“Minhyuk! Minhyuk!, Let down your hair!” หนุ่มร่างเล็กลุกขึ้นจากที่นอนด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะเดินไปที่บานหน้าต่างบานใหญ่ของคอหอยเพื่อดูว่าเจ้าของเสียงนั้นจะใช่คนเดียวกับที่เขาคิดไว้หรือเปล่า และเมื่อเขาชะโงกหน้าออกไปมองก็พบว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาคิดไว้จริง ๆ 

“อีกแล้วหรอ? ก็บอกว่าไม่ไง! บ้าป่ะเราจะโยนผมที่ไหนไปให้ เราผมสั้น!!” เขาตะโกนตอบคนข้างล่างพร้อมกับชี้ผมของตัวเอง
“เอ้าหรอ ก็เห็นอยู่บนหอคอยเหมือนกัน นึกว่าที่มินฮยอกไม่ยอมลงมา เพราะกำลังรอเจ้าชายปีนขึ้นไปช่วยซะอีก” คนข้างล่างตะโกนตอบด้วยน้ำเสียงสดใสผิดกับคนข้างบนที่ขณะนี้คิ้วกำลังขมวดกันเป็นปม

“เราไม่ใช่ราพันเซลนะโฮซอก! อีกอย่างที่เรายังไม่ลงไป เพราะเราไม่พร้อม”
“หรอ แต่เราอยากคุยกับมินฮยอกใกล้ ๆ นะ เราไม่อยากเงยหน้าคุยแล้วปวดคอ”
“ถ้าเธอไม่อยากคุยก็ไม่ต้องมาหาเราก็ได้โฮซอก เราไม่อยากบังคับ” คนข้างบนตอบพรางกอดอกแน่น

“ไม่ใช่นะมินฮยอก เราแค่อยากใกล้เธอมากกว่านี้ อยากจับมือพามินฮยอกไปเที่ยว อยากคุยด้วยทุกวัน อยากเป็นคนที่ได้ดูแลเธอใกล้ ๆ บอกกี่รอบแล้วว่าเราชอบมินฮยอก มินฮยอกลืมรึไง?”
“ม…ไม่ได้ลืม!! แต่เรายังไม่พร้อมลงไป! เรากลัว…กลัวว่าลงไปแล้วมันจะแย่กว่าการที่เราอยู่บนนี้”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว แต่ไม่เป็นไรนะ…ถ้ามินฮยอกไม่ลงมา เราจะขึ้นไปหามินฮยอกเอง!”

“ขึ้นมาหาเรา? จะเอาเฮลิคอปเตอร์มารับเราหรอ หรือว่าจะจ้างคนให้มาสร้างบันไดล่ะ?”
“พูดเป็นเล่น เราไม่มีปัญญาหรอก มินฮยอกก็รู้เราเป็นแค่เจ้าของร้านขายดอกไม้ไม่ใช่เจ้าชาย”
“อ่า…งั้นเธอจะขึ้นมาหาเรายังไงล่ะ?”
“คอยดูแล้วกัน เราจะขึ้นไปหาเธอให้ได้! จริงซิ วันนี้เราเอาดอกไม้ใหม่มาให้เธอด้วย”

หนุ่มร่างสูงเอ่ยพร้อมหยิบช่อดอกไม้ขนาดไม่ใหญ่นักออกมาจากถุง ดอกไม้ที่ว่าเป็นดอกไม้ดอกเล็กสีเหลืองผิดจากปกติที่เขามักจะมาพร้อมกับดอกกุหลาบ

“วันนี้ไม่ใช่ดอกกุหลาบหรอ” หนุ่มร่างเล็กถามพร้อมกับชะโงกมองดอกไม้ในมือของคนตัวสูง
“อื้อไม่ใช่ นี่ มินฮยอก เราดีใจนะที่เธอจำได้ด้วยว่าเราเอาดอกไม้อะไรมาให้”
“แหงล่ะเธอเอามาให้ทุกวัน วางไว้อยู่หน้าหอคอยเราทุกวันเนี่ย” มินฮยอกชี้กองดอกกุหลาบที่คนตัวสูงเอามาวางไว้ให้ทุกวันที่ด้านล่างของหอคอย
“ฮ่า ๆ วันนี้เปลี่ยนแล้ว พอดีเราเพิ่งเอาเข้ามาในร้านใหม่ มันคือดอกเดซี่”
“อย่ามาโกหก เดซี่ต้องสีขาวสิ! นี่มันสีเหลือง ใช่ที่ไหนกัน”
“มินฮยอก ดอกเดซี่ไม่ได้มีสีเดียวซักหน่อย”ชายหนุ่มที่ยืนถือดอกไม้อยู่ตอบพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคต่อไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่จริงจัง...

“อีกอย่างในภาษาดอกไม้ เดซี่สีเหลืองแปลว่า ฉันจะพยายามชนะใจเธอให้ได้ ด้วย”

ถ้าให้พูดกันตามตรง มันก็ไม่ใช่ว่ามินฮยอกจะไม่รู้หรอกนะว่าโฮซอกจริงจังกับตนมากแค่ไหน 

เขายอมรับว่าการที่มีโฮซอกอยู่ในทุกวันตลอดระยะเวลาเดือนนึงมานี้มันก็ดีแหละ แต่แค่เขารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะลงไปจากหอคอย...หอคอยที่เขาสร้างขึ้นด้วยตัวเองจากความผิดหวังในความรักครั้งเก่าที่ผ่านมา หลายครั้งที่คิดจะลงไปหาโฮซอก แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเจอกับความกลัวที่อยู่ภายในความคิดและจิตใจขวางกั้นเอาไว้ 

ตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่โฮซอกบอกว่าจะเป็นคนขึ้นมาหามินฮยอกเอง เวลาก็ผ่านมาหกเดือนเห็นจะได้ 

แต่ทว่ากลับไม่มีวันไหนเลยที่มินฮยอกจะตื่นขึ้นมาตอนเช้าและไม่เห็นจำนวนของต้นเดซี่สีเหลืองที่อยู่บริเวณรอบหอคอยเพิ่มขึ้น โฮซอกบอกเขาว่า ถ้าเขาให้เป็นช่อเป็นดอกเดี๋ยวมันก็แห้งเฉาไป สู้เขาเอามาปลูกลงดินรอบหอคอยของมินฮยอกแบบนี้ดีกว่า…จากต้นแรกสู่ต้นที่ร้อยกว่า จนถึงวันนี้บริเวณหน้าหอคอยของมินฮยอกก็ถูกเติมเต็มด้วยทุ่งดอกเดซี่สีเหลืองสวยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

ไม่มีเที่ยงวันไหนเลยที่มินฮยอกจะต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะเป็นการนั่งกินข้าวที่คนนึงอยู่บนหอคอย ส่วนอีกคนอยู่ข้างล่างก็ตาม

และไม่มีคืนวันไหนเลยที่มินฮยอกจะต้องนอนผวาสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย นั่นก็เพราะมีคนตัวสูงบางคนยอมเดินมาจากใจกลางเมืองใหญ่ตรงมาที่หอคอยกลางป่าเพื่อมาบอกฝันดีมินฮยอกทุกคืน

รวมถึงไม่มีวันไหนเลยที่มินฮยอกไม่เห็นถึงความน่ารักและความตั้งใจที่โฮซอกพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะขึ้นมาหาเขาบนหอคอยให้ได้ 

แม้กระทั่งวันนี้ที่เป็นเช้าวันแรกของเดือนที่เจ็ด โฮซอกยังคงมาที่หอคอยแต่เช้าเพื่อเอาต้นเดซี่สีเหลืองต้นที่ 181 ลงดิน เขาค่อย ๆ เอามันลงดินอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอาดินกลบให้เรียบร้อยพร้อมกับเดินรดน้ำให้กับต้นเดซี่สีเหลืองทุกต้น ซึ่งแน่นอนว่าทุกการกระทำของเขาล้วนอยู่ในสายตาของคนบนหอคอยมาตั้งแต่แรกแล้ว…

“อรุณสวัสดิ์โฮซอก” ร่างเล็กบนหอคอยเอ่ยพรางนั่งเท้าคางอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่
“อ้าว วันนี้ตื่นเร็วจังมินฮยอก อรุณสวัสดิ์ครับ” รอยยิ้มแสนสดใสของคนข้างล่างถูกส่งขึ้นไปหาคนข้างบน

“โห...ทุ่งดอกเดซี่สีเหลืองของเธอนี่สวยจังเลยนะ” มินฮยอกเอ่ยหลังจากชะโงกหน้าลงไปมอง
“ไม่ใช่ของเรา เป็นของมินฮยอกต่างหาก เราดูแลอย่างดีเพื่อเธอเลยนะ”เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
“อื้อ…ทำไมชอบทำให้เขิน” คนบนหอคอยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก 

ก่อนจะเอ่ยถามต่อด้วยเสียงตะกุกตะกัก “เอ่อ…นี่โฮซอก…เธอเหนื่อยไหม?”

“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะมินฮยอก?” โฮซอกตอบพร้อมก้มเก็บอุปกรณ์ทำสวนต่าง ๆ ลงในกล่อง
“นี่มันก็ผ่านมาเจ็ดเดือนแล้วที่เธอทำทุกอย่างให้เราอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้…เราว่าเธอคงจะเหนื่อยน่าดู”
“ถ้าเราบอกว่าไม่ล่ะ” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องเก็บของ “เราไม่เหนื่อยเลย เรามีความสุขที่ได้ทำเพื่อมินฮยอก เรามีความสุขที่ได้มาหามินฮยอก ว่าแต่มินฮยอกเถอะ…ถ้าวันไหนเธออึดอัด เธอต้องบอกเรานะ ขอร้อง...ถ้าถึงวันนั้น ช่วยบอกเราตรง ๆ เราไม่อยากทำให้มินฮยอกรู้สึกไม่ดี” เขาพูดไปตามที่คิด

“ขอบคุณนะที่เธอดีกับเราเสมอ เธอทำทุกอย่างให้เรามาโดยตลอด 

แต่วันนี้เราว่ามันถึงเวลาแล้วแหละ…” 

ในขณะนั้นเองที่ใจของโฮซอกเต้นไม่เป็นจังหวะ มือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ปากของเขาเม้มแน่นเพราะกลัวว่าถ้าได้ยินประโยคบางประโยคแล้วตัวเองจะร้องไห้ออกมา สงสัยเวลาแห่งความสุขของเขาคงจะหมดลงแค่นี้ สำหรับเค้า มินฮยอกคือคนที่ใช่ แต่กลับกันทางฝั่งมินฮยอก โฮซอกอาจจะยังไม่ใช่คน ๆ นั้น
แต่ถึงอย่างไรก็ตามตลอดระยะเวลาหกเดือนที่ผ่านมา มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก แม้ต่อจากนี้มินฮยอกจะพูดอะไรออกมา แต่เขายืนยันได้เลยว่าจะไม่รู้สึกเสียดายมันอย่างแน่นอน

“โฮซอก เธอเดินมาใกล้ ๆ กำแพงหอคอยหน่อยได้ไหม?” มินฮยอกเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา
“อื้อได้สิ” คนข้างล่างเดินเข้ามาใกล้หอคอยตามคำขออย่างว่าง่าย 

แต่แล้วเมื่อแหงนหน้ากลับไปมองบนหอคอยอีกครั้ง บัดนี้กลับไม่เห็นร่างเล็กยืนอยู่บนนั้นแล้ว 

โฮซอกตะโกนเรียกคนข้างบนอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย จนในที่สุดก็มีเสียงกุกกักดังขึ้นจากตัวกำแพงหอคอยข้างหน้าของเขา และทันใดนั้นเองประตูหอคอยที่เขาตามหามาตลอดหกเดือนก็เปิดออก มันเป็นประตูบานเดียวของหอคอยแห่งนี้ที่สามารถเปิดได้จากข้างในเท่านั้น ประตูที่หากมองจากภายนอกจะเห็นเป็นเพียงแค่กำแพงธรรมดา ประตูที่มีแค่คน ๆ เดียวที่สามารถเปิดได้….