"ไอ้โจ ออกเรือคราวนี้เอ็งไปกับข้าด้วย" ประโยคบอกเล่าที่ดูเหมือนจะเป็นประโยคคำสั่งซะมากกว่าเอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นลุงของผมเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่แล้ว  ส่วนโจคือชื่อของผมเอง ผมเป็นเด็กชายวัย 12 ปีที่อาศัยอยู่กับลุงมาตั้งแต่จำความได้ลุงของผมเป็นชาวประมงธรรมดาที่ออกเรือทีก็หายไปเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับมาครั้ง แต่พอเทียบกับเงินที่จะได้หลังการขายปลาพวกนั้นที่ตลาดก็ถือว่าคุ้ม หลายคนบอกว่าทะเลเป็นที่ที่น่ากลัว ยิ่งในเวลากลางคืนแบบนี้ มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดกับผืนน้ำสีเข้มอันกว้างใหญ่ แต่สำหรับผมทะเลกลับเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง อยู่แล้วสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมชอบออกมานั่งเป่าฮาร์โมนิก้าพร้อมกับนั่งมองทะเลสงบ ๆ อยู่คนเดียวที่ท้ายเรือทุกคืนหลังจากงานบนเรือเสร็จสิ้น และคืนนี้ก็เช่นกัน

“โหเพราะมาก เธอเป่าเก่งจัง” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเป่าเครื่องดนตรีชิ้นโปรด ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงดังขึ้นแต่ทว่าบนเรือนี้มีแค่ผมกับลุง ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเสียงใคร…เมื่อคิดได้ดังนั้นความกลัวก็เริ่มครอบงำความคิดของผมจนคิดไปต่างๆ นานาก่อนที่จะรวบรวมสติหันหลังกลับไปหาต้นตอของเสียง และผมก็ต้องแปลกใจเมื่อภาพที่เห็นกลับเป็นเด็กผู้หญิงที่คาดว่าคงรุ่นราวคราวเดียวกันโผล่ขึ้นมาจากน้ำเพียงแค่แนวไหปลาร้าขึ้นไปพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาหาผม 

...ใช่ น่ารัก เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็น ด้วยคืนนี้เป็นคืนจันทร์วันเพ็ญแสงจันทร์ส่องลงมากระทบกับผิวเนียน ๆ พร้อมกับผมยาวสีน้ำตาลของเธอยิ่งชวนให้น่ามอง

“งั้นก็มาฟังใกล้ ๆ สิ แล้วเธอเป็นใคร? ว่ายน้ำเก่งจัง มันลึกมากเลยนะ” ผมถามพร้อมชะโงกมองไปใต้น้ำ 
“เราเป็นเมอร์เมด  เราไม่เหมือนเธอ เธอยังจะให้เราฟังด้วยอยู่ไหม…?” เธอถามด้วยสีหน้าที่เศร้าลง
“ทำไมจะไม่ให้ฟังล่ะ” ผมถามพรางเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ แค่ผมมีขา...เธอมีหาง ต่างกันแค่นี้เอง
“เธอไม่กลัวเราหรอ? เราไม่ใช่มนุษย์นะ” เธอถามย้ำ ก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้ตัวเรือพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย เธอน่ารัก…มาเดี๋ยวเราเป่าให้ฟัง” ผมตอบก่อนที่จะรีบหยิบฮาร์โมนิก้าขึ้นมาเป่าเพื่อแก้เขิน โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าแก้มขาว ๆ ของคนตรงหน้าก็กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อไม่ต่างกัน

หลังจากฟังเพลงที่ผมเป่าจบ เราตกลงกันว่าจะผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟัง โดยเฉพาะเธอที่ดูจะตื่นเต้นกับทุกเรื่องที่ผมเล่าไปหมด แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ค่ำคืนที่เหมือนความฝันของเราผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะหายลงไปในทะเลลึกพร้อมกับทิ้งสร้อยคอสีเงินเส้นนึงไว้ เธอบอกให้ผมใส่มันทุกครั้งที่ออกเรือ สร้อยเส้นนี้จะคุ้มครองผมให้ปลอดภัย ผมไม่สนใจหรอกว่ามันจะคุ้มครองผมจริงไหม ผมรู้แค่ว่าผมอยากเจอเธออีก

'เราจะได้เจอกันอีกไหม'…นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่ผมจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา

- ทอล์กกะไร๋เต๋อ -