“แกดูสิ พี่ทากะแหละ!”
“จริงด้วย พี่ทากะจริงๆนี่นา”
“พี่ทากะ!”
เสียงนักเรียนหญิงซุบซิบกันกลางโรงอาหาร ทำให้ยามาชิตะ โทรุ เงยหน้าจากข้าวในจานมาขึ้นมามองทางเดียวกับผู้หญิงพวกนั้น
ชะโงกหน้า หันซ้ายขวา ก็ยังหาตัวไม่เจอสักที จะตัวเล็กไปไหมเนี่ย
“นั่นโยจิโร่จังรึเปล่า?”
“น่าจะโยจิโร่จังแหละ พักนี้สนิทกันจังนะ”
“ก็เขาอยู่พรรคเดียวกันนี่นา ต้องมารับช่วงต่อจากพี่ทากะด้วย”
โทรุจึงเปลี่ยนเป้าหมายมามองคนตัวสูงๆหน่อย ทำให้เขาได้เห็นทากะเป็นครั้งแรก อยู่ท่ามกลางผู้คนที่สูงกว่าเขาทั้งหมด
ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับการเป็นประธานนักเรียนแม้แต่น้อย ท่าทางหวาดกลัวและขี้อาย ไม่เหมาะกับการประกาศจุดยืนอะไรแน่วแน่สักอย่าง
“ทากะจังกินอะไรไหม?” โนดะถาม
“ไม่ล่ะ ครึ่งวันบ่ายฉันลา จะกลับบ้าน” ทากะตอบ
“โถ่” โนดะโอบคอทากะ ทำให้กลุ่มผู้หญิงพวกนั้นกรี๊ดกร๊าดหนักกว่าเดิม
“ไม่กินข้าวจริงๆหรอทากะจัง น้าาา”
“ไม่เอาแล้วโยจิโร่จัง จะกลับบ้านนี่นา” ทากะเอากระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ โบกมือให้กลุ่มเพื่อนๆ และยิ้มให้พวกสาวๆ ที่กรี๊ดแทบจะเป็นลมกันทั้งแถบ
โทรุจึงได้รู้เรื่องหนึ่ง
น่ารัก
เป็นประธานนักเรียนที่น่ารักจริงๆ
ถ้าเป็นได้เป็นแฟนคงไม่แย่มากหรอกนะ
——
“เฮ้ย โปสเตอร์ยังไม่เสร็จอีก?” เรียวตะเกาหลังแกรกๆ ตาจ้องคอมพร้อมกับโทรุ
“มันขาดอะไรสักอย่าง” โทรุบ่น
“รีทัชใต้ตารึยัง”
“เออ เกือบลืม”
“ไอ้โมะหาอะไรนะ?” เรียวตะสะกิดให้ดูอีกคนที่ไม่เข้าวงสนทนา ทำให้โทรุหันหลังไปดู
โทโมยะที่เดินวนรอบห้อง ดูกลุ้มใจ
“เห็นไม้กลองไหม” โทโมยะถาม ก่อนจะจ้องเรียวตะชั่วครู “ไอ้เรียวตะ ใครให้เอาไม้กลองไปเกาหลัง?”
“มือไม่ถึง เอ็นตึง ยืมหน่อยนะคร้าบ” เรียวตะยิ้มตาหยีตอนโดนจับได้
“เอาไปล้างน้ำด้วย ไม่สิ ซื้อคืนเลย ใช้ไม่ลงแล้ว สกปรก” โทโมยะเบ้ปาก
“ใช่แล้ว สกปรก!” โทรุตะโกนขึ้น
“นโยบายของพรรคเรา คือทุกกิจกรรมต้องสะอาดโปร่งใส ตรวจสอบได้”
“ทำได้ไม่ยากหรอก” โทโมยะพยักหน้า “เพราะไม่มีใครเลือกให้ไปทำเแต่แรก ก็เลยไม่ต้องทำ โคตรง่าย”
เรียวตะขำพรวด ไม้กลองที่เกาหลังจึงเลื่อนหลุดมือเสียบคากางเกงใน ทำให้เรียวตะหน้าซีด หันมามองโทโมยะ
“ไม้กลองนี่ราคาเท่าไหร่?”
“จริงๆที่จะให้ซื้อคืนคือแซวเล่น” เสียงโทโมยะยังคงเรียบๆเหมือนไม่โกรธ
“อ๋อ” เรียวตะโล่งอกขึ้นเยอะ
“แต่จากเมื่อกี้แล้ว จ่ายมาพันนึงก็ไม่พอ” เจ้าของไม้กลองฉีกยิ้ม แบมือเป็นสัญลักษณ์ขอเงิน
“เดี๋ยวล้างไม้ให้” เรียวตะยื่นข้อเสนอ
“ไม่เอา ไปซื้อมาใหม่” โทโมยะแหวใส่
——
โปสเตอร์ทีเพิ่งเสร็จเมื่อคืนได้นำมาแปะตามจุดต่างๆทั่วโรงเรียนในตอนเช้า มีนักเรียนมาดูผู้สมัครคนใหม่อย่างตื่นเต้น โทรุมองผลงานของตนเองอย่างภาคภูมิใจ
คนอะไรวะ หล่อจริงๆ
อยากตัดใต้ตาตัวเองทิ้งจัง
“คนนี้ใครอะ ไม่เคยเห็นเลย” นักเรียนหญิงคนหนึ่งชี้ให้เพื่อนดู
อะแฮ่ม คนในภาพยืนอยู่ข้างเธอนะครับ โทรุเสยผมตัวเอง
“ใช่พี่โทรุรึเปล่า คนที่นอนเก่งๆ แต่ใต้ตาหนาสุดๆ”
“อ่าา ในรูปนี้ไม่เห็นใต้ตาเลยนะ”
“รีทัชมาแน่ๆเลยแก ถ้าเจอตัวจริงยังไงก็จำไม่ได้”
“ฮ่าๆ” สองสาวหัวเราะประสานเสียงกัน
โทรุรู้สึกอายมาก เลยจะเดินหนีไปอีกทาง แต่ดันเจอคู่แข่งเขา กับว่าที่แฟนเขา พร้อมกับเพื่อนๆอีกกลุ่มใหญ่เดินมาพร้อมกัน
โยจิโร่ โนดะ กับโมริอุจิ ทาคาฮิโระ กอดคอกันอย่างมีความสุข นักเรียนคนอื่นหันไปมองพวกเขาด้วยท่าทางอิจฉา
“พี่โนดะกับพี่ทากะอีกแล้ว น่ารักจัง”
ช่วยไม่ได้ โทรุคงต้องเลือกที่จะเดินผ่านสองสาวที่เพิ่งนินทาใต้ตาหนาๆ
แต่หน้าเขาหนากว่านี่นา คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ยามาชิตะ”
โทรุนิ่งทันที
“ยามาชิตะ นี่ฉันโนดะนะ” อีกฝ่ายวิ่งมาพร้อมกระโจนเข้าโอบไหล่เขา
“เจอตัวแล้วทากะจัง ผู้สมัครอีกคน เล่นกีตาร์เก่งมากเลยล่ะ”
คู่แข่งเขาปรากฎตัวด้วยท่าทางที่เป็นมิตร
“ทากะจัง จะไปไหนล่ะ” โนดะเรียกประธานนักเรียนที่อึ้งไปชั่วครู่
“อ๊ะ ขอโทษนะ โยจิโร่จังจำผิดคนแน่ๆเลย ขอโทษจริงๆนะ” ทากะหันไปมองโปสเตอร์แล้วยิ้มแหยๆใส่ ยกมือไหว้ปะหลกๆ
“ถูกคนแล้วครับ” โทรุตอบไปในที่สุด
“อ้าว แต่ว่าในภาพ” ทากะพูดขึ้น
“โมริจัง ผมชอบโมริจังนะ เป็นแฟนผมได้ไหม” โทรุสวนกลางประโยค
เสียงฮือฮาจากกลุ่มคนดังขึ้นมาทันที
นั่นแหละครับ สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ ก่อนจะโดนลูกบอลปากระแทกเข้ามาจากเรียวตะ จนผมหมดสติไป แล้วโทโมยะก็มาช่วยหามผมออกไปจากที่เกิดเหตุ
ถึงทั้งคู่บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่ลูกบอลที่ถูกยิงมาหาผมไม่ใช่มุมที่จะเข้าโกลด้วยซ้ำ
แผนล่มขนาดนี้ ผมจะไปเอาตำแหน่งประธานนักเรียนมาได้ไง
แค่ไปเรียนพรุ่งนี้ยังไม่ไหวเลย
ไม่ได้เจ็บหัวนะ อับอาย
—
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” เรียวตะทักขึ้น
“กลัวเวลาเรียนไม่พอล่ะสิ” โทโมะตอบแทนให้ มือถือขนมปังไส้เนื้อย่างขึ้นมากินคำนึง แล้ววางลงบนโต๊ะ หันมาถือไม้กลองตีกลองอากาศต่อ เรียวตะใช้จังหวะนี้ดึงเนื้อมากินชิ้นนึง
“ไม้กลองใหม่หรือเก่าเนี่ย” โทรุถาม
“อันเก่า ช่วยไม่ได้ ยังไม่ได้ไปซื้อเลย พูดแล้วจะอ้วก เมื่อกี้เพิ่งเอามือเปล่าหยิบขนมปังเข้าปาก” โทโมยะเบ้ปาก
เรียวตะขำพรวดจนสำลักไส้เนื้อออกมาเปื้อนหัวโทรุ โทโมยะหัวเราะออกมาอย่างแรงหลังเห็นปฏิกิริยารังเกียจของคนหน้าง่วง
“เฮ้ย ไอ้นี่ หาเรื่องหรอ” โทรุยกมือค้างกลางอากาศ จะจับหัวก็ไม่กล้า
“ไม่ได้ตั้งใจไหมล่ะ” เรียวตะขำไม่หยุด
โทรุบ่นอุบอิบเพราะความหัวเสีย ต้องออกไปล้างหัว จะเข้าเรียนทันไหมเนี่ย ไม่อยากโดนเช็คขาดอีก
มือนึงก็เช็ดหัวไป ทางเดินก็ไม่ค่อยได้มองหรอก จนไปชนคนนึงเข้า
“อ่า”
โทรุก้มหน้าลงมอง ทากะยืนอยู่หน้าห้องเขา
“สะดวกคุยไหมเนี่ย”
“มีเศษเนื้อกับผักชีติดหัวนายอะ เหมือนอ้วกเลยเนอะ”
ไม่ต้องพูดมากเลยคุณประธาน
“ไม่ค่อยสะดวก ผมขอตัวไปล้างหัวก่อนครับ โมริจังมีอะไรจะคุยไว้ตอนพักเที่ยงก็ได้” โทรุตอบ
—
พักเที่ยงไม่ได้ว่างอย่างที่คิด อยู่ดีๆโนดะก็จัดเวทีปราศรัยขึ้น เรียกนักเรียนจำนวนมากไปมุงฟังแถลงนโยบายพรรค
“ครับ ผมตั้งใจจะนำนโยบายพี่ทากะมาใช้ต่อ มีอะไรจะพูดไหมครับ” โนดะเสียงใส ยื่นไมค์ให้ทากะที่นั่งข้างๆ
“คือ...ผม..” ทากะตะกุกตะกัก
“โมริอุจิ ทาคาฮิโระ...ครับ เป็นประธานนักเรียน เอ่อ นโยบายลดขยะ...” มือสั่น ไมค์สั่น ไม่สบตาผู้ฟังสักคนล่างเวที
“วันนี้พี่เขาเป็นอะไรนะ” นักเรียนหลายคนเริ่มซุบซิบกัน
โทรุที่อยู่ด้านล่างจึงเดินแทรกฝูงคนที่หลบทางให้เขาโดยดี ก้าวขึ้นเวทีช้าๆ พร้อมพูดประโยคที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเปลี่ยนไป
“เวลาปราศรัยมองหน้ารุ่นน้องสิ อย่าก้มลงมองพื้น ถ้าหาเสียงกับพวกเขาไม่สนุกก็มาอยู่พรรคฉัน”
และนั่นคือจุดเริ่มต้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in