ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนกำลังกอดรัดกันกลมเกลียว
ร่างทั้งสองร่างราวกับกำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ราวกับว่าความเป็นหนึ่งเดียวกันนั้นเป็นสิ่งที่ทั้งคู่ปรารถนาสูงสุด....

          แขนแกร่งของร่างหนาค่อยๆยกขึ้นออกจากการทาบทับตัวของอีกคน ความสัมพันธ์ทางกายที่ทั้งสองเริ่มต้นมันเมื่อ 5 ชั่วโมงก่อนกำลังจะจบลง โทรุเริ่มควานหาเสื้อผ้าที่โยนทิ้งไปเมื่อก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่เริ่มต้นบรรเลงบทเพลงรักอันเร่าร้อนกับทากะฮิโระ เขาเองมักจะลืมตัวเสียทุกที ร่างกายอันเนียนนิ่มของทากะฮิโระทำเขาเสียสติได้เสมอ

          โทรุหันกลับไปมองร่างเปลือยที่นอนขดอยู่บนเตียงนอนด้วยความสงสัยสงสัยว่าทำไมเพื่อนคนนี้ถึงเลือกที่จะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับคนอย่างเขา ทำไมไม่ไปหาแฟนดีๆสักคนที่สามรถตอบสนองความต้องการของทากะได้ ทุกครั้งที่เริ่มถามคำถามนี้กับเจ้าตัว สุดท้ายก็มักจบลงที่เตียงมันเสียทุกที

          มือเรียวของโทรุเอื้อมไปลูบไล้ไหล่เนียนขาวของคนตัวเล็กอย่างอาวรณ์อีกครั้งก่อนจะตัดสินใจยืนขึ้นเพื่อสวมกางเกง หมดเวลาสนุกแล้วนะทากะฮิโระไว้รอบหน้ามาต่อใหม่ละกัน

          “จะไปแล้วหรอ”  ทากะตื่นแล้ว คนตื่นช้ากว่าค่อยๆยันตัวนั่งกับเตียงเพื่อพยุงร่างกายตัวเองที่บอบช้ำจากกิจกรรมเมื่อคืนกับอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยคำถามที่ตนเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว

          “อืม ฉันมีธุระต่อน่ะ”  โทรุเอื้อมมือมาลูบหัวทากะราวกับจะปลอบใจ คู่นอนคนนี้ค่อนข้างได้รับความสนใจจากเขาไม่น้อย โทรุเองก็แปลกใจว่าทำไมตนถึงแคร์ความรู้สึกคนตัวเล็กนัก ใจก็มีบ้างที่อยากสานสัมพันธ์ให้มันมากกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ทั้งเขาและทากะเองก็รู้อยู่ลึกๆว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่ควรสานต่อ ถึงแม้เขาจะเชื่อว่าลึกๆแล้วทั้งเขาและทากะจะมีความรู้สึกดีๆให้กันก็เถอะ

          “เสร็จแล้วกลับมาอีกได้รึเปล่าน่ะ มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย”

          “อืม คุยตอนนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้รีบ”

          “อ่า...จะได้ไหมนะ ถ้าฉันจะขอให้นายอยู่ต่อ…”

          “…”

          “อยู่กับฉันที่นี่ต่อได้ไหม...”  ใบหน้าเล็กหวานหม่นลงเล็กน้อย ที่หางตามีหยาดน้ำตาเล็กๆคลออยู่อีกฝ่ายน่าจะทรมานกับสิ่งที่เป็นอยู่ไม่น้อย หากไม่อึดอัดมากก็คงไม่กล้าพูดออกมา

          ทากะฮิโระเป็นคู่ขาเพียงคนเดียวที่โทรุให้ความพิเศษและสานสัมพันธ์ทางกายนานขนาดนี้ คู่ขาทั้งผู้หญิงและผู้ชายคนอื่นมักจะงี่เง่าใส่เขาเสมอเมื่อไม่มีเวลาให้ แต่กับทากะฮิโระไม่เคยมี ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยงอแง ตกลงกันไว้แค่ไหนก็หยุดอยู่อยู่แค่นั้นทั้งๆที่โทรุอยากให้เจ้าตัวน่ะเรียกร้องใจแทบขาด

          หากเป็นแบบนี้...เขาควรจะสานสัมพันธ์ต่อดีไหมนะ

          ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายเลย...เขาน่ะรู้อยู่เต็มอกรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แต่ก็อย่างที่บอกไป ไม่ใช่ว่าไม่เคยคุยเรื่องนี้ แต่สุดท้ายฝ่ายที่ดื้อดึงก็คือ...ทากะฮิโระ

          “โทรุ...”  ทากะเอ่ยเรียกคนโตอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายเงียบไปนาน

“แน่ใจหรอ?”

          “แน่ใจอะไร?”

          “...ว่าอยากให้ฉันอยู่ด้วยน่ะ”

          “อืม”

          คนเชื้อเชิญให้เขาอยู่ต่อกลับเป็นฝ่ายเงียบเสียเอง ไม่นานนักโทรุก็ทราบความต้องการของอีกฝ่าย เขาค่อยๆปลดกระดุมกางเกงออกและดึงกางเกงลง ขยับตัวเข้าไปใกล้ทากะฮิโระมากขึ้น เมื่อคนตัวเล็กเห็นดังนั้นจึงขยับพื้นที่ข้างตัวให้อีกฝ่ายได้นั่งบ้าง

          มือสากของโทรุค่อยๆจับใบหน้าของทากะให้หันเข้ามาหาเขา เรียวปากหยักสวยค่อยๆเคลื่อนเข้าไปครอบครองปากเล็กของอีกฝ่าย มือเล็กที่ดูเกะกะของทากะฮิโระเลือกที่จะวางไว้บนกลุ่มผมนุ่มของโทรุ ปากเล็กเผยอตอบรับสัมผัสที่อีกคนมอบให้อย่างเต็มใจ ลิ้นหนาค่อยๆรุกต้อนหาความหวานจากคนตัวเล็กทั้งขบ ทั้งเม้ม ทั้งดึงดุนอีกฝ่าย ทากะเองก็ไม่ได้ยอมแพ้พยายามแทรกลิ้นเข้าไปในปากของอีกฝ่ายคืนบ้าง แต่ก็ต้องยอมแพ้เมื่ออีกฝ่ายนั้นเหนือกว่าทั้งร่างกายและอาวุธ

          เนิ่นนานที่ทั้งคู่หยอกล้อกันผ่านริมฝีปากเหมือนเป็นการบอกเล่าความรู้สึกของคนทั้งสอง ก็ในเมื่อปากหนักทั้งคู่ บอกผ่านภาษากายน่าจะดีที่สุดล่ะนะ

          “อยู่ต่อนะ...”  ทากะฮิโระเอ่ยขึ้นเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว

          “นายเปลือยอ่อยฉันขนาดนี้ไม่อยู่ก็โง่แล้ว”  โทรุก้มลงจูบหัวทุยของอีกฝ่ายอย่างเต็มรัก เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกดีกับอีกฝ่ายขนาดไหนก็ตอนนี้นี่แหละ

          “ไม่ได้อ่อย...ถ้าฉันอ่อย การที่นายถอดกางเกงทั้งที่ใส่แล้วก็อ่อยเหมือนกันแหละ”

          “ก็เผื่อนายอยากเห็น...”

          “ไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย”

          “แล้วอยากอะไร?”

          “อยากได้...”

          “พูดแบบนี้...ต่อเลยไหมล่ะ?”

          “อืม เอาสิ รออยู่”

          จุ๊บ

       “จะเอาให้ลุกเดินไม่ได้เลยคุณทากะ...”