ฝนตกอีกแล้ว
เคนชิ โยเนะสึ รีบๆย่ำเท้าให้ถึงสตูดิโออย่างเร็วที่สุด
ทันทีที่ผลักประตูห้องอัด คนใส่หมวกก็เงยหน้ามาหาทันที
“หายไปตั้งนาน ได้เจอกันทั้งทียังจะมาสายอีก ใช้ไม่ได้” โนดะ โยจิโร่ บ่นอุบอิบ
“นิสัยแบบนี้ยังจะบ่นอยู่ได้ว่าอยากมีแฟน ใครเขาจะมารอนาย”
“ฝนมันตกเองนี่นา ผมก็ออกจากบ้านเร็วอยู่นะ” โยเนะเคนเถียงกลับเบาๆ พยายามไม่ให้หลุดอีกประโยคนึงว่า “จริงๆอยากเจอจะตาย”
“ไม่ไปหัดขับรถล่ะ?” โนดะถาม มองลูกหมาเปียกน้ำเช็ดหัวกับเสื้อโค้ทที่แขวนไว้
“และนั่นโค้ทฉัน ถ้าไม่หัดตัดหน้าม้า จะไปเห็นอะไรได้ โค้ทแค่นี้ยังมองสลับเลย”
“พี่โนดะก็เหมือนกัน นั่นพี่คุยกับรองเท้าบู้ทหน้าประตู ถ้าไม่หัดถอดหมวกที่บังไปครึ่งตาแบบนี้ พี่ก็อย่ามาว่าผมเลยเถอะ”
โนดะ โยจิโร่ สรรหาอะไรมาต่อว่าไม่ได้ ก็เลยยอมถอดหมวกในที่สุด
เคนชิ โยเนะสึ เสยผมเปียกน้ำขึ้นมามัดเป็นจุกบนหัว
แล้วทั้งคู่ก็มองหน้ากัน
ไม่รู้ว่าอุปทานหรืออะไร แต่ก็เขินกันเองซะงั้น
เจ้าหน้าที่ห้องอัดก็ยังไม่มาด้วยสิ
“เออ พี่ อยากมีแฟนไหม” โยเนะเคนถามทำลายความเงียบ แต่มันยิ่งทำให้เงียบกว่าเดิม
“อ่า พี่”
“พี่ครับ”
“ถ้าจะไม่ตอบขนาดนี้ ลืมๆไปเถอะครับ”
“อยากดิ อยากมีคนให้ได้ดูแล” โนดะถอนหายใจ
“อยากขับรถรับส่งเขา”
“ผมก็ขับรถไม่เป็นนะ” โยเนะเคนใช้เท้าเขี่ยลังบนพื้น
“อยากห่วงเขา ถ้าเขาซุ่มซ่ามบ่อยๆอะนะ”
โยเนะสึทำเป็นไม่สนใจ หยิบแฟ้มโน้ตดนตรีมา จ่อหน้าไปใกล้ๆแล้วเปิดให้มันตีหัว
เจ็บจนน้ำตาไหล แต่พี่โนดะก็ยังไม่หันมามอง
“ถ้าทำกับข้าวไม่เก่ง ก็จะทำให้กินทุกมื้อเลยล่ะ”
“เอ เส้นเส้นเส้นของผมรสชาติก็ไม่ค่อยดีนะพี่ พูดลอยๆอะ เผื่อพี่ลืม”
“จริงๆก็มีคนที่คุณสมบัติครบอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเอารึเปล่าน่ะสิ” โนดะถอนหายใจ ส่งโทรศัพท์มาให้
ไม่ได้อยากเห็นหน้าทากะสักหน่อย แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ โยเนะเคนทำใจหยิบโทรศัพท์มาดู
แอปถ่ายรูปถูกเปลี่ยนเป็นกล้องหน้า
“ว่าไงล่ะ”
“แต่งครับ” โยเนะเคนพนักหน้าซ้ำๆ
“ห๊ะ ฉันจะให้ดูรอยแดงๆบนหน้านายต่างหาก ไม่ไหวเลย ซุ่มซ่ามอะไรแบบนี้”
โยเนะเคนที่กำลังมึนงงถูกตัดบทด้วยประโยคที่ว่า “ขอไปอัดเพลงก่อนละกัน จะได้เสร็จเร็วๆ”
อะไรของพี่เขาเนี่ย โยเนะสึได้แต่ด่าในใจ
ส่วนโนดะที่ลับสายตาไปก็ขำเบาๆ
ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะ
น่ารักจริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in