ปลายบุหรี่ก้นกรองในมือของเขา ริบหรี่เรืองรองด้วยแสงแดงวาบเพียงเล็กน้อย เหมือนกับความหวังของผม เมื่อเจสซีดับมันและหันมาถามอย่างไม่เจาะจงว่าตัวผมมีสาเหตุอะไรกันแน่ที่ไม่อยู่ที่ร้านอาหารของพี่สาวเขา ทั้งที่ควรอยู่อย่างทุกวัน
"ผู้หญิงที่คุณทำอย่างนี้ใน
ช้าเกินกว่าจะถาม ช้าเกินไป และสายเกินไป ผมรู้ โดยเฉพาะเมื่อร่างของเขานอนเอกเขนกอยู่เคียงข้าง หลังจากที่เรานัวเนียกันบนสนามหญ้าและสานต่อบนเตียงนอนอีกครั้งด้วยความคลุมเครือพอๆ กับสติสัมปชัญญะของผม
เธออาจเป็นคนรัก หรือคู่หมั้น ผมไม่คาดหวัง ที่ถูกคือพยายามไม่คาดหวัง โดยเฉพาะเมื่อไม่กี่สิบชั่วโมงที่ความหวังของผมดิ่งสูงราวกับรถไฟเหาะเมื่อถึงจุดยอด ก่อนตกกระแทกลงมาถึงพื้นดิน ก่อนภาพพร่าเลือนของสุราจะครองสติ เขาและเธอฉายวาบเข้ามาในหัว
"อย่างนี้ อย่างไหน" เจสซีเลิกคิ้ว หลังคำถามไม่รู้เรื่องราวนั่นผมจึงโน้มลำคอความหวังของผมลงใกล้ ให้ปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาติดอยู่บนลำคอ เหมือนกับริมฝีปากของเราเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
"อย่างนี้"
"คุณเล็ก..." เจสซีกระซิบเสียงพร่า เขาหลับตาและยกมือนวดขมับ บังคับให้ตนเองผละจากอ้อมแขนของผมด้วยแรงมหาศาลเพื่อหาถ้อยคำอธิบาย "คุณไม่ควรทำอย่างนี้ อันตรายเกินไปสำหรับคุณ และอันตรายสำหรับผม"
"ยังไง"
"ผมกระหายคุณ และหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม" เขาว่าอย่างสับสน "ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อเจอคุณ ผมกระหายกว่าปกติและเพราะอย่างนั้น — อาหารรายเดือนอย่างเธอจึงมาเร็วกว่าปกติ"
"อาหารรายเดือนอะไร"
เจสซีแตะปลายลิ้นเข้ากับริมฝีปาก ดูกระดากอายกระอักกระอ่วนเกินกว่าผมจะจดจ้องมองจึงได้เบือนหน้าหนี ต่อเมื่อเขาจับใบหน้าของผมไว้ ล็อคเป้าให้สายตาตรึงอยู่ตำแหน่งที่เขาอยากให้มอง มากกว่าอกเปลือยตึงด้วยกล้ามเนื้อของเขา มากกว่ากระจุดเล็กกระจัดกระจายอย่างน่าหลงใหล มากกว่าดวงตาสีฟ้าใสจางจนแทบเลือนหาย มากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวลคือเขี้ยวโค้งแหลมเล่มเล็กคู่หนึ่งซึ่งปรากฏอยู่ในปากของเขา
"ผมเป็นแวมไพร์"
ผมนิ่งงัน หยุดชะงัก ถอยเท้าเดินหนีเพื่อหลบเลี่ยงไปชงกาแฟ ปลอบใจตนเองว่าผมอาจนอนน้อยเกินไปหลังส่งต้นฉบับเสร็จสิ้นจนได้ยินบางอย่างผิดเพี้ยน ทว่าร่างกายของผมกลับสั่นพร่า ควบคุมไม่ได้ ไม่แม้กระทั่งแก้วมัคในมือซึ่งหลุดร่วงปลิวลงกระแทกพื้น เศษกระเบื้องตกหล่นเป็นเสี่ยงพร้อมกับสติไตร่ตรองซึ่งหาคำอธิบายใดไม่ได้กับเขี้ยวของเขาในภาพจำ
"ต้อง ต้องเก็บกวาด" ผมละล่ำละลัก สะบัดหัว กอบเก็บเศษแก้วด้วยมือเปล่าอย่างตระหนก ความมืดครอบงำในระยะหนี่ง ลำตัวของผมเสียสมดุล ซวนเซจนเหยียบเข้ากับเศษแก้วชิ้นหนึ่งจนได้เลือด และมันเจ็บ เจ็บเสียจนตัวของผมโคลงเคลงราวกับเรือลำน้อยที่เจอคลื่นสัดซาด
"คุณเล็ก!"
จินตนาการสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด แม้กระทั่งความรู้ ผมคิดอย่างนั้นก่อนจะกลายเป็นนักเขียนนวนิยายแฟนตาซี-ไซไฟเต็มตัว แต่เดี๋ยวนี้ผมเป็นนักเขียนนวนิยายแฟนตาซี-ไซไฟซึ่งกำลังขบคิดว่าเขี้ยวของคนจะงอกยาวได้ในสามวินาทีด้วยเหตุผลใดทางวิทยาศาสตร์ และผมล้มเหลวโดยสิ้นเชิง เมื่อเจสซีเคลื่อนไหวในพริบตาต่อหน้าหลังเสียงตะโกน รวดเร็วยิ่งกว่าดวงตาของผมจะจับได้ทันว่าร่างของเขาตรงดิ่งเข้ามาพยุงไม่ให้ผมร่วงหล่นลงกระแทกพื้นมาถึงตอนไหน เขาสวมกางเกงผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวผมจบลงที่เตียงนอนอีกครั้งเมื่อใด และเขาลิ้มชิมรสเลือดจากปลายเท้าของผมตั้งแต่ตอนไหน
นอกเหนือจากการนั่งนิ่ง อื้ออึง อับจนคำพูดแล้วไม่มีอะไรที่ผมทำได้อีกต่อไป จวบจนกระทั่งความเจ็บแสบ รสเย็นปะแล่มจากน้ำลายของเขาเลือนหายจากปลายเท้า แวมไพร์หนุ่มจึงได้เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าของเขากลายเป็นสีแดงไปเสี้ยวหนึ่ง งดงามจนผมไม่อาจเบือนหน้าหนี
"...เลือดสำหรับคุณรสชาติเป็นยังไง" ผมเอ่ยถาม คล้ายละเมอเพ้อพกในตอนกลางวันกับดวงตาคู่สวยแสนพิศวง ชวนหลงใหลของเขา
"เหมือนซอฟต์ครีม" เขาตอบ ยกมือสางผมและขยับเขยื้อนเคลื่อนเข้าหว่างขาของผม "เหมือนวานิลลา เหมือนตราบาป เหมือนกับคุณ"
ระฆังเตือนใต้อกซ้ายของผมกลับมาส่งสัญญาณอีกครั้ง เสียงดังพอๆ กับหัวจิตหัวใจแสนอ่อนไหวซึ่งกำลังเต้นเร่าหนักหน่วง รัวเร็วก่อนเจสซีโน้มตัวลงมา บดกลีบปากของผมด้วยปากของเขา คล้ายกับต้องการสำแดงให้ดู
ทุกสิ่งอย่างพลันเหลือเพียงเถ้าถ่าน ความหวังของผมเหลือเพียงเถ้าถ่าน
เมื่อซอฟต์ครีมที่อยู่ในปากของเขาหวานเทียบเท่าวานิลลาในปากของผมอย่างไม่ผิดเพี้ยน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in