ช็อคโกแลต เหอะ หวานจะตาย
กุหลาบหรอ? น่าเบื่อ
การ์ดหมีสีชมพูนี่อีก ได้มาเป็นสิบใบแล้วมั้งนั่น
ยามาชิตะ โทรุ กรีดนิ้วด้านๆจากการเล่นกีตาร์ไปตามของขวัญที่ได้รับมา
ไม่ได้จะหายไปไหนสักหน่อย มากรี๊ดกร๊าดอะไรกันวันสุดท้าย เปิดเทอมหน้าก็เจอกันอยู่ดี
โทรุถอนหายใจด้วยความรำคาญ เป็นเวลาเดียวกับที่เรียวตะเดินเข้ามาในห้อง
“มิเชลคบกับฉันแล้วนะเว้ย”
โทโมยะก็เดินตามมาพร้อมกับมะเขือเทศถุงใหญ่
“ปลูกมาจากสวนหลังบ้านคาโอรุเลยนะ”
ดีจังนะ
อยากได้บอกรักใครแบบนี้บ้างจัง
โทรุพลิกกองของขวัญไปเรื่อยๆ จนเจอกระดาษรายงานแผ่นนึง
ไรวะ มาบอกชอบกันทั้งที่ ไม่ลงทุนเลยหรอไง?
แต่พอคลี่กระดาษแผ่นนั้นออก แบงค์พันก็ตกลงมา
“มาหาฉันตอนเลิกเรียนสิ มีให้มากกว่านี้อีก”
ลูกคุณหนูมาจีบหรอ ใช้เงินเป็นใบไม้ร่วงเชียว
ไปครับ โทรุรักเขา
——
พอถึงสถานที่นัด คนตัวเล็กอีกคนก็ยืนอยู่
แค่มองก็พอเดาได้ โมริอุจิ?
ถึงจะเห็นแค่ข้างหลังก็เถอะ แต่โมริอุจิก็คือโมริอุจิ
“อ่า ว่าไง?” โทรุเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังอยู่
“ผมไม่ได้ว่างมากนะ ทากะ คุณรีบๆได้ไหม”
“ทากะ”คนนั้นหันหน้ามา
เกือบถูกแล้ว แต่เป็นโมริอุจิ ฮิโรกิต่างหาก
“พี่ผมชอบนาย เป็นแฟนพี่เขาหน่อยสิ เท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้น” ฮิโระเปิดประเด็น
“ฮิโระ ทำอะไรของนายเนี่ย” ทากะเดินเขามาเจอพอดี “ใช้เงินแบบนี้อีกแล้ว” คนพี่หน้าแดงด้วยความละอายใจ
“ลืมๆไปเถอะครับ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจจริงๆ” ทากะโค้งก่อนจะเดินออกไป
โทรุเลยพูดออกไปจนได้
“เรื่องนั้นไม่ต้องจ้างผมหรอก”
“ทากะ ผมชอบคุณนะ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in