงไหนก็ขึ้นสีชมพูระเรื่อจนสีเสื้อดูหมองไปหมด

ชุดก็ชมพู

ตัวก็สีชมพูแถมหวานลิ้นอีกต่างหาก

แม่ง...เริ่มทนไม่ไหวกับพี่ซองอูแล้วนะ!

อยากขังเก็บไว้โว้ยยยย

“พอแล้ว…”

“ยัง..ยังไม่อิ่มเลยเมื่อกี้แค่ชิมเฉยๆ”

“แต่ตอนนี้จะกินต่างหาก”

#ลมบทนอ 

1comment = 1 ฮึ้บบ :)

(((((((((แต่งเพราะความเอ็นดูล้วนๆค่ะ)))))))))