i hate missing someone who probably doesn't miss me.

ผมมีดวงดาวในตา

และทะเลในความมืด

ผมคิดว่าจะได้เจอกันอีกหลายครั้ง 

แต่มันดันเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ได้เจอ

ในทะเลแห่งความมืด

ผมอาจเป็นตะกอนของเวลา

ของใครบางคน

การที่รู้จักใครสักคน

ผมรู้ดีีทุกคนล้วนต้องจากผมไป

พอไม่มีเธอแล้ว ในจิตวิญญาณผมมันก็เหมือนมีหลุมว่างๆอยู่

ไม่ว่าเธอจะจากไปที่ใดก็ตาม

เธอจากผมไปได้ยังไงกันนะ?

ผมแค่อยากจะรู้

ว่าเธอจะไม่ลืมผมใช่มั้ย

ผมพบเธอในยามที่ชีวิตแสนมืดมิด

แต่เธอเป็นแสงสว่างให้ผม

เธอทำให้ผมรู้สึกราวกับว่า

ฉันพอกับทุกๆอย่างแล้ว

แต่มันก็นานมาแล้วหละ: )

เธอเป็นเหมือนดินสอสีฟ้าของผม

แท่งที่ใช้ไม่เคยพอแท่งที่เอาไว้ระบายท้องฟ้าในยามที่มืดมิด

ผมเจอเธอโดยบังเอิญ

ในเดือนคริสต์มาส

เธอก็ยังพูดแต่เรื่องเดิมๆ

แต่ผมไม่เบื่อมันเลย

ตาคู่เดิม

ใบหน้าที่คุ้นเคยและคนเดิมๆ

แต่ความรู้สึกที่มีแต่เพิ่มและความทรงจำเก่าๆ

ตะกอนเวลานั้นถูกพัดกลับมาอีกครั้ง

ผมไม่รู้ว่าลึกๆข้างในของเธอจะรู้สึกยังไง

ช่วงเวลาหนึ่ง

มากมายในใจไม่เสียดาย

ผมไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกยังไง

ข้างในของผมมันอัดอั้นในใจ

เหมือนควันบุหรี่มารวมที่อก

แต่เธอกลับมากับ อีกคนหนึ่ง

ผมรู้สึกว่าเหมือนมีเทาปนฟ้ารวมเข้ากับควันบุหรี่

ผมพยายามเก็็บมันไว้

แต่เหมือนว่า

ผมคงกลั้นมันไม่อยู่

หลังจากที่ผมพูดคุยกับเธอ

เธอ และ เขา

ผมยืนดอกไม้ให้เธอแล้ว

''ยิ้ม''

ผมจึงบอกลาและรีบเดินออกมา

ก่อนที่น้ำตาผมมันจะไหล

........

:))))))))))))

หลังจากนั้นควันนั้นก็หายไป

ก่อนที่สีครามจะเข้ามาทับถมผม

ผมอาจจะไม่คงเหมาะกับใคร

และไม่อยากให้ใครเข้ามาในโลกสีเทาของผม

ผมอยากจะระบายมันออกมา

แต่ผมคงไม่อยากเอาความหนักใจไปลงที่ใคร

ผมขอเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า

อย่างมากที่สุดก็แค่    เหงา

หนังสือเล่มเก่าตอนจบแบบเดิม เธอไม่ได้ใส่ใจว่าจะอ่านมาแล้วกี่ร้อยครั้งเพียงแต่รู้แค่ว่ามันเป็นหนังสือเล่มโปรด เล่มเดียวของเธอ