ซอมบี้บุกโจมตีบ้านผม ผม พ่อ แม่ น้องเกม และน้องแชมป์ต่างวิ่งหนีลงห้องใต้ดิน แต่ที่ห้องใต้ดินไม่มีอาหารหรือของกินเลย ดังนั้นครอบครัวผมตัดสินใจมุ่งหน้าไปที่ร้านค้าสหกรณ์เพื่อหาของกิน
===========================================================================


         รถยนต์ของพ่อเคลื่อนที่มาถึงสหกรณ์หมู่บ้านของผมอย่างรวดเร็ว

 
          สหกรณ์หมู่บ้านของผม เป็นสหกรณ์ร้านค้าขายสินค้าขนาดเล็ก ตั้งอยู่ห่างจากบ้านของผมไม่ไกลมากนัก คนในหมู่บ้านของผมร่วมมือร่วมใจกันก่อตั้ง ร่วมกันเป็นผู้ถือหุ้น  ภายในสหกรณ์มีของกินของใช้ที่ใช้ในชีวิตประจำวันมากมาย อย่างเช่น ขนม เครื่องดื่ม ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน ฯลฯ มีวัตถุประสงค์เพื่อแก้ไขความเดือดร้อนในการซื้อเครื่องอุปโภคบริโภค และเพื่อผดุงฐานะทางเศรษฐกิจของคนในหมู่บ้าน ทุกสิ้นปีผู้ที่ถือหุ้นจะได้รับเงินปันผลตามหุ้นส่วนของที่ตัวเองถืออยู่ นับเป็นการรวมกลุ่มการเพื่อผลประโยชน์ของคนในหมู่บ้าน


         ผมขับรถมอเตอร์ไซค์คันสีเทาถึงหน้าสหกรณ์หมู่บ้าน ตั้งขาตั้ง ตบเกียร์ว่าง ดับเครื่องยนต์ แขวนหมวกกันน๊อคไว้กับกระจกมองหลัง เดินมาข้างรถของพ่อ พยักหน้าส่งสัญญาณให้ครอบครัวผมทราบว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดีและไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง หลังจากนั้นพ่อแม่และน้องของผมทั้งสองคนเปิดประตูรถ เดินออกมา

          "มาช้าจังเลยนะ พี่ชาย.." น้องผมพูดด้วยความเยาะเย้ย

 
          "แหม่น้อง...พี่ก็กำลังสนุกในการซ้อมตีลูกเทนนิสอยู่นะ"  ผมตอบกลับ "พี่คิดค้นท่าไม้ตายเยี่ยวถลาลมได้แล้วนะ จะดูไหมล่ะ??"

          "ใช้ท่าไม้ตาย ไม้เทนนิสหักตายแน่ๆ"


          "เอิ่ม..."




          "ทุกๆ คนมาช่วยพ่อยกประตูเหล็กขึ้นหน่อย" เสียงแม่เรียกขึ้นมา เมื่อผมหันไปมอง แม่อยู่หน้าประตูเหล็กร้านสหกรณ์ ส่วนพ่อพยายามยกประตูเหล็กขึ้น ผมกับน้องก็รีบช่วยพ่อยกประตูเหล็กทันที 

             "อ่อดิวนี่เอง" ชายคนนั้นหันหน้ามา นั่นคือพี่อบ พี่อบเป็นลูกชายคนสุดท้องของป้าไร ตอนเด็กๆ พี่เขาเป็นเพื่อนเล่นกับผม เป็นพี่ที่ปกครองและดูแลผมทั้งตอนอยู่บ้านและอยู่ที่โรงเรียน เป็นคนที่ผมไว้ใจได้  

             "พี่กำลังทำอาวุธที่ใช้จัดการซอมบี้" พี่อบกำลังกรอกน้ำใส่กระบอกพลาสติกสีเขียวขนาดเท่าแขน 

            

              "ปืนฉีดน้ำเนี่ยนะ"

               "ไม่ใช่แล้ว มันไม่ใช่ปืนฉีดน้ำธรรมดา"  พี่อบปิดก๊อกน้ำและเอากระบอกพลาสติกติดตั้งกับปืนฉีดน้ำอันใหญ่ยักษ์  "มันคือาวุธอันแสนร้ายการที่ใช้จัดการซอมบี้ให้อ่อนแรงลงได้ พี่ขอตั้งชื่อมันว่า ปืนบาซูก้าเทอร์โบอาร์พีจี แซด ซีโร่วัน (Bazooka Turbo RPG Z01)"

               "......อะไรนะ แซด ซีโร่ วัน....."

                "มันเป็นปืนเคมี ใส่ผงซักฟอกและน้ำยาล้างจานลงในกระบอกน้ำ กรอกน้ำเปล่าใส่ เขย่าส่วนผสมให้เป็นเนื้อเดียวกัน เอามาติดตั้งกับปืนบาซูก้าที่เพิ่มประสิทธิภาพด้วยการอัดแรงดันมากกว่าเดิมเป็น 10 เท่า ทำให้ฉีดน้ำยาพุ่งไปได้ไกล ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เมื่อซอมบี้เข้ามา พี่จะใช้ไอ้นี้จัดการซอมบี้ หากฉีดเข้าตา ตาของมันจะพร่ามัวมองไม่เห็น หากฉีดเข้าไปในปาก มันจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด หากฉีดโดนแผลมันจะร้องโหยหวน และหลังจากนั้นมันจะนอนแน่นิ่งไป"

                 "สุดยอด......พี่เคยใช้กับซอมบี้เหรอ"

                 "ก็ดูนั่นสิ ผลงานของพี่"  พี่อบชี้ไปยังพื้นที่ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น ผมมองไปทางที่พี่ชี้ เห็นซอมบี้นอนน้ำลายฟูมปาก ลำตัวยังกระตุกบ้างเล็กน้อย และมันก็ไม่มีที่ท่าจะเข้ามาทำร้ายเลย 

 

                 "เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เข้าไปหลบในร้านสหกรณ์เถอะ..อยู่ข้างนอกมันอันตราย"



                 พี่อบเปิดประตู และเข้าไปในร้านสหกรณ์สหกรณ์ ผมเดินตามหลัง ปิดประตู  และใส่กลอน หลังจากนั้นไม่นาน ผมได้ยินเสียงคนคุยกันสนั่นตรงหน้าประตูเหล็กทางเข้าของสหกรณ์ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเกมกำลังใช้ดาบฟันซอมบี้ พ่อและแม่ของผมใช้จอบและพร้าฟาดซอมบี้อย่างไม่หยุดยั้ง แชมป์กำลังเก็บกวาดสิ่งของเครื่องใช้ที่มีอยู่ในร้านลงในถุงพลาสติกสีดำขนาดใหญ่ ส่วนพี่อบยิงปืนฉีดน้ำใส่ซอมบี้ คีมและเคช่วยกันเคลื่อนตู้แก้วปิดขวางทาง และป้าไรรีบจัดเก็บกล่องปฐมพยาบาล

              
                  "แชมป์ เร็ว เสร็จแล้วหรือยัง" แม่ตะโกนเรียกแชมป์ หลังจากฟาดฟันซอมบี้


                  "ยังเลย ยังขาดขนม เอ มันอยู่ไหนนะ"


                  "ฝูงซอมบี้กำลังใกล้เข้ามากันเยอะขึ้นเรื่อย พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ไหวแน่นอน" พ่อพูดขึ้นบ้าง

       
                  "พ่อรีบไปสตาร์ทรถยนต์เลย ไปหาบ้านผู้ใหญ่บ้านโดยด่วนเลย ไปหาน้าศรีนะ  แม่ช่วยกวาดทางให้พ่อ  เกมฆ่าซอมบี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าพ่อจะติดเครื่องยนต์สำเร็จ  แชมป์หยุดได้แล้ว ถ้าหาขนมนั้นไม่เจอก็ช่างมัน มัดปากถุงซะ แล้วรีบตามแม่ขึ้นรถไปเลย  ส่วนป้าไรไปกับพ่อ  คีมเคไม่ต้องทำแล้ว เสียเวลา ขึ้นหลังรถพ่อพี่ซะ" ผมบัญชาการให้ทุกคนทำตาม 

                  "ส่วนพี่อบ....."
 
    
                   "ไม่ต้อง ไม่ต้อง พี่มีรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ พี่ไปเองได้" พี่อบหันมาพูดกับผม


                   "โอเคงั้นทุกคน เจอกันที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน"


                   ผมดึงไม้เทนนิสออกมา หยิบข้าวของเครื่องใช้ที่หลงเหลืออยู่ในห้องสหกรณ์ ตีใส่ซอมบี้ เมื่อไม่สิ่งของหลงเหลือ ผมจึงกระโจนเข้าฝูงซอมบี้และใช้ไม้เทนนิสตีกับซอมบี้


                   ...ครืน...บรื้น....บรื้นนนน..
                   เสียงเครื่องยนต์รถของพ่อดังสนั่น พวกซอมบี้หันความสนใจไปยังเสียงของรถยนต์ของพ่อ ผมเห็นพ่อ แม่ แชมป์ และป้าไร นั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว ส่วนคีมและเคนั่งบนกระบะหลัง

              
                    "เกมไปได้แล้ว ตรงนี้พี่จัดการเอง"


                    "รับทราบท่านพี่" เกมพูดขึ้นมาหลังจากดึงดาวกระจายจากซอมบี้ตัวหนึ่ง "หวังว่าพี่คงไม่โดนซอมบี้กัดตายนะ"


                    "ช่างเป็นคำอวยพรที่ดีจริงๆ" ผมบ่นภายในใจ










               

                    รถเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ทะลุซอย และในที่สุดเดินทางมาถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน



                    บ้านของผู้ใหญ่เป็น เป็นบ้านไทย ยกใต้ถุนสูงจากพื้นดิน มีหลังคาไม้ทรงสูงซึ่งเป็นภูมิปัญญาของไทยที่ช่วยให้อากาศถ่ายเทไหลเวียน ทำให้อากาศภายในตัวเรือนเย็นสบาย  ใต้ถุนมีแคร่ไม้เหมาะสำหรับการนั่งพักผ่อนในยามกลางวัน และคอยสอดส่องว่ามีใครมาใครไปบริเวณรอบบ้าน