อีกไม่กี่วันอาจารย์พัดก็ต้องกลับไปทำงานต่อที่ไทยแล้ว อาจารย์แกจึงชวนพวกผมที่เหลือสี่คนไปกินพิซซ่ายาวหนึ่งเมตรด้วยกันครับ

ร้านพิซซ่าร้านนี้อยู่ใกล้กับสถานีรถราง เดินเข้ามาได้ง่าย ๆ ตัวร้านเป็นร้านอาหารทั่ว ๆ ไป แต่ที่ประหลาดคือเขาเสิร์ฟพิซซ่าขนาดยาวหนึ่งเมตรจริง ๆ ครับ ด้วยความยาวหนึ่งเมตร เราจึงสามารถเลือกหน้าได้สองหน้า

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำหรับวันนี้ครับ เพราะว่าข้าง ๆ ร้านพิซซ่าก็มีลานโบว์ลิ่งติดอยู่ อาจารย์พัดจึงชวนพวกผมไปเล่นโบว์ลิ่งด้วยกันต่อ

ลานโบว์ลิ่งที่พวกเราไปมีลักษณะเหมือนกับลานโบว์ลิ่งที่ไทยครับ คือมีลาน มีแก่นให้โยนโบว์ลิ่ง มีลูกโบว์ลิ่ง มีกระดานคะแนน มีรองเท้าให้เปลี่ยน ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเปลี่ยนรองเท้าด้วย

ขอโทษครับ ผมไม่ค่อยได้เล่นโบว์ลิ่ง ผมเลยแยกไม่ออก

พวกผมสี่คนกับอาจารย์ก็เล่นโบว์ลิ่งแข่งกัน เฉิน วินโดว์ และอาจารย์พัดได้คะแนนดีกว่าผม ซึ่งผมไม่แคร์เท่าไหร่เพราะรู้ตัวดีว่ากูไม่ได้โยนโบว์ลิ่งบ่อย ๆ แต่ที่น่าเป็นห่วงคือกันครับ เพราะมันล้างท่อในสองเฟรมแรก ที่ฮากว่านั้นคือท่าโยนโบว์ลิ่งของมันไม่มีการพัฒนาใด ๆ ล้างท่อด้วยท่าไหน ก็ยังล้างท่อด้วยท่านั้นเหมือนเดิม มันเพิ่งจะมาตีไข่แตกได้ในเฟรมที่สาม และทำคะแนนไม่ได้อีกเลยในเฟรมที่หกถึงเก้าอีกสี่เฟรมต่อกัน น่าสงสารจริง ๆ ครับ

ก่อนกลับ ผมถ่ายกระดานคะแนนเก็บไว้เป็นที่ระลึก
"พี่จะเอาคะแนนผมไปประจานป่ะเนี่ย" กันผู้ได้คะแนนเป็นที่โหล่ถามผม
"เปล่า เก็บไว้เป็นที่ระลึกเฉย ๆ"