“ที่ลงสมัครเลือกตั้งครั้งนี้ เอาความมั่นหน้าจากไหนมาว่าจะได้” คังกิ โทโมยะ เดินเข้าห้องพักของยามาชิตะ โทรุ คนมั่นหน้าขี้ง่วงในตำนานที่นั่งดีไซน์โปสเตอร์หาเสียงของตัวเอง ไม้กลองของเขาถูกหนีบคาไว้ที่รักแร้
“เออ งานการก็ไม่คิดจะทำ แค่ลงไปซื้อข้าวมากินก็ยังขี้เกียจ ดอกพิกุลไม่ได้ร่วงจากตูดตอนลุกซักหน่อย” โคฮาม่า เรียวตะ เอาเท้าผลักประตูห้องขณะเดินเข้ามา แขนสองข้างเต็มไปด้วยของกิน แน่นอนว่าสำเร็จรูป
“พิกุลทองมันร่วงจากปากโว้ย” คำพูดแรกทั้งวันของโทรุหลุดออกมา
“เพราะเป็นแก ตูดหรือปากมันก็ไม่ต่างกัน” โทโมยะส่ายหัว มือลอกแผ่นฟิล์มปิดหน้าข้าวจากร้านสะดวกซื้อออก
“รู้หรือยังว่าเลือกตั้งประธานนักเรียนครั้งนี้ แกแข่งกับใคร?” เรียวตะเปลี่ยนประเด็น ก่อนมองหัวหน้าพรรค
“จะไปรู้ได้ไง วันหยุดยังไม่ได้ออกไปไหนเลย” โทรุหาว ก่อนเอามือพับจอโน้ตบุ๊คลงมา
“น้องโยจิโร่คนดียังไงล่ะจ๊ะ” โทโมยะตอบแทนให้
“โยจิโร่ไหน?” โทรุหาวอีกรอบ เป็นสัญญาณว่าจะนอน
“คนที่ขี้บ่นๆ” เรียวตะกลอกตา
“แล้วนี่รู้ได้ยังไง?” โทโมยะเอาไม้กลองจิ้มพุงเรียวตะ
“แสดงว่าไม่ได้อ่านทวิตเลยล่ะสิ ดูแต่ละอย่างที่บ่น ‘ไม่ชอบยุง อยากกินส้ม’ แล้วก็นู่นนี่ๆ บลาๆๆ”
“คนชอบเยอะจะตาย ทีคนหน้าตาดีอย่างนี้ยังไม่เห็นจะยอมแล” โทรุเสยผมที่ยาวผิดกฎ พร้อมกับเก๊กหน้าขรึม แค่ถุงใต้ตาหนาๆนั่นไม่ให้ความร่วมมือแม้แต่น้อย
“เขาไม่แลคนมั่นหน้ามากกว่ามั้ง?” เรียวตะนินทาพลางสะกิดโทโมยะ
“เฮ้ย!” โทรุโวยวาย
“อีกทีนะ เอาความมั่นใจจากไหนมาว่าจะชนะเลือกตั้ง?” โทโมยะถามเสียงเบาๆ
“ก็กว่าจะเลือกตั้งยังอีกนานไม่ใช่หรอ?”
“หกสิบวัน สองเดือน แกว่าแกไหว?”
“เออ”
“งั้นดูโพลนี่”
โทรุรับแผ่นกระดาษโพลสำรวจความนิยมผู้ลงสมัครมาดู
“ได้ที่สามก็ไม่แย่ไหม? มีเวลาตีตื้นอีกตั้งเยอะ”
“ปัญหาคือ ผู้สมัครมันมีสามพรรคอะดิ” ไม้กลองของมือกลองถูกเคาะลงบนกระดาษอย่างหมดความอดทน
เรียวตะขำพรวดจนสำลักน้ำ
“ดูเปอร์เซ็นต์โหวตด้วย” เขาคะยั้นคะยอ ก่อนชะโงกหน้ามาดู
โทรุใจหายทันที
[อันดับสาม ยามาชิตะ โทรุ 4.464%]
[อันดับหนึ่ง โนดะ โยจิโร่ 81.547%]
โดนทิ้งห่างสุดๆไปเลยแฮะ..
ถึงจะมั่นหน้าแค่ไหน แต่ผลโหวตที่ออกมาอย่างชัดเจนก็ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้
“ผิดพลาดนิดหน่อยน่า เอาเป็นว่ามีทางไหนอีกไหมที่จะเรียกคะแนนกลับมา?” โทรุยอมแพ้
เรียวตะยืนขึ้นและปรบมือในที่สุด
“แกเคยได้ยินเรื่อง ‘แฟนประธาน’ ไหม?” เรียวตะถาม
“มันเริ่มจาก กี่ปีแล้วนะ- เอาเป็นว่า ประธานนักเรียนรุ่นก่อนนั้นนะ เป็นแฟนกับรุ่นน้องคนนึง พอเขาเรียนจบ รุ่นน้องก็ได้เป็นประธานนักเรียนต่อ แล้วก็เลิกกัน แล้วพอรุ่นน้องคนนั้นคบกับคนใหม่ คนใหม่ก็ชนะเลือกตั้ง ได้เป็นประธานต่อ วนอย่างนี้มาหลายปีแล้ว”
คำพูดพวกนี้ทำให้โทรุเงยหน้าขึ้นมา
“จริงหรอ?”
“แต่ตำนานนี้มีคำสาปอย่างนึงนะ” เรียวตะเว้นจังหวะ
“... แฟนประธานจะมีเหตุให้เลิกกับประธานทุกที”
“กระจอก เรื่องง่ายๆว่ะ” โทรุเสยผม
“ถ้าจะให้ทำ ก็เดทเล่นๆเอาตำแหน่ง ไม่เห็นต้องจริงจังอะไร”
“จ้าพ่อคุณ พ่อคนช่ำชอง แค่ตำแหน่งประธานนักเรียนต้องลงทุนเดทคนอื่นเนี่ยนะ” เรียวตะคว้าไม้กลองมาหมุนเล่น
“ประธานปีนี้ล่ะ?” โทรุถามด้วยสีหน้าชิลๆ ดูถูกกันมากไปแล้วเว้ย
“ตัวเล็กๆ ตาโต ผิวขาว น่ารัก ชาติตระกูลดี”
“หูยยยยยย” โทโมยะเข้ามาประสานเสียงด้วย
“ชื่อไร?”
“โมริอุจิ ทาคาฮิโระ”
“โมริอุจิ?”
“ลูกชายนักการเมืองคนนั้นไง” เรียวตะถอนหายใจ
“ปัญหาคือ เหมือนเขาจะมีคนคุยแล้ว” โทโมยะเปิดโทรศัพท์ให้ดูไอจีของทาคาฮิโระ มีแต่รูปถ่ายของผู้ชายอีกคนเต็มไปหมด
“ใครวะ? ซูมดูดิ” โทรุเลิ่กลั่ก จะแพ้ตั้งแต่เริ่มไม่ได้นะ!
“ไม่ต้องซงต้องซูมละ คนจริงเขาแท็กกันเปิดเผย” เรียวตะชี้
[@yoji_noda]
โทรุอ้าปากค้าง เพื่อนๆได้แต่ตบไหล่เขาเบาๆ
“ไม่รอดแล้วเอ็งเอ๊ยยย”
กระผม ยามาชิตะ โทรุ ขอสาบานเลยว่า
ไม่ว่าอย่างไรก็จะเอาตำแหน่งประธานนักเรียนให้ได้
ฝากไว้ก่อนนะโนดะ
โมริอุจิต้องเป็นของผม!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in