Episode 4 : ค่ายหลบภัยที่โรงเรียนประภัสสรรังสิต - Virus In Phatthalung : ฝูงผีดิบอาละวาดพัทลุง

===========================================================================
   ความเดิมตอนที่แล้ว :   ซอมบี้บุกโจมตีบ้านผม ผม พ่อ แม่ น้องเกม และน้องแชมป์ ต้องออกจากบ้าน ไปหาเสบียงที่สหกรณ์ร้านค้าหมู่บ้าน ก็พบกับคีม เค และป้าไร แต่แล้วซอมบี้บุกเข้ามาอีกครั้ง จึงหนีไปหาผู้ใหญ่บ้าน และหลังจากนั้นผู้ใหญ่บ้านบอกให้ทุกคนไปหลบภัยที่โรงเรียนประภัสสรรังสิต
===========================================================================

รถยนต์ของพ่อ และมอเตอร์ไซต์ทั้ง 3 คัน เคลื่อนที่ผ่านป้ายโรงเรียนประภัสสรังสิต ผ่านประตูเข้า-ออก ของโรงเรียน ผ่านอาคารอเนกประสงค์ จนมาถึงศาลาท่านพระครูประภัสสรคุณาทร หรือที่คนทั่วๆ ไปในบริเวณตำบลนี้รู้จักกันดีในชื่อว่า "ตาหลวงเหลื่อม" ทุกคนภายในรถยนต์ของพ่อยกมือขึ้นไหว้ตาหลวง ส่วนผมที่ขับรถมอเตอร์ไซต์นึกถึงพระคุณของท่านที่มีต่อโรงเรียนแห่งนี้

โรงเรียนประภัสสรรังสิต เป็นโรงเรียนก่อตั้งตั้งแต่ปี พ.ศ. 2525 โดยขอใช้พื้นที่ของท่านพระครูประภัสสรคุณาทร ที่ได้จับจองเอาไว้ มาสร้างเป็นโรงเรียน อาคารเรียน และนอกจากนี้ที่ดินส่วนหนึ่งก็ยังเป็นพื้นที่ปฏิบัติการเกษตรของโรงเรียนพัทลุง จังหวัดพัทลุง

ในช่วงปีแรกของการเปิดสอน มีนักเรียนมอบตัว เข้าเรียนโรงเรียนแห่งนี้จำนวน 206 คน มีบุคลากรการดำเนินงานแและคณะครูผู้สอนมีจำนวนไม่มาก แต่หลังจากนั้นก็ได้รับความร่วมมือจากครูโรงเรียนต่างๆ ในพัทลุงมาช่วยราชการ บุคลากรที่ยอมสละเวลามาสอนโดยที่ไม่ได้รับผลตอบแทน และการแต่งตั้งบรรจุครูผู้สอนเพิ่มเติม ทำให้การเรียนการสอนในช่วงปีแรกเริ่มต้นผ่านไปได้ด้วยดี

ในปัจจุบัน (พ.ศ. 2560) โรงเรียนประภัสสรรังสิต มีอายุ 35 ปี มีคณะครูอาจารย์ บุคลากรทางการศึกษาและผู้บริหารเกือบ 80 คน มีนักศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้เกือบ 800 กว่าชีวิต มีกิจกรรมส่งเสริมทางการศึกษาหลายๆ อย่าง อาทิเช่น การประกวดแข่งขันกิจกรรม ส่งนักศึกษาก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยมาหลายรุ่น นักเรียนที่จบจากโรงเรียนแห่งนี้มีหน้าที่การงานที่ดีหลายคน และเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้รับรางวัลสถานศึกษารางวัลพระราชทานประจำปีการศึกษา 2558 ดังนั้นแล้วโรงเรียนนี้จึงเป็นหนึ่งในโรงเรียนที่ดีที่ไม่แพ้โรงเรียนอื่นๆ จริงๆ

พ่อจอดรถยนต์ริมถนนหน้าอาคารเรียน ผม พี่อบ และผู้ใหญ่บ้านจอดรถมอเตอร์ไซต์ข้างๆ รถยนต์ของพ่อ ดับเครื่องยนต์ ตั้งขาตั้งลง และมองไปใต้อาคารเรียน ก็พบว่า มีบรรดาชาวบ้านหลายๆ คนนั่งบนเสื่อกระจูด

   "ยังไม่นอนกันอีกเหรอ" ผู้ใหญ่บ้านตอบ

"อ่อครับผู้ใหญ่ พวกผมเฝ้าเวรยามดูแลความปลอดภัยนะครับ ส่วนเด็กและผู้หญิงก็แยกย้ายกันไปนอนในเต้นท์กันหมดแล้ว"

"อ่อ ดีๆ"

"แล้วแม่ของผมล่ะครับ" คีมถามชาวบ้านคนนั้น

  "เมื่อกี้เห็นอยู่ในครัวหลังอาคารเรียนเนี่ย กำลังตั้งเตา หุงข้าวเตรียมทำอาหารพรุ่งนี้เช้านะ"

คีมและเคเดินรีบเดินไปที่หลังอาคารเรียนทันที พ่อของผมเริ่มเสวนากับคนในหมู่บ้าน บอกเล่าประสบการณ์การหนีจากฝูงซอมบี้ ป้าไรและแม่ของผมเดินไปยังหลังอาคาร ส่วนพี่อบ ผมและน้องๆ ทั้งสองคนนั่งบนม้านั่งใต้อาคารเรียน ตรวจสภาพอาวุธที่ใช้จัดการซอมบี้ ก็พบว่าเอ็นของไม้เทนนิสกับเริ่มหย่อน ส่วนดาบและดาวกระจายของเกมเริ่มทื่อ น้ำยาของในปืนฉีดน้ำของพี่อบใกล้จะหมด


"อ้าวดิว มาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย" ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อผม ผมก็เลยหันหน้าไปหาที่มาของเสียง ก็พบกับพี่หนิง ซึ่งเป็นลูกของป้าแต้ว ป้าแต้วเป็นพี่สาวของพ่อผม

"เรื่องมันยาวนะครับพี่หนิง เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง"

"ได้นอนพักผ่อนแล้วหรือยัง"

"ไม่เลย ตั้งแต่หนีจากฝูงซอมบี้มา ก็ยังไม่ได้นอนเลยครับ"

"ไปนอนที่เต้นท์ของพี่ได้ ตอนนี้เต้นท์ยังว่างอยู่ตรงนั้นนะ ชวนพี่อบ เกม และแชมป์ ไปนอนด้วยกัน"

"อ่อ ได้ครับ ขอบคุณมากครับ"

*****************

                    "ตื่นเร็วพี่!! ตื่นเร็ว ซอมบี้บุกมาแล้ว"

                   ผมสลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงที่รบกวนการนอน เต้นท์สั่นหวั่นไหวเหมือนมีใครมาเขย่าเต้นท์ของผม ผมหยิบไม้เทนนิสที่วางไว้ข้างกาย หยิบลูกเทนนิสขึ้นมาสามลูก หลังจากนั้นจึงแหวกประตูเต้นท์ออกไป ก็พบว่าคนที่เขย่าเต้นท์คือแชมป์นั่นเอง

                    "ซอมบี้บุกมาแล้ว พี่ไปช่วยจัดการมันหน่อย"

                    "ที่ไหนล่ะ"

                    "สนามฟุตบอล" แชมป์พูดอย่างเร็ว "ตอนนี้พี่อบ เกม และชาวบ้านคนอื่นๆ ช่วยกันต้านมันไว้อยู่ พี่ต้องรีบช่วยนะ เร็วๆ"

                    ผมสวมรองเท้าอย่างไวที่สุด และวิ่งตรงไปยังสนามฟุตบอลของโรงเรียนที่ห่างจากอาคารเรียนที่ผมนอนไม่มากนัก แต่เมื่อวิ่งไปถึงครึ่งทางผมก็พบว่าฝูงซอมบี้จำนวนมากมายลอดผ่านรั้วสายหนามจากข้างนอกเข้ามาสู่ภายในโรงเรียน ผมเห็นเกม พี่อบ และชาวบ้านหลายคน ยืนกลางสนามฟุตบอล ผมจึงเร่งความเร็วการวิ่งให้มากขึ้นไปอีก
                 การต่อสู้ระหว่างชาวบ้านและซอมบี้จึงเริ่มต้นขึ้น เกมชักดาบออกมาแล้วเริ่มฟาดฟันซอมบี้ตัวแล้วตัวเล่า พี่อบใช้ปืนฉีดน้ำฉีดเข้าใส่เบ้าตา เขาปาก และใช้แม่ไม้มวยไทยถีบ ฟันศอกใส่ซอมบี้ ชาวบ้านคนอื่นๆ ที่มีอาวุธอย่างเช่นพร้า มีด ดาบ พุ่งเข้าหาและฟาดฟันซอมบี้ไม่แพ้กัน

                    ผมโยนลูกเทนนิสขึ้นฟ้า จนถึงจุดสูงสุดที่ลูกเทนนิสจะลอยขึ้นได้ ในวินาทีที่ลูกเทนนิสหยุดค้างที่จุดสูงสุดนั้นเอง ผมตบลูกโดยใช้แรงเหวี่ยงจากแขนและแรงสะบัดจากข้อมือ ทำให้ลูกเทนนิสพุ่งเข้าหาหน้าของซอมบี้ตัวที่หนึ่ง กระทบไปยังตัวที่สอง กระดอนไปตัวที่สาม ซอมบี้ที่โดนลูกเทนนิสเริ่มเซและล้มลงสลบลงบนพื้น

                    "ทริปเปิ้ลช๊อตรึ" เกมพูดขึ้นและหันหน้ามาหาผม

                    "ใช่แล้ว..."

                    หลังจากพูดจบเกมหันตัวมาทางผม เก็บดาบไว้ที่เอว หลับตา ก้มหน้าก้มตา

                    "หึหึ...จะไม่ให้พี่โชว์อย่างเดียวไม่ได้หรอก"

                   หลังจากพูดจบ เกมแสดงให้เห็นดาวกระจายที่อยู่ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง นิ้วกลางกับนิ้วนาง นิ้วนางกับนิ้วก้อย ทั้งมือซ้ายและมือขวา แล้วโยนดาวกระจายขึ้นฟ้าพร้อมๆ กัน ดาวกระจายตกลงมาทีละชิ้น หลังจากนั้นเกมใช้ดาบ ตวัดให้กระทบกับดาวกระจายที่ตกลงมา ดาวกระจายลอยพุ่งตรงเข้าหาหัวซอมบี้ทีละตัว ทีละตัว จนครบทั้งหมด 6 ตัว

                    "เป็นไงล่ะ" เกมชี้ดาบมายังที่ผมยืนอยู่ "พี่จัดการได้เพียงแค่สามตัว แต่ผมจัดการได้ทั้งหมดหกตัวนะในหนึ่งครั้ง"

                    "แค่หกตัวมันไม่ได้บ่งบอกถึงคุณภาพของกระบวนท่าได้หรอกนะ"

ผม เกม พี่อบ และชาวบ้านช่วยกันจัดการซอมบี้ไปเรื่อยๆ แต่ซอมบี้อีกหลายตัวที่อยู่ข้างนอกโรงเรียนก็พยายามลอดรั้วลวดหนามเข้ามายังภายในโรงเรียน และเตรียมปะทะกับพวกเราอีกเรื่อยๆ

                   และแล้วทุกคนได้ยินเสียงร้องเสียงทุ้มที่ดั่งลั่นสนั่นหวั่นไหว ผมมองไปหาที่มาของเสียงเหล่านั้น เห็นซอมบี้ตัวใหญ่ยักษ์ สูงราวประมาณ 4 เมตร มันมีลำตัวสีเขียว ใบหน้าที่บิดเบี้ยว มีแผลเหวอะหวะเต็มลำตัว มือขวาถือกระบองอันใหญ่โต บนบ่าของมันมีซอมบี้อีกหลายตัว ค่อยๆ เดินเข้ามาภายในโรงเรียน

                   "แย่แล้วล่ะ เราคงต้านมันไม่ไหวแน่ๆ" พี่อบบอกกับพวกเรา

                   "แค่ซอมบี้ตัวเล็กๆ เราก็จะแย่อยู่แล้ว แต่เจอกับซอมบี้ตัวใหญ่อย่างนี้เราจะจัดการกันยังไง" ชาวบ้านคนหนึ่งบอก

                   "อย่าเพิ่งหมดหวัง มันโตแค่ตัวนะ"
                    ผมพูดให้กำลังใจทุกคนคนแล้วง้างแร๊กเก็ต ตบลูกเทนนิสพุ่งเข้าหามัน มันตอบโต้โดยการใช้กระบองหวดลูกเทนนิสให้พุ่งไปไกลลับสุดขอบฟ้า

                    "โฮมรันเลยนะพี่" เกมพูดขึ้น

                    "โฮมรันบ้านแกสิ....มันหมายความว่าลูกเทนนิสของพี่มันไร้ค่าต่างหาก"

                    "พี่นี่ก็ไม่เรื่องอีกเช่นเคย"

                    "เออ...."

                    "แล้วที่นี่จะทำยังไงต่อละ"

.....................


                    "ทุกคน" แชมป์ตะโกนจากด้านหลัง "ผมเจอวิธีกำจัดพวกมันแล้วล่ะ"

                    "ยังไงเหรอ"

                    "นี่ไง" หลังจากพูดจบ แชมป์แสดงให้เห็นถั่วงอกที่ปลูกในกระถาง เป็นถั่วงอกขนาดใหญ่ที่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อน ลำต้นถั่วงอกชูยอดสูงจากพื้นดินประมาณ 60 เซนติเมตร

                   "เอาถั่วงอกมาจัดซอมบี้เนี่ยนะ มันเป็นไปไม่ได้" เกมโต้แย้ง

                   "มันได้สิ" แชมป์กล่าว

ซอมบี้ยักษ์เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และร้องคำรามเป็นเสีัยงทุ้มดังกังวาล ต้นถั่วงอกในกระถางเริ่มมีปฏิกิริยา แกว่งซ้าย แกว่งขวา และพ่นเมล็ดถั่วพุ่งกระทบกับซอมบี้ตัวใหญ่ ซอมบี้ตัวใหญ่ตัวนั้นก็เซตัว เมล็ดถั่วที่สอง เมล็ดถั่วที่สามก็พุงออกมาตามลำดับ

                  "นอกจากต้นถั่วแล้วนะพี่ ผมยังมีต้นทานตะวันที่คอยช่วยสนับสนุนพลังงานให้กับต้นถั่วด้วยพี่ ส่วนกระถางนี้ผมปลูกพริกเอาไว้ ถ้าหากต้นถั่วของผมจัดการไม่สำเร็จก็ใช้พริกนี้แหละปาใส่มัน ความเผ็ดของพริกจะช่วยแสบผิวเนื้อและเราจะฆ่ามันได้ง่ายยิ่งขึ้น "


                  "เออดีแหะ ช่วยทุ่นแรงพวกเราได้เยอะเลย" ผมหันหน้าไปหาแชมป์และยิ้มชมเชย

ในไม่กี่วินาทีต่อมา รอยยิ้มของแชมป์มีท่าทางที่เปลี่ยนไป เงามืดคลุมใบหน้าแชมป์ ผมได้กลิ่นความเน่าเฟะ และเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมา ผมหันหลังกลับไปเห็นซอมบี้พุ่งเข้าหาและกัดที่คอ ผมร้องเสียงดังขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ชาวบ้านและบรรดาญาติของผมถอยออกห่าง ผมคว้าไม้เทนนิสได้ สะบัดตัว ตบด้วยขอบไม้เทนนิสเข้าที่คอของซอมบี้ ซอมบี้ล้มลง ผมฟาดซอมบี้ด้วยไม้เทนนิสอีกครั้งจนมันแน่นิ่งไป ผมใช้มือซ้ายลูบที่ลำคอของตัวเอง แล้วมองดูที่มือก็พบว่าเลือดสีแดงเปียกโชกเต็มฝ่ามือ ผมมองหน้าพี่อบ เกม แชมป์และกลุ่มชาวบ้าน พวกเขามีใบหน้าหวาดระแวง และยืนห่างจากผมมาก

                 "ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ผมพยายามฝืนพูด แต่มันก็พูดไม่ออก มันเหมือนกับมีอะไรมาอุดกั้นเอาไว้ "ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผมไม่อยากตาย"

                 ผมพบความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง ผมมองที่แขนของตัว พลิกไปพลิกมา สีเนื้อค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรอยช้ำสีม่วง แขนเริ่มสั่นกระตุกเป็นระยะๆ มือไม่มีแรงจับ ไม้เทนนิสหลุดร่วงจากมือ มีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว ปวดหัวราวกับคนเป็นไข้ ใบหน้าร้อนเร่าเหมือนกับอยู่ผิงหน้ากองไฟ ผมทรุดตัว ผิวหนังหลายส่วนหลุดลุ่ย ผมเริ่มควบคุมแขนและขาไม่ได้ เหมือนตัวเองกลายเป็นคนอัมมพาต น้ำลายเริ่มไหลๆ ออกมา ไม่สามารถกลืนน้ำลายได้เลย

                "หิว ผมหิวเหลือเกิน........!!!!"
                ฝันหรอกเหรอ

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดท้องหิวข้าว ลุกขึ้นมาจากที่นอน แหวกประตูหน้าเต้นท์ออก เห็นชาวบ้านหลายๆ คนกำลังทำกิจกรรม บางคนก็นั่งหั่นผัก บางคนนั่งลับอาวุธ บางคนก็พูดคุยด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด บางคนก็นั่งเฉยๆ ไม่มีอะไรจะทำ

ผมหยิบไม้เทนนิสที่วางเอาไว้ข้างที่นอน เก็บใส่ซอง และเหน็บไว้ที่ด้านหลัง เดินออกจากเต้นท์ สวมรองเท้า และเดินไปรอบๆ อาคารเรียน

"ตื่นสายอีกเช่นเคยนะ พี่ชาย" เกมทักทายขึ้นมา

"ก็แน่นอนอยู่แล้วนี่นา...คนเราต้องพักผ่อนเยอะ จะได้มีแรงสู้กับซอมบี้"

"แต่นี่เที่ยงวันแล้วนะ กะจะนอนให้ซอมบี้ถล่มบ้านถล่มเมืองเลยหรือไง"

"ก็นี่ไงละ พี่เป็นคนเที่ยงตรง"

"เออ..แล้วแต่"

ผมเดินไปรอบๆ อาคารเรียน 1 ของโรงเรียนประภัสสรรังสิต หาข้าวหาปลาทาน หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้วเดินไปล้างจาน และเอาจานชามไปผึ่งแดด หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองเพื่อเตรียมอาบน้ำในห้องน้ำ


ในระหว่างที่ผมอาบน้ำนั้น ผมได้ยินเสียงกลุ่มบุคคลที่อยู่ภายนอกพูดเสียงดังเข้ามาในห้องน้ำ พวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนมีความขัดแย้งกัน ผมพยายามตั้งใจฟัง ได้ประโยคบางคำที่ทำให้ผมต้องนึกสงสัย ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูที่ทางภารโรงจัดเตรียมไว้ให้ และสวมเสื้อผ้าตัวเดิม เปิดประตูห้องน้ำออกไป ปรากฏว่าไม่มีใคร

ผมเดินไปตามที่มาของเสียง ที่ได้ยินเมื่อก่อนหน้านั้น ผมเดินขึ้นบันไดไปยังชั้น 3 ของอาคารเรียน เดินไปเรื่อยตามทางเดินของคารเรียน เห็นประตูบานหนึ่งเปิดแง้มออกมา ซึ่งผิดสังเกตเป็นอย่างมาก ผมดึงประตู และเข้าไปสำรวจภายในห้องนั้น ผมมองดูกระดานสีเขียวแล้ว ก็พบกับสิ่งที่ขีดเขียนที่ทำให้ผมต้องศึกษาข้อมูลเหล่านั้น

หลังจากที่ผมมองดูกระดานจนจบ ผมเดินออกจากห้องเรียนโดยทันที และปิดประตูให้เรียบสนิท เดินลงบันไดจากชั้นสามอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงชั้น 1 ผมหันมองซ้าย มองขวา เจอแม่กับน้าศรีนั่งคุยกัน ผมเดินเข้าไปหาแม่

"เกมอยู่ที่ไหน"

"เห็นเกมกับแชมป์เดินรอบๆ อาคาร 1 นะ"

ผมเดินรอบอาคาร 1 เห็นเกมกับแชมป์ยืนที่สวนป่าข้างอาคารเรียน 4 ผมเดินเข้าไปหาโดยทันที

"ทำอะไรอยู่เหรอ"

"กำลังสอนการขว้างดาวกระจายอยู่นะให้แชมป์นะ แต่ไม่ได้เรื่องเลย"


"เอาน่า เอานา......คืองี้ พี่มีแผนการเด็ดๆ แล้ว อยากฟังไหมล่ะ"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น