“ม้าวันนี้พี่อ๋งไม่มากินข้าวบ้านเราหรอ” 

แดเนียลทิ้งกระเป๋านักเรียนลงบนโซฟาห้องรับแขกกระพือเสื้อนักเรียนไล่ความร้อนจากการขี่มอเตอร์ไซค์ตากแดดจากโรงเรียนกลับบ้าน ถามหาใครอีกคนที่มักมากินข้าวบ้านเค้าประจำในเย็นวันที่บรรดาแม่ ๆ ของพวกเขามารวมกลุ่มกันเล่นไพ่

“คิดจะไหว้ม้าไหว้ป้า ๆ ก่อนจะถามหาอาอ๋งมั้ยห้ะ ไอ้แดน” แม่ของเขาตะโกนด่ามาจากวงไพ่ที่เล่นกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

“หุ่ยแค่นี้ทำบ่น ไหว้ทุกวันไม่เบื่อหรือไงม้า”

“ไอ้ลูกหมานี่! มันน่า--”

“อย่าทะเลาะกันหน่าหมวย” ป้าแก้ว แม่พี่อ๋งพูดแทรกขึ้น พยายามหย่าศึกระหว่างเขากับแม่ 

“เจ้าแดน อ๋งมันอยู่บ้านน่ะป้าชวนแล้วไม่ยอมมา วันนี้ไม่รู้เป็นไร เอาแต่อยู่ในห้องทั้งวัน ข้าวปลาก็ไม่รู้กินรึเปล่า”

“จะอาร๊ายยอาการแบบนี้น่ะ ปัญหาความรักชัวร์” แม่ของเขาพูดขึ้นเสียงดัง พยักเพยิดไปยังคนที่นั่งด้านขวาของตัวเอง 

“เจ้ามินพูดอะไรบ้างรึเปล่าล่ะ”

“ก็ไม่เห็นพูดอะไรนะรายนั้น แต่มินเค้ามีอะไรก็ไม่ค่อยบอกเท่าไหร่อยู่แล้วน่ะ เรื่องที่คบกันกับเจ้าอ๋ง ฉันยังเพิ่งมารู้เรื่องจากหมวยเลย” ป้าพริ้ง แม่ของพี่มินเอ่ยตอบ

“จะว่าไปตอนนั้นน่ะตกใจจะตาย วิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่ ๆ มาชอบพอกันเฉย”

...โอ้ยไม่อยากฟังเรื่องราวความรักมินอ๋ง น่าเบื่อ น่ารำคาญ

“คบกันมานานเหมือนกันนะ2-3 ปีได้ละมั้ย” ป้าพริ้งทักขึ้น รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดู 

“อ๋งมันเป็นเด็กดีน่ารัก ใครๆ ก็เอ็นดู”

...อันนี้เห็นด้วยกับป้าพริ้งสุดใจ

“เจ้ามินก็เป็นผู้ใหญ่ดีขยันขันแข็ง หัวดีแถมยังรักเรียนอีกต่างหาก น่าไว้วางใจ คบกันก็สบายใจได้ว่าจะดูแลกันได้” แม่ของเขาเอ่ยชม

...อ่าวม้า ทำไมไปเข้าข้างศัตรู ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็ไม่เห็นต้องพูดไปทำท่าชื่นชมเค้าไปขนาดนี้

...โอ๊ย รำคาญจริง ๆ ทำไมม้าไม่เบ่งเค้าออกมาเร็วกว่านี้ซัก 7 – 8 ปี จะได้เป็นผู้ใหญ่ที่น่าไว้วางใจและดูแลพี่อ๋งได้ในสายตาของแม่ๆป้า ๆ บ้าง

“งั้นแดนไปดูพี่อ๋งก่อนนะม้าป้า ๆ เดี๋ยวจะลากพี่อ๋งมากินข้าวให้ได้เลย เชื่อมือแดน” เขาเอ่ยขอตัว

บรรดาแม่ ๆ รับคำ ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับเกมส์ไพ่ตรงหน้าต่อ

. 

.

“เดี๋ยวนี้มีการล็อคห้งล็อคห้อง” 

เอ่ยทักคนตัวผอมที่เดินมาเปิดประตูห้องให้เค้า ก่อนจะกลับไปทรุดตัวนั่งลงบนกองผ้าห่มข้างเตียงเหมือนเดิมเสื้อฮู้ดสีดำตัวใหญ่ที่เจ้าตัวชอบใส่ทำให้ร่างผอมบางขององศายิ่งดูเปราะบางขึ้นไปอีก

...ตาแดงจมูกแดงแถมหลบตาแบบนี้ ชัดเลย

“ทำไรอยู่ทำไมไม่ไปบ้านแดน ป้าแก้วเอาตังม้าไปหมดตัวแล้วมั้งเนี่ยะ ลูกรักทำไมไม่ไปช่วยม้าเล่นไพ่หื้ม”

...ยัง ยังไม่ยอมสบตา

“อ่านหนังสือ” พี่อ๋งตอบเสียงเบา พยายามแอบเอาแขนเสื้อเช็ดหน้าตัวเอง

...ไม่เห็นเลยมั้งว่าเพิ่งร้องไห้

“เรียนก็จบแล้วต้องอ่านหนังสืออะไรอีก”

“เออน่ะ เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เข้าใจหรอก” คนตัวเล็กเริ่มขึ้นเสียงเมื่ออีกฝ่ายสงสัยไม่จบซักที

แดนทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าเจ้าลูกแมวปากดีขี้แย มือใหญ่ล็อคใบหน้าเล็ก ๆ ของคนตรงหน้าให้สบตากับตน ดวงตากลมโตที่สดใสอยู่เสมอดูหม่นแสงลงก่อนจะถูกเคลือบไปด้วยน้ำใส