ย้อนกลับไปเมื่อกลางปีที่แล้ว
ฉันพบว่าตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
หมอบอกฉันว่า..
‘ไม่ต้องเป็นห่วง โรคนี้สามารถรักษาให้หายได้’
ฉันเชื่อหมอ
ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งฉันจะหาย
ฉันเชื่อแบบนั้น..

ชีวิตตลอด 1 ปีที่ผ่านมากับการเป็นโรคซึมเศร้า
ฉันผ่านมาหมดแล้ว..

.
.
ทั้งตอนที่ฉันมีความสุข
ทั้งตอนที่ฉันต้องร้องไห้
ทั้งตอนที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า
ทั้งตอนที่ฉันรู้สึกเกลียดตัวเอง
ทั้งตอนที่ฉันทำร้ายตัวเอง
ทั้งตอนที่ฉันเหมือนจะผ่านมันมาได้
ทั้งตอนที่ฉันเข้ากับความเศร้าได้ดี
ทั้งตอนที่ฉันพยายามหนีจากมัน

บางครั้งเราก็เข้ากันได้ดี
..แต่บางครั้งโรคนี้มันก็โหดร้ายเกินไปสำหรับฉัน

โรคซึมเศร้าไม่อนุญาตให้ฉันมีความสุขเท่าไหร่นัก
หน้าที่ของมันคือการทำให้ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
เมื่อไหร่ที่ฉันมีความสุข
โรคซึมเศร้าจะลงโทษฉัน
..เกินกว่าที่คุณจะจินตนาการถึงเลยล่ะ

โรคซึมเศร้าน่ากลัวกว่าความเศร้าปกติหลายเท่า
บางครั้งมันทำให้ฉันหมดอาลัยตายอยาก
บางครั้งมันทำให้ฉันไม่รู้สึกถึงความเป็นมนุษย์
บางครั้งฉันถูกมันกลืนกินจนเหลือแต่ซาก
.
.
ซากที่ไม่เหลือความเป็นฉันอยู่ข้างใน

แต่ฉันก็ยังมีชีวิต
เพราะฉันเชื่อว่าวันหนึ่งฉันจะหายเป็นปกติ

ฉันใช้ชีวิตอยู่กับการรอคอย
ฉันใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความเชื่อ

ทุกๆวันที่ฉันตื่น
ชีวิตถูกขับเคลื่อนไปด้วยแรงกายและแรงใจที่ฉันมี
บางวันเต็มร้อย
บางวันเหลือแค่ห้าสิบ
บางวันแทบไม่เหลือด้วยซ้ำ
...

ตลอดการรักษาฉันมีหมอและยาเป็นตัวช่วย
บางครั้งการกินยาทำให้ความเศร้าหายไปบ้าง
หรือทำให้ฉันรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง..

แต่เขาบอกว่าเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
เพราะการกินยาไปสักระยะหนึ่งกลับไม่ช่วยอะไรฉันอีกต่อไป
.
.
ฉันกลับมาเศร้าเหมือนเดิม
ฉันกลับมาอยากตายอีกครั้ง

บางครั้งมันทำให้ฉันดูเหมือนคนบ้า
เพราะคนปกติที่ไหนกันจะขอร้องให้ตัวเองไม่มีชีวิต

หลายครั้งที่ฉันพ่ายแพ้ให้กับมัน
หลายครั้งที่ฉันเกือบไม่มีชีวิตรอด

.
.
แต่สุดท้ายมันเหมือนกับว่าเวลานั้นของฉันยังไม่ใช่ตอนนี้
โรคซึมเศร้ายังไม่อนุญาตให้ฉันจากไป
มันสั่งให้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างทรมาน

แม้เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆที่ฉันป่วย
แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน
ราวกับว่ามันคือความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกมาทั้งชีวิต
ความเจ็บปวดนี้มันนานจนฉันแทบจำไม่ได้แล้วว่าชีวิตปกติของฉันเป็นอย่างไร...

โรคซึมเศร้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน
มันเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
จากความเจ็บปวดกลายเป็นความกลัว..

โรคซึมเศร้าเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นคนที่กลัวความมืด
โรคซึมเศร้าเปลี่ยนฉันให้กลายเป็นคนที่กลัวความเงียบ
โรคซึมเศร้าทำให้ฉันกลัวแม้กระทั่งที่จะหลับตา
...

โรคซึมเศร้าอยู่ในทุกๆส่วนของร่างกายฉัน
ทั้งสมองและจิตใจ

ความเชื่อและการรอคอยที่ว่าฉันจะหาย
จากเต็มร้อย
ค่อยๆลดลง
..

บางครั้งฉันคิดว่าตัวฉันโชคร้ายเหลือเกิน
ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ
ทำไม..

พอเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆฉันเริ่มคิดว่า
นี่เรากำลังหลอกตัวเองรึเปล่า?
.
.
หาหมอหรอ?
กินยาหรอ?
เราเชื่อมาตลอดว่าการทำแบบนั้นมันจะดีขึ้นสักวันหนึ่ง
แล้วไหนล่ะ..

เราดำรงชีวิตอยู่ด้วยคำว่า
‘สักวันฉันจะหาย’

ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันจริงไหม
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าการรอคอยสุดท้ายเราจะมีความสุขจริงรึเปล่า

กลายเป็นว่าฉันขับเคลื่อนชีวิตในแต่ละวันด้วยความหวังลมๆแล้งๆ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหายไปจากฉันสักที

ความเจ็บปวดนี้มันมากเกินกว่าที่ฉันจะรับมือไหว
มันเจ็บปวดเกินไปจนฉันไม่รู้ว่าฉันจะเอาแรงจากที่ไหนมาต่อสู้กับความคิดและจิตใจของฉันอีกต่อไป

.
.
ในเมื่อตอนนี้ฉันหมดศรัทธาในตัวเองแล้วจริงๆ