โทรุที่อยู่ด้านล่างจึงเดินแทรกฝูงคนที่หลบทางให้เขาโดยดี ก้าวขึ้นเวทีช้าๆ พร้อมพูดประโยคที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเปลี่ยนไป

“เวลาปราศรัยมองหน้ารุ่นน้องสิ อย่าก้มลงมองพื้น ถ้าหาเสียงกับพวกเขาไม่สนุกก็มาอยู่พรรคฉัน”

และนั่นคือจุดเริ่มต้น

กริบ

เงียบกริบทั้งเวที โนดะถือไมค์ค้างในมือมองโทรุ สลับกับทากะ

โทรุเองก็ยืนค้าง เขาคาดหวังเสียงตะโกนชื่นชมจากนักเรียนรอบข้าง

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ เดี๋ยวทางพรรคผมขอเคลียร์สถานที่นิดหนึ่งก่อน” โนดะยิ้มแก้สถานการณ์ นักเรียนชายอีกสองสามคนลากฉากกั้นมาปิดไว้ ทำให้นักเรียนที่มาฟังการหาเสียงต้องออกไป

“ยามาชิตะ เราต้องคุยกันหน่อย” โนดะหันมามอง

“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” โทรุก้มหัวให้อีกฝ่าย ไม่รู้เลยว่าโนดะสูงกว่าขนาดนี้ สถานการณ์เริ่มตึงเครียด การหาเสียงครั้งสำคัญซะด้วย 

โนดะยิ่งเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำให้โทรุต้องถอยเข้าห้องควบคุมเสียงหลังเวทีแทน

เสียงเท้าย่ำลงน้ำหนักกระแทกพื้นไม้ทำให้ห้องควบคุมนั้นสั่นเล็กน้อย ทากะเดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งคู่

“ทำแบบนี้ต้องการอะไร ตลกมากหรอไง” ทากะพยายามคุมเสียงให้นิ่งที่สุด แต่จากมือ จากแขนที่เริ่มสั่น ประธานคนนี้คงหัวเสียมากจริงๆ

“ต้องการอะไร แค่เพราะตำนานบ้าๆนั่น นายเลยยอมทำขนาดนี้หรอ?”

“ตำนาน? ตำนานอะไร?” โนดะเสียงแข็งหันไปถามประธาน “มาบุกเวทีหาเสียงชาวบ้านนี่จะช่วยให้ชนะเลือกตั้ง บ้าหรอ?”

“ไม่ใช่ เรื่องนี้ฉันคุยกับโทรุเอง นายไม่ต้องโกรธไป”

“แต่...” โนดะค้าน

“ฉันเป็นประธานนะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” ทากะหันไปบอกโนดะ ก่อนจะหันมาหาคนก่อเหตุ “ถือว่าคราวนี้นายไม่ผิด แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีก โทรุ ฉันจะตัดสิทธิ์หาเสียงนาย”

——

“ใจดีกว่าที่คิดนี่หว่า” โทโมยะพูดหลังจากฟังเรื่องจนจบ เรียวตะหลบไปอุ่นข้าว ส่งเสียงอือออไปตามเรื่องหน้าไมโครเวฟ 

“แต่ที่สงสัยอะนะ ทำไมโนดะไม่รู้จักตำนานนั้น?” โทรุหันไปถามคนเสนอไอเดีย

“เอ้าไอ้นี่ ถามออกมาได้ แกควรจะดีใจกับเขามากกว่าที่เจอคนที่รักเขาจริง ไม่ใช่แค่จะคบเอาตำแหน่งเหมือนสักคนแถวนี้” เรียวตะหักตะเกียบและเริ่มคีบเส้นยากิโซบะเข้าปาก ทั้งหมดเงียบไปพักหนึ่ง

“ถามจริงเถอะ แกรู้สึกยังไงกับทากะ” เรียวตะหลบสายตา เขี่ยจอโทรศัพท์ตัวเองเล่น

“มารยาทหน่อยโว้ย ถามเขาก็จ้องตาเขาน่า” โทโมยะสะกิด

คนถูกถามดูว่างเปล่า เขี่ยปิ๊กกีตาร์เล่น

“ไม่เคยชอบ จนถึงวันนี้แหละ ก่อนหน้านั้นเขาก็แค่ดูมั่นใจ น่ารัก แค่วันนี้เขาใจดีมากจริงๆ”

“คนตกหลุมรักนี่มันรู้สึกยังไงวะ?”

“อะ แค่กๆ” เรียวตะสำลักเส้นจนไหลออกมาจากจมูก

“เฮ้ย” โทโมยะขำเล็กๆ ดึงทิชชูไปให้คนสำลัก หยิบโทรศัพท์ที่เปิดค้างอยู่ขึ้นมาดู ก่อนอ้าปากเหวอ

“แกรู้ไหมเรียวตะมันอ่านอะไรอยู่” มือกลองถาม “แฮชแท็กของโรงเรียน”

“ฝากหน่อยคับ รสวรรณคดีมีหลายแบบ เช่น เสาวรจนี ชมความงาม นารีปราโมทย์ ชมผู้หญิง พิโรธวาทัง โกรธ และสัลลาปังคพิศัย คล้ายกับ โทรุพังเวทีปราศรัย เกิดวันนี้คับ พังปุริเย่ ซีนห่วยมาก อย่าหาทำ”

โทโมยะถอนหายใจ “มีแท็กด้วยนะ #ส้มหยุดโทรุไม่หยุด #ง่วงก็ไปพรรค”

คนหน้าง่วงที่จะชิงตำแหน่งเอาหน้าซุกหมอน หมดกัน ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้วมั้งเนี่ย

แต่เขาไม่ต้องการจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ทุกการกระทำต้องมีผลตามมา โทรุร่างจดหมายขอโทษทันที

——

กระผม นายยามาชิตะ โทรุ ผู้ลงสมัครประธานนักเรียน ขอชี้แจงว่าการกระทำที่ทำลงไปมาจากการตัดสินใจชั่ววูบซึ่งส่งผลเสียต่อทางสภานักเรียน และผู้สมัครอีกพรรค คือนายโมริอุจิ ทาคาฮิโระ และนายโนดะ โยจิโร่ โดยผมยอมรับผิดทุกอย่าง และพร้อมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น

ยามาชิตะ โทรุ

——-

กระแสจากนักเรียนในโรงเรียนมีหลายแบบ บางส่วนมองว่าพฤติกรรมของโทรุเป็นเรื่องที่แย่ บางส่วนก็นับถือความกล้าของโทรุ ทั้งกล้าขอโทษ กล้าพูดว่าทากะไม่มีความสุข อย่างหลังนี่เห็นได้ชัดเจนจากทากะที่ยืนสั่นๆในวันนั้น ประกอบกับนิสัยของโทรุ ผิดระเบียบ ง่วงนอน หลับ โดดเรียน ทำให้หลายคนรู้สึกว่าถึงเขาจะไม่เอาไหน อย่างน้อยก็ดูจะมีความรับผิดชอบมากกว่าที่คิด

ซะเมื่อไหร่ล่ะ วันนี้โทรุก็หลับในห้องตามเดิม

“เลขประจำตัว 10969 กับ 0804 นี่ใครนะ?” ครูคณิตศาสตร์สุดโหดพลิกกองการบ้านต้องสงสัยสองสามแผ่นซ้ำไปมา

“เฮ้ยโทรุ เป็นประธานเมื่อไหร่เปลี่ยนระบบเลขประจำตัวด้วยสิ เรียงแบบนี้งงตาย คิดอยากสุ่มเลขอะไรก็สุ่ม” โทโมยะสะกิดคนหลับอยู่ให้ลุกมาฟัง

“ห๊ะ เกิดไรขึ้น?” โทรุยกชายเสื้อมาซับน้ำลายที่มุมปาก

“ครูเรียกเลขประจำตัวว่ะ แต่ไม่ค่อยได้ยินเลย” เรียวตะบอกคนเพิ่งตื่น

“ครูเรียก 10969 กับ 0804” โมโมยะบอก “เฮ้ย หรือว่า” แล้วก็ยกไม้กลองมาชี้สองคนที่นั่งขนาบข้างเขา

“ได้ไง พวกฉันส่งการบ้านแล้วนะ” โทรุโวยวาย

นักเรียนไม่รายงานตัวสักทีจนครูต้องพลิกใบรายชื่อดู 

“โคอาม่ากับยามาชิตะ อธิบายการบ้านนี้ซิ” เขาตบโต๊ะเสียงดังจนสะดุ้งไปครึ่งห้อง

“ส่งช้าเกินกำหนดหรอครับ” เรียวตะพูด

“หรือทำผิดเยอะไป” โทรุตาม แล้วก็หัวเราะแหะๆ

“คำตอบถูกต้องไม่มีปัญหา ข้อเสียอย่างเดียวคือเหมือนของคังกิ” ครูตะโกนอย่างหมดความอดทน

เสียงเพื่อนในห้องหัวเราะอย่างขบขัน

“เอาบทนี้ไปทำทั้งหมด ส่งก่อนวันศุกร์นี้” 

“วันนี้ก็วันศุกร์นะครับ คาบสุดท้ายแล้ว”

“งั้นส่งก่อนห้องพักครูปิดแล้วกัน”

สองคนได้แต่บ่นอุบอิบเมื่อเจอข้อสอบอัตนัยชุดใหญ่ ไม่น่าลอกโทโมยะแต่แรกเลย

——

“เสร็จยังวะ?” เรียวตะรอคุณประธานลอกแผ่นสุดท้าย

“อีกข้อนึงน่า” โทรุเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ย อย่างน้อยก็ขอให้มีส่ง

“ไม่น่าโดนด่าแล้วล่ะรอบนี้ คงถูกเหมือนกันแล้ว” โทรุตอบ

“ถ้าผิดเหมือนกันอีกล่ะ?” เรียวตะแกล้งถาม

"ไอ้บ้านี่ พูดเป็นลาง" ว่าที่ประธานนักเรียนหันไปด่า

“ยามาชิตะ” เสียงที่คุ้นเคยเรียกเขาอีกครั้งหนึ่ง

โนดะ โยจิโร่

“ข่าวไม่ค่อยดีเท่าไร” คนตัวสูงกว่าเกริ่น บิดตัวไปมาอย่างไม่สบายใจ

“ฉันไปคุยกับรองผู้อำนวยการแล้ว ถึงฉันยกโทษให้ ยังไงนายก็ผิดอยู่ดี”

“จะเข้าเรื่องได้รึยังล่ะ?” โทรุมองงานสลับกับนาฬิกา กำลังรีบอยู่แท้ๆ

“ที่นายพังเวทีปราศรัยฉัน มันผิดกฏร้ายแรงของโรงเรียน นายจะโดนหัก 30 คะแนน รวมกับที่ทำผิดอื่นๆอีก สูบบุหรี่ ผมยาว โดดเรียน” อีกฝ่ายยื่นเอกสารคะแนนปึกหนามาให้

“ถ้าโดนหักอีก 5 คะแนน นายจะหมดสิทธิ์ลงสมัครประธานนักเรียน”