มินกิเพิ่งจะเทียบมอเตอร์ไซค์ข้างฟุตบาธได้ไม่ทันไร อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาสะกิด

...หน้าตี๋ๆ ยิ้มๆ แบบนี้ ดูกะลิ้มกะเหลี่ยชะมัดยาด

"น้องแกร็บครับ รับผู้โดยสารแถวนี้ไม่ได้นะครับ"

"ทำไม? ถนนนี่พ่อคุณสร้างรึไง?"

"ครับ พ่อผมเป็นสส."

หมิงโหลวชอบดื่มกาแฟของร้านนี้...

ไม่สิ ควรจะเรียกว่าชอบ 'บาริสต้า' ของที่นี่มากกว่า

เครื่องดื่ม อาหาร ของว่าง วิวทิวทัศน์ ทุกอย่างล้วนมีคุณภาพได้มาตรฐานสมราคาทั้งนั้น

จะมีแต่ก็เพียงชายหนุ่มหลังเคาน์เตอร์คนนั้น ที่หาที่ใดไม่ได้อีก

บาริสต้าคนนั้นอายุยังน้อย สูงยาวเข่าดีอีกทั้งยังหน้าตาหล่อเหลา จึงไม่แปลกที่มักถูกสาวๆ รั้งตัวไว้ชวนคุยหลายครั้ง และยังได้รับกระดาษแผ่นน้อยจากชายต่างอายุไม่ซ้ำหน้าอย่างลับๆ บ่อยไม่น้อย

แต่ถึงเขาจะพูดคุยโต้ตอบอย่างเป็นมิตร หรือยอมรับเอาจดหมายน้อยทั้งหลายมาเก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อ

ก็ยังมีเพียงน้อยนักที่จะปฏิบัติกับใครเป็นพิเศษ...

อย่างเช่นยอมเขียนโน้ตตอบ หรือไม่ก็ใส่ส่วนผสมพิเศษเพิ่มลงไปในกาแฟ

จากมุมโต๊ะที่นั่งประจำของตัวเอง หมิงโหลวมองเห็นมือแข็งแรงและนิ้วเรียวยาวขยับไปมาราวร่ายมนตร์ ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยการเหยาะบางอย่างลงไปอย่างชำนาญ

อากัปลื่นไหลเสียจนหาจุดจับผิดที่ใดไม่ได้

แต่เมื่ออยู่ในสายอาชีพอย่างหมิงโหลว เขาก็ช่างมีสายตาเจ้ากรรมที่สังเกตเห็นบางอย่างได้พอดี

โพโลเนียม 210?

เขามองตามร่างสูงยกเครื่องดื่มสูตรพิเศษออกไปเสิร์ฟ มองดูลูกค้าคนพิเศษยกถ้วยขึ้นดื่ม และหันไปมองเจ้าของป้ายชื่อ 'หมิงเฉิง' ที่กำลังจะเดินกลับไปประจำที่เดิม

พิษจากกัมมันตรังสีก็น่าสนใจอยู่หรอก

หมิงโหลวยกมือขึ้นเรียกความสนใจจากบาริสต้าหนุ่ม

...แต่...

ด้วยฐานะขาประจำ อีกฝ่ายที่คุ้นหน้าเขาดีแล้วก็รีบเดินเข้ามาหา คิ้วตาแสนอ่อนโยนเป็นมิตรในขณะที่ริมฝีปากประดับรอยยิ้มการค้า

หมิงโหลวคลี่ยิ้ม แทบรอดูไม่ไหวว่าสีหน้านั้นจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างไรเมื่อตนเอ่ย

"อย่าใช้ส่วนผสมที่มีผลต่อสุขภาพของตัวเองสิครับ"

มือน้อยๆ กระตุกชายแขนเสื้อเขาไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อครู่

"ข้าอยากกินถังหูลู่..."

เสิ่นชิงชิวคิ้วกระตุก จากเดิมที่ไม่มีความอดทนเท่าไหร่อยู่แล้วก็ยิ่งถูกกวนจนพร้อมระเบิด

"ก็ไปบอกพ่อเจ้าสิ!"

"แต่..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น"

"ท่านพ่อ แต่ข้า..."

"ถ้ายังไม่หยุดพูด ข้าจะหักขาเจ้าเสีย!"

"ท่านยอมรับแล้วหรือว่าก็เป็นพ่อของข้าเหมือนกัน"

เสิ่นชิงชิวใบหน้าแข็งค้าง คาดไม่ถึงว่าจะถูกหลอกด้วยลูกไม้เด็กเล่นอย่างนี้

เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างแรง ปราณทิพย์ที่แม้มีอยู่น้อยนิดก็ยังทำให้สายลมหอบใหญ่พัดมาวูบหนึ่ง

เจ้าเดรัจฉานตัวจ้อยร้องเสียงแหลม ก่อนจะวิ่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกประตูไป คาดว่าคงไม่พ้นไปรายงานความสำเร็จกับเดรัจฉานตัวโตที่เป็นคนสอนเล่ห์เหลี่ยมนี้ให้

ร้ายพอกันทั้งพ่อทั้งลูก!!

เขาข่มอารมณ์พล่าน สวมรอยใบหน้าน่าชังของเยวี่ยชิงหยวนเอ่ยถามช้าๆ

"ลั่วปิงเหอเล่า?"

เสิ่นชิงชิวกระชากเสียงตอบทันควัน "ตายแล้ว"

น้ำคำห้วนสั้นเหมือนยามปกตินัก ทว่าใบหน้าของผู้พูดกลับ...

ลั่วปิงเหอพลันลิงโลดขึ้นในอก แม้จะเพิ่งสูญเสียอำนาจเหนือสามภพ ร่วงหล่นจากฐานะราชามาร และกระทั่งป่านนี้ศพคงยังถูกทำลายไปสิ้นซากหมดแล้ว

แต่สีหน้านั่น แววตานั่น...

กลับช่างทำให้ผู้ที่เพิ่งสูญเสีย 'ทุกอย่าง' เช่นตนเอิบอาบนัก

ลั่วปิงเหอถูกจับแต่งกับคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นในฐานะเจ้าสาวสะเดาะเคราะห์

เห็นว่ามีเทพพยากรณ์คนหนึ่งบอกไว้ว่าคุณชายถูกปิศาจหมายตาไว้ด้วยมีบุญญาธิการสูงส่ง จึงต้องรีบแต่งงานสะเดาะเคราะห์ทันทีที่ครบยี่สิบ

ตระกูลเสิ่นร่ำรวยใจป้ำ พิธีการงานเลี้ยงล้วนหรูหรา ไม่มีบกพร่องแม้สักอย่าง

แต่หลังปิดประตูห้องหอแล้ว สามีคนใหม่ของเขากลับเอาแต่นั่งนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะเริ่มลงมือผ่านพิธีขั้นสุดท้าย

ลั่วปิงเหอมองผ้าปูขาวบนเตียงหลังใหญ่

เพียงเคลื่อนไหวครั้งเดียวก็คว้าคนที่นั่งตัวตรงเครียดอยู่อีกฝั่งได้ทันที

เสิ่นชิงชิวเมื่อถูกกดลงกับเตียงแล้วภาพลักษณ์คุณชายใหญ่ผู้สูงส่งเย็นชาก็พลันสลาย เหลือเพียงหนุ่มน้อยผู้หนึ่งที่ตื่นตระหนกและอ่อนแอ น่ารังแกนัก

จากภาพในดวงตาของอีกฝ่ายเห็นเงาสีแดงเรืองๆ ของดวงตาของตัวเองสะท้อนอยู่

เขาฉีกยิ้ม ไม่ยี่หระแม้รู้ว่าจะทำให้เห็ยคมเขี้ยวแหลม

"จับได้แล้ว"

"ข้าจะซื้อไอ้ตัวนี้ละ"

ลั่วปิงเหอเงยหน้าขึ้น มองเห็นร่างสูงโปร่ง รอบตัวเปี่ยมกลิ่นอายบริสุทธิ์สูงส่ง ในขณะที่ใบหน้าและแววตาเย็นชาเย่อหยิ่ง

"ท่าทางแข็งแรง คงจะทนมือทนเท้าดี"

แม้ยามเอ่ยคำร้าย แสงดวงอาทิตย์ก็คล้ายจะทำให้ทุกอย่างของอีกฝ่ายสว่างเรืองประดุจเทพเจ้า

กระทั่งสิบปีต่อมา คนผู้นั้นก็ยังคงโดดเด่นงดงาม ดึงดูดสายตาของลั่วปิงเหอได้ไม่เปลี่ยน

แม้จะเป็นในยามร่วงหล่นต้อยต่ำ เรือนผมปล่อยสยาย และประกายเรืองที่สว่างที่สุดก็กลับมาจากแสงสะท้อนของปลอกคอ

เขาสายตามองลินินที่เคยขาวสะอาดเสียหนักหนาแต่บัดนี้กลับทั้งเปื้อนฝุ่นและขาดแหว่ง

น่าเสียดายที่ที่กลัดผ้าเหนือบ่าข้างหนึ่งหลุดหายไปเสียแล้ว ทำให้ลาดไหล่ข้างนั้นถูกเปิดเปลือย ยิ่งหากมองลงไปอีกยังจะเห็นแผ่นอกอยู่วอบแวมอย่างน่าสงสาร

ลั่วปิงเหอโยนถุงเหรียญเงินในมือออกไป ผุดรอยยิ้มขณะเอ่ยง่ายๆ ว่า

"ข้าเลือกเขา"

ในภพมารนี้ มีเรื่องราวขององค์ชายประหลาดผู้หนึ่ง

บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของเทียนหลางจวิน มีศักดิ์โดยนามเป็นผู้รับสืบทอด หากแต่โดยอำนาจแล้วกลับมิต่างอะไรจากราชา

องค์ชายนามว่าลั่วปิงเหอผู้นี้คล้ายจะมีความสนใจในภพมนุษย์มากนัก เมื่อครั้งแรกที่ข้ามไปก็พานหายสาบสูญไปเสียหลายปี

และเมื่อกลับมาก็พาเอาปลาสีทองอร่ามมาตัวหนึ่งเสียด้วย

องค์ชายเรียกมันว่าอาจิ่ว คล้ายจะมีความผูกพันแต่ก็ไม่มี ถึงจะไปดูมันทุกวันแต่ก็ให้อาหารแค่ตามอารมณ์ จวบจนกระทั่งมันตายแล้วองค์ชายก็ไปที่ภพมนุษย์อีกครั้ง เงียบหายไปเป็นสิบๆ ปีก่อนจะกลับมาอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมกับต้นกล้าต้นเล็กๆ

เขาเอามันมาปลูกในดินที่แห้งผากของภพมาร เรียกว่าอาจิ่วเหมือนกับที่เรียกปลาตัวนั้น เพียงแต่รดน้ำใส่ปุ๋ยให้เท่าไรก็ไร้ผล เจ้าต้นอ่อนสุดท้ายไม่นานก็เหี่ยวตายไป

เช่นเคยที่องค์ชายไปที่ภพมนุษย์ เช่นเคยที่หายตัวไป และเช่นเคยที่ครั้งนี้นำต้นไม้ต้นยักษ์กลับมาทั้งราก

ทุกคนส่ายหน้าให้กับทั้งกับความชมชอบภพมนุษย์ของเขา และความสิ้นคิดที่ตั้งชื่อเดิมให้กับทุกอย่างที่เอากลับมา

ความแปลกประหลาดนี้เดิมทีก็เพียงเล่าลือกันยามว่าง แต่ก็กลับกลายเป็นความตื่นตระหนกว่าองค์ชายสติฟั่นเฟือนไปเสียแล้ว เมื่อมีมารรับใช้ผู้หนึ่งบังเอิญได้ยินเขาเอ่ยประโยคหนึ่ง...

กับต้นไม้สูงใหญ่หยั่งรากลึกอันยากขยับ ว่า

"อาจิ่ว จากนี้เจ้ายังจะหนีไปไหนได้อีก?"