รสจูบจากเลือดของเจสซีต่างจากรสสนิมขมปร่าที่ผมคิดคำนึงตั้งแต่ได้ยินคำว่ากระหายออกจากริมฝีปากของเขา เพราะอะไรบางอย่าง ผมใคร่สงสัยว่าความกระหายของแวมไพร์อย่างเขาเป็นอย่างไหน อย่างแววตาอ้อนวอนโดยไม่รู้ตัวซึ่งกำลังซุกไซร้อยู่กับซอกคอบนที่นอนในเวลานี้ หรืออย่างคมเขี้ยวแหลมคมซึ่งกำลังขูดคราดกับลำคอผมอย่างทนทรมานเพราะไม่อาจทำในสิ่งที่ต้องการได้ หรืออย่างเขตอันตรายเมื่อตัวเขาอยู่กลางระหว่างขาของผม

"คุณเล็กกลัวหรือเปล่า" เขากระซิบ "กลัวผมบ้างไหม"

"...ผมควรจะกลัว"

"แล้วกลัวหรือเปล่า"

"ไม่รู้สิ... ผมรู้สึกแปลก"

ตัวของผมสั่นเทา เล็กน้อยอย่างที่มันควรเป็นเมื่อสบกับดวงตาสีเลือดอ่อนแสงของเขา มันดูคล้ายกับทับทิมต้องสาปที่ทำให้ผมไร้การตอบสนอง ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนกาย ไม่แม้แต่เล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความร้อนกลางลำตัวของเขา กระทั่งเจสซีถอนหายใจ ผละจากไปเมื่อผมไร้คำตอบของคำถาม

"ผมไม่อยากให้เรื่องเราจบลงแค่นี้อย่างที่ผ่าน" เขากระซิบเสียงแผ่ว เบาโหวงพอๆ กับจำนวนผีเสื้อน้อยนิดในช่องท้องของผม "ถ้าคุณรู้สึกกลัวหรือไม่อยากสานต่อ ได้โปรด บอกผมก่อนที่จะสายเกินไป ก่อนที่ผมจะถลำลึกไปยิ่งกว่านี้"

"ผมมีสิทธิ์นั้นด้วยหรือ"

"มีสิ คุณมี ทุกคนมี"

ท้องไส้ของผมบิดเป็นเกลียว ราวกับถูกทับทิมในดวงตาของเขาสาป สั่นสะท้านผ่านแววตาระทมทุกข์ของเขาในเสี้ยววินาที ก่อนที่มันจะกลับเป็นสีอ่อนดังปกติ ลมหายใจของผมพลันขาดห้วง เมื่อเจสซีใกล้จะผละจากอาณาเขตส่วนตัวของตนเองเพื่อหยิบเสื้อเชิ้ตซึ่งตกระรายอยู่ตามพื้นขึ้นสวม เพื่อจะเดินออกไปจากที่นี่และไม่มีวันหวนกลับคืนมา

ริมฝีปากของผมพะเงิบพะงาบราวกับปลาทองในโหลแก้ว ความกังวลสารพัดสารเพในอกกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งว่าถ้าไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะเป็นตอนไหนที่ผมจะสามารถเรียกร้อง ตักตวงความหลงใหลจากใครสักคนได้อีก

"เจสต์"

เขาหันกลับมาอย่างช้า และผมคงบ้าไปแน่ที่เห็นแววตาของเขากำลังคาดหวัง เหมือนที่พ่อแม่บุญธรรมคาดหวังให้ผมเอ่ยคำใดสักอย่างก่อนที่จะถูกระหกระเห็จออกมา ตอนนั้นผมไม่แม้แต่จะแก้ตัวคำใดเมื่อถูกใส่ความอย่างรุนแรง เดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างเดียวกัน ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย — ถ้าผมไม่ทำอะไรบางอย่าง

"ผมอยากให้คุณถลำลึกยิ่งกว่านี้"

มือของผมควานหาบางอย่างที่หยิบติดมือมา ไขว่คว้ามันไว้ กำกระชับแน่น ด้วยฤทธิ์สุราตกค้าง ผมจรดเศษแก้วในกำมือกับลำคอกดลึก กรีดกรายเป็นทางยาวจนได้เลือด นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง ริมฝีปากบางอ้าพะงาบจนเห็นเขี้ยวเล็กมุมปาก จวบจนผมส่ายหน้า เอ่ยบอก "ดื่มสิ เท่าที่ต้องการ"

เขาจึงพุ่งกระโจนเข้ามาประคองใบหน้าของผมแผ่วเบา กดจูบเรื่อยละไปตามลำคอ ไล้เลียพลาสม่าจากหยาดเลือดที่ไหลริน โดยไม่เหลือหรอแม้แต่หยดเดียวที่หลั่งไหลผ่านผ้าปู ลมหายใจของผมติดขัดราวกับปลาที่ดิ้นเร่านอกโหลแก้ว ไม่อาจทรงตัวได้นอกจากจับบ่าของเขาไว้

"ผมรักคุณจริงๆ" เขากระซิบ ลิ้มชิมหยดเลือดของผมอย่างลุ่มหลง เป็นนานที่เขากระหายมากอย่างที่เคยเอ่ยเอาไว้ก่อนหน้า "คุณเล็ก"

มากกว่านี้

ผมอยากให้เขารู้สึกอย่างที่ผมรู้สึกมากกว่านี้ พอๆ กับสติซึ่งกำลังมอดดับเมื่อเขาดูดดึงทุกหยาดเลือดเนื้อออกไปจากกาย จวบจนในเสี้ยวนาทีหนึ่ง ผมนึกเคลือบแคลงว่าเขาบอกรักตัวผมหรือเลือดของผมกันแน่ และเป็นไปได้หรือที่อาหารชั่วคราวอย่างผมจะรู้สึกหลงรัก ทั้งที่อีกประเดี๋ยวประด๋าวเขาก็จะจากไป

ผมรู้ดี รู้ดีว่าระหว่างเรายาวไกลเกินไป โดยเฉพาะเมื่อเขากลายเป็นบางอย่างไป ผมจึงได้พยายามเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ในครั้งสุดท้าย ให้ทุกสัมผัสที่เขามอบให้ติดตรึง ให้ความคิดคำนึงของผมคงอยู่ ให้ความรู้สึกฉาบฉวยระหว่างเรากลายเป็นเรื่องจริง ด้วยเลือด ด้วยลมหายใจ

ด้วยทุกสิ่งที่เขาต้องการอย่างคนโง่เง่า

เพื่อให้เรื่องระหว่างเราคงอยู่ไปชั่วนิจนิรันดร์ ดังอนุสาวรีย์แห่งทรงจำ