เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
A Little Me Timeชุติมา
Let's slow down a bit
  •             ยังจำความรู้สึกของอาทิตย์แรกที่มาที่นี่ได้อยู่เลย ตอนนั้นตั้งใจมากว่า จะมาเพื่อเก็บเงิน แต่จะเก็บไปเพื่ออะไรนั้น ยังไม่ได้ตั้งเป้าหมายเป็นจริงเป็นจัง เอาเป็นว่าตั้งใจเก็บไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที และอาทิตย์แรกก็แอบยากในการหางาน แต่ก็ไมได้ยากเกินความโชคดีของเรา เพราะก็ไม่ได้กล้าพูดว่ายากเกินความสามารถเพราะมันไมได้ใช้สกิลอะไรเท่าไรเลย อาทิตย์ที่สองได้เริ่มงาน จำได้ว่าเมามันส์กับการทำงานมาก แบบทำหกวันต่ออาทิตย์ไม่มีรู้สึกเหนื่อย เพราะพอเห็นเงินเข้าทีนึง แบบมันมีแรงฮึดอัตโนมัติ และคนที่นี่เค้าทำงานน้อยมาก แบบไม่มีใครบ้าทำหกวันต่ออาทิตย์ และเราก็ชอบคิดว่าถ้าเราเป็นคนที่นี่ จะทำงานๆๆๆๆๆๆๆ แบบขยันให้สุดๆไปเลย เราก็ยังบ้างานต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็มีบางทีที่เกิดความขี้เกียจ ไม่อยากไปทำงาน แต่ก็ฝืนตัวเองได้ทุกครั้งไป มีช่วงที่ว่างงานบ้างเป็นบางที เพราะเงื่อนไขวีซ่าที่ต้องเปลี่ยนงานทุกสามเดือนเและสิ่งนี้ก็เป็นตัวทำให้การหางานนั้นยากขี้นไปอีก เพราะไม่มีงานไหนที่อยากรับคนและสอนงานจนพอเริ่มคล่องกับงาน เอ้าาา สามเดือนพอดี บะบายยยจ้าา มันdoesn't work that way ทำให้งานแรงงานเป็นงานเพื่อนคู่ใจของเราเสมอมา เข้าง่ายออกง่ายไม่ต้องคิดอะไรมาก จนโควิคมาความโชคดีในความโชคร้าย เราได้รับการต่อวีซ่าอีกหกเดือน และอีกหกเดือน และก็อีกหกเดือน นั้นทำให้เราอยู่ที่นี่มาสองปีพอดีในเดือนนี้ ทั้งๆที่จริงๆแล้ววีซ่ามันแค่ปีเดียว และการที่เราอยู่มานานพอสมควร เอาจริงนานมากสำหรับเราเพราะนี้เป็นคร้ังแรกในชีวิตที่ไกลบ้านนานขนาดนี้
      
             และในเวลาสองปี ความคิดเราก็เปลี่ยนไปพอสมควรถ้าเทียบกับสองอาทิตย์แรกหรือสองเดือนแรก ตอนนั้นเรานิสัยเสียด่วนตัดสินไปว่าคนที่นี่ขี้เกียจไม่สู้งาน จนมาตอนนี้เรากลับมองว่าถ้าเราเป็นคนที่นี่เราก็จะใช้ชีวิตแบบนั้น ไม่ต้องบ้างานอะไรขนาดนั้น ออกไปใช้ชีวิตให้คุ้ม ออกไปทำสิ่งที่อยากทำ ใช้ชีวิตแบบมีความสุข เพราะทุกอย่างที่นี่มันเอื้อให้มีความสุขได้ง่ายมากๆ ความสวยของธรรมชาติ ความมากมายของสวนสาธารณะ การจัดการที่ดีของประเทศ และเค้าไม่ต้องเครียดเรื่องเงินเพราะเค้ามีระบบการจัดการงานเงินที่ดีมาก ไม่มีงานทำมีเงินให้ แก่มามีเงินให้ ไปโรงพยาบาลก็ฟรี หรืออาจจะไม่ถึงกับฟรีมีจ่ายค่าธรรมเนียมนิดหน่อย แน่นอนเค้าจ่ายภาษีเยอะกว่าบ้านเรา แต่มันเห็นชัดเลยว่าจ่ายไปแล้วได้อะไร ไม่ใช่แบบต้องเป็นแค่ข้าราชการเท่านั้นถึงจะได้รับเงินบําเหน็จบํานาญยามแก่ ทั้งๆที่ทุกคนก็จ่ายภาษี ทุกอย่างมันดูเป็นระบบไปหมด และมีทางออกของมัน ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน ไม่เอาดีกว่าต้องเบรกตัวเองไว้แค่นี้ไม่งั้นมันจะโมโหเพราะในใจมันไปนึกถึงผู้ชายในเสื้อคอป ที่ทำให้ประเทศกูไม่ไปไหนสักที

              จนตอนนี้เราเหมือนจะถูกกลืนไปแล้ว ลืมความโลกที่สามที่ตัวเองจากมา เรามีความสุขที่จะทำงานห้าวันต่ออาทิตย์และเลือกที่จะไม่ทำงานในวันเสาร์ทั้งๆที่ค่าแรงในวันหยุดคือ1.5 ตอนนี้พูดได้ว่าสำหรับเราการมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อเก็บเงินอีกต่อไป เพราะเงินมันไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างในชีวิตต้องใช้เงิน ระหว่างเงินกับเวลา เราเลือกเวลา และใช้เวลานั้นไปกับสิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ทำแล้วมีความสุข เช่นวันนี้ เราปลูกผักในรางที่ทำเองจากพาเลทที่ไม่ใช้แล้ว เพราะไปดูราคารางจากร้านคือร้อยกว่า ยืนดึงผมเลยเมื่อเห็นราคา ก็เลยเอาหวะ ลูกช่างอะเนอะทำเองก็ได้ ( เปล่าหรอกจริงๆก็คือ งกนั้นแหละ) ขนไม้ฟรีมาจากที่ทำงาน ตัดๆ ตอกตะปู ปุ้งๆปั้งๆอยู่สองชั่วโมงน่าจะได้ ผลงานออกมา ปะป๊าต้องภูมิใจในตัวกูแน่ๆไม่มากก็น้อย
       
    ทำเสร็จแอบพูดกับตัวเองเบาๆเราก็เก่งเหมือนกันนะเนี้ยยยย

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in