เสียงรองเท้ากระทบบันไดดังกังวานแทรกแทงความเงียบที่ครอบคลุม  แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ย้อมทั้งบริเวณให้เป็นสีแดง

เงาของเขาทอดยาว บิดเบี้ยวตามขั้นบันได

ลั่วปิงเหอเดินขึ้นบันไดไปด้วยจังหวะสม่ำเสมอ

นายเหนือหัวของเขาให้เขาไปรับคำสั่งในห้องทำงานบนสุดของขั้นบันไดนั้น ผู้ที่ไม่อาจแตะต้องได้ยอมเรียกใช้เขา เขาย่อมไม่กล้าให้ท่านผู้นั้นรอจึงมาก่อนเวลานัดมากโข

เสียงฝีเท้าที่ไม่ใช่ของเขาดังขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมอง ณ จุดสูงสุดของบันไดวน ร่างหนึ่งเดินออกจากห้องทำงานของนายท่าน ฝีเท้าหนักราวกับจะระบายความหงุดหงิด

เขายกยิ้มมุมปากเมื่อใครคนนั้นเดินใกล้เข้ามาในครรลองสายตามากขึ้นทุกที

สายตาจับจ้องร่างนั้นอย่างไม่วางตา ความพึงพอใจฉายชัดจนน่าอึดอัดไม่ต่างจากสุนัขจรจัดมองชิ้นเนื้อ 

คล้ายจะรับรู้ถึงสายตานั้น ร่างที่อยู่บนจุดสิ้นสุดของบันไดที่ทอดยาวมองลงมาขณะที่ก้าวลงทีละขั้น

ใต้แสงสีแดงและเงา ใบหน้าของเสิ่นจิ่วแสดงออกถึงความเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง

ยิ่งเข้าใกล้ร่างของเสิ่นจิ่ว สีหน้าลั่วปิงเหอยิ่งแสดงถึงความสุขมากขึ้นเท่านั้น ราวสัตว์ป่าหิวโซพบเหยื่อมาเข้าใกล้ หัวใจของเขายินดีเสียจนบ้าคลั่ง ประสาทสัมผัสของเขาตื่นตัวด้วยความตื่นเต้นพร้อมตะปบเหยื่อ

ยิ่งเข้าใกล้ สายตาของลั่วปิงเหอยิ่งส่องประกายแรงกล้า สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างเบื้องบน จนคนถูกมองคล้ายถูกกดให้หายใจไม่ออก 

เสิ่นจิ่วเสหน้าหลีกเลี่ยงสายตานั้นเมื่อเริ่มเห็นโครงหน้าอีกฝ่ายชัดเจน

แม้จะอยู่สูงกว่าแต่กลับไม่สามารถทนต่อสิ่งที่อยู่ในแววตานั้นได้เลย ความรู้สึกไร้พลังทุกก้าวที่เดินลงมาทำให้นึกอยากผลักอีกฝ่ายให้ลงไปตายเสีย

ลั่วปิงเหอมองออกถึงความคิดนั้น เขาหัวเราะ เสียงนั้นสะท้อนไปตามผนังราวกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

นานแค่ไหนกันที่เฝ้าเงยหน้ามองซือจุนของเขาเช่นนี้ ไล่ตามให้ได้อยู่จุดเดียวกัน นึกไม่ถึงว่าอาจารย์ผู้น่าเลื่อมใสกลับหลอกลวงหักหลังลูกศิษย์ตัวเองมานับไม่ถ้วน ครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่มีผู้ใดกล้ามาขอให้รับเป็นลูกศิษย์ ทั้งหมดเพื่อรักษาสถานะอันดับหนึ่งของตัวเองกับท่านผู้นั้นตลอดไป เพียงเพื่อให้ถูกเขาแทนที่ด้วยคำสั่งจากปากนายท่านเอง

ช่างน่าสมเพชเสียจริง

เขาไม่ใช่แม้แต่คนแรกที่เสิ่นจิ่วฆ่าเพราะขวางทางด้วยซ้ำ ตำแหน่งนั้นเป็นของใครสักคนที่ป่านนี้คงเหลือแต่กระดูกไปแล้ว

เขาเป็นคนแรกที่นักฆ่าอันดับหนึ่งฆ่าของบริษัทไม่สำเร็จ

รู้ตัวอีกที เขากับเสิ่นจิ่วก็อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ขั้น เพราะส่วนสูงเขามากกว่าจึงอยู่ในระดับศีรษะเดียวกับคนที่ไล่ตามมาตลอดได้ไม่ยาก

เสิ่นจิ่วดูเหมือนจะสังเกตเห็นเช่นกันว่าพวกเขาอยู่ในระดับสายตาที่เท่ากัน เผลอสบตาโดยไม่ตั้งใจกับสายตาที่จ้องมาราวกับไฟ เผาไหม้รุนแรงเสียจนเหลือเพียงเถ้ากระดูกเปลือยเปล่าและวิญญาณที่ว่างกลวงจนเสิ่นจิ่วไม่อาจอยู่เฉยต่อไปได้  

“ขวางทางไม่ให้ลงหรือไง” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์

“ท่าทางอารมณ์เสียเชียวนะครับ” ลั่วปิงเหอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เสิ่นจิ่วไม่มองหน้าเขา ราวกับเห็นเขาเป็นเพียงมดปลวกน่ารำคาญตัวหนึ่ง เดินอ้อมหมายจะผ่านเขาไป

ลั่วปิงเหอไม่อาจยอมให้เป็นแบบนั้น จริงไหม

“ขวางหรือ ผมจะทำให้คุณลงไปถึงพื้นโดยไม่มีวันได้กลับขึ้นมาต่างหาก”

ร่างของเสิ่นจิ่วหยุดนิ่งระหว่างกำลังจะก้าวเท้าลงจากขั้นที่ลั่วปิงเหอยืนอยู่ แสงจากหน้าต่างบานใหญ่ส่องเข้ามา เงาของพวกเขาที่อยู่บนขั้นเดียวกันคล้ายจะผสาน

เสิ่นจิ่วสบตากับเขาตรงๆเป็นคร้้งแรกของวัน เขายิ้ม

“คืนนี้เจอกันที่ห้องผมเวลาเดิมนะครับ”

สิ้นเสียงนั้น เสียงฝีก้าวดังไกลออกไปเรื่อยๆจากการได้ยินของเสิ่นจิ่ว รู้ตัวอีกที ร่างสูงของลั่วปิงเหอได้หายไปแล้ว