Just because I let you go,doesn't mean I wanted to

สำหรับเธอแล้วโลกนี้อะไรที่น่ากลัวสุด

สำหรับผมถ้าเลือกได้ผมไม่อยากเป็นสิ่งของใดเลย

ถ้าผมเก็บรักษาไม่ดี สิ่งนั้นจะหายไป

ถ้าผมเก็บรักษาดีเกินไป ผมอาจจะหาสิ่งนั้นไม่เจอ

ผมกลัวการสูญเสีย

ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

สีของมันไม่เหมือนแต่ละวัน

วันนี้อาจเป็นสีส้ม พรุ่งนี้อาจเป็นสีชมพูหรือฟ้า

และไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะสีอะไร

อาจมีเมฆฝนที่พัดเธอจากไป

แต่ผมก็เก็บฟ้าเหล่านั้น

ให้ใจได้รู้ว่าสักคนคงเปลียนไป

ผมรู้สึกดีทีมองมันขึ้นไป

และจดจำว่าวันนี้ฟ้าเป็นยังไง

หากพรุ่งนี้ไม่มีมันอีก

แต่ความทรงจำไม่เคยลางไป

ถ้าผมไม่คิดที่จะรักตัวเธอ

มันคงไม่ทำให้ตัวของฉันรุ่มร้อน

ไม่มีประโยชน์หากแม้น้ำตาจะไหล

ให้เก็บเป็นภาพจำดีดี ที่เคยมีกันไว้ 

 ภาพจำบางๆ ดูไม่ชัดเจน

 ภาพจำจางๆ ที่ยังคงความหวาน...

 บางทีก็อาจหวาน... บางคราวก็เลือนลาง และหายไปเอง

ผมควรทำอะไรให้ดีซักอย่าง

และคงต้องยอมรับให้เธอออกไปเสียดีกว่า

ดวงดาวพรางพรายไปกับสายลม

ผมจมอยู่กับเรื่องราวที่ยังทำร้าย

เพียงใครบางคนจากไปแสนนาน

ลืมเลือนภาพวันและคืนที่มีความหมายฝุ่นละอองของความบอบช้ำ 

ยังย้ำเตือนความทรงจำ

ในความทรงจำสีเทา ที่เรา ผ่านพบ

บางทีเพียงเพราะผมไม่อยากเห็นหน้าเธอ

และยังจดจำ

 ใครซักคนที่ควรจะลืมที่ควรจะลืมและยังคิดถึง 

ความสัมพันธ์ที่หายไปยังมองบนฟ้า

 และภาวนาให้เราได้ลืม

ลืมช่วงชีวิตเก่าๆ

บางทีผมเลือกจะหยิบหูฟังขึ้นมาฟัง

มันดีกว่าเสียงข้างนอกที่วุ่นวาย

และเสียงเพลงเข้าใจผมดีที่สุด

บางครั้งผมฟังแล้วเหงา 

บางครั้งผมนึกถึงเธอ

ผมพยายามจะคิดถึงคุณให้น้องลง

ผมและเธออาจต่างอยู่ในความทรงจำของกันและกัน

แต่ความทรงจำนั้น

มันสำคัญกับเธอรึเปล่า

เท่านั้นเอง;)

สุดท้ายความสัมพันธ์ของเรา

ก็กลายเป็นคนที่เดินสวนกัน แล้วก็ผ่านไป

บางทีควันบุหรีที่ลอยออกจากปากผู้คนและหายไปไม่แตกต่างจากเธอเลย