คำง่ายๆบอกได้ไม่ยากเมื่อออกจากปากโทรุ แต่ความรู้สึกที่รู้สึกนั้นไม่ได้ง่ายด้วยเลย

เมื่ออีกฝ่ายที่เขาชอบ ไม่ได้มีเพียงเขาที่รู้สึก...ชอบ

อีกฝ่ายทั้งน่ารัก ทั้งเป็นคนเก่ง ยิ้มสวย เป็นความสุขของใครหลายๆคน ไม่แปลกนักที่จะมีคนมากหน้าหลายตาเข้ามาหา และยินยอมพร้อมใจให้อีกฝ่ายเข้ามาครอบครองความรู้สึกของตัวเอง เฉกเช่นเดียวกับเขา...

คนมากหน้าหลายตาผ่านเข้ามาในชีวิตเขามากมาย ความรู้สึก 'ชอบ'  ไม่ใช่สิ่งที่ยากนักหากโทรุจะรู้สึกกับใครสักคน

แต่ไม่ใช่กับคนๆนี้ ไม่ใช่กับคนที่เขา...ไม่ได้เจอหน้ากันร่วมเดือนแล้วทรมานขนาดนี้

เหตุเกิดจากโทรุเห็นรูป 'ทากะ'  ในเพจรับน้องเพจหนึ่ง น่าแปลก ในรูปนั้นดูน่ารัก น่าเอ็นดู เสียจนหลายคนคิดว่า...เป็น

มีคนมากมายที่มองข้ามและสนใจคนอื่นมากกว่า แต่กับโทรุไม่...ไม่เลย เขาไม่สามารถลบรอยยิ้มที่แสนน่ารักนั้นออกไปได้

และคงเป็นเรื่องบังเอิญ...ที่วันหนึ่งอยู่ๆเขาก็พบ 'ทากะ'  และเพื่อนๆโดยบังเอิญ โทรุไม่รอช้า ปรี่เข้าไปทักทายน้องโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน

"ครับ?"  อีกฝ่ายหัันหน้ากลับมามองอย่างสงสัย เพื่อนๆของเจ้าตัวเองก็พลอยหยุดเดินตามไปด้วย

"คือ...พัี่...อยากถ่ายรูปน้อง"  โทรุเอ่ยออกไป ใช่! เขาชอบถ่ายรูป แต่พักหลังมานี้เขาไม่มีอารมณ์ ไม่มีความต้องการที่อยากจะมองคนอื่นผ่านกล้อง แต่กับคนนี้...เขาอยากให้อีกคนยิ้มให้เขา แม้จะผ่านเลนส์กล้องก็ตาม อยากเก็บภาพความสุขของอีกคนไว้กับตัวเอง

"ผมหรอครับ?"  เด็กนั่นชี้นิ้วเข้าหาตัว และทวนคำถามอีกครั้ง

"อืม พี่ขอคอนแท็กหน่อยได้ไหม นี่เห็นในเพจแล้วอยากได้มาเป็นแบบให้มาก"  คำโกหกคำโตหลุดออกจากปากโทรุไป จะให้บอกได้อย่างไรว่าชอบตั้งแต่เห็นน้องแค่รูป

"ได้ครับ"  เด็กนั่นยิ้มและหัวเราะ ไม่มีความสงสัย ไม่มีคำถามอะไรถามเขาต่อ ให้คอนแท็กมาอย่างง่ายดาย ถ้าโดนหลอกไปขายจะรู้ตัวไหมนะ

"งั้นเดี๋ยวพี่ทักไปนะ"  โทรุว่าพลางโบกมือลาให้ทากะกลับไปทำกิจกรรมอื่นๆต่อ

โทรุไม่รู้เลยว่า...การทำความรู้จักกันครั้งนั้นจะทำให้โลกมันกลายเป็นสีเทาขนาดนี้

ตามคาด เขากับน้องเข้ากันได้ดัีราวกับรู้จักกันมานาน แลกเปลี่ยนข้อมูลส่วนตัวกันมากมาย

แต่ความเจ็บปวดก็เข้ามาเล่นงานจนได้...เมื่อน้องมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสำหรับโทรุ ไม่ใช่เรื่องที่ควรเสียใจหรือใส่ใจมากมาย เพราะใช่ว่าน้องจะปิดใจให้เขาเสียหน่อย

ทากะเล่าเรื่องของคนที่ชอบให้เขาฟังบ้าง แต่ไม่มาก คงไม่อยากจะทำร้ายจิตใจเขา เพราะเขาเองก็บอกทากะไปแล้วว่า 'ชอบ'

แต่ไม่ใช่แค่เขาคนที่เดียวที่น้องเปิดโอกาสให้ ยังมีคนอีกมากมายที่เขาไม่รู้ว่าเด็กนั่นยอมให้เข้าถึงได้เหมือนเขาหรือเปล่า

มันไม่ใช่เรื่องที่เจ็บอะไรมากมายนักหรอก เพราะเขาเองก็ไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจอยู่แล้ว เพราะคิดแค่ว่าตัวเองได้ลงมือทำในสิ่งที่ตัวเองจะไม่เสียใจก็พอ

เขากับทากะมีนัดสังสรรค์กันบ้างนิดหน่อย แต่ไม่บ่อยนัก พักหลังๆมายิ่งยาก เมื่ออีีกฝ่ายเหมือนต้องการปิดกั้นเขา เหมือนทากะต้องการเว้นระยะห่างกว่าที่เคยเป็นก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการแสดงออกก่อนหน้านี้หรือเปล่าที่ทำให้น้องเริ่มเปลี่ยนไป

ในวันที่ความรู้สึกแย่ เสียใจ ผสมปนเปกันไปหมด ช่วงเวลานั้น...เขามีทากะ มีทากะอยู่ข้างๆพอดิบพอดี

ทากะยิ้มบางเบา สายตาน้องตอนนั้น...เขามองออกว่ามันสับสนเอามากๆ ทั้งความกล้าอยากเล่นอยากแกล้ง ความอยากช่วย และความหวั่นไหว

เด็กนั่นยื่นมือมาลูบอยู่เพียงครู่ ก็เปลี่ยนเป็นการตบที่หัวเบาๆเป็นการแก้เขินหรืออาจจะกลบเกลื่อนความหวั่นไหวที่เกิดขึ้น

แม้จะเป็นเพียงความหวั่นไหวที่บางเบา แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกดีมากพอที่จะขับรถกลับถึงบ้านได้

หลังจากนั้น....การเจอกันระหว่างเขาและทากะเป็นเรื่องที่ยากมากขึ้น

เขากับทากะไม่เคยเจอกันอีกเลย โทรุทั้งพยายามนัด พยายามชวนไปข้างนอก ทั้งสองคนและมีคนอื่นด้วย แต่ไม่เลย...ทากะไม่เคยยอมมาเจอเขาอีกเลย

เราเริ่มเหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้าระหว่างกันและกัน ข้อความที่มักส่งมาแกล้งเวลาที่อัพสตอรี่บ่อยๆ หลังๆเริ่มหายไป มีเพียงข้อความจากฝั่งโทรุที่เริ่มทักก่อน และมีเพียงไม่กี่ข้อความที่คุยตอบโต้กันกลับมา

ความเจ็บปวดเริ่มเข้ามา ความทรมานจากการอยากเจอ อยากได้ยินเสียงแบบวัันเก่าๆเริ่มโหยหวน เรียกร้องมันเพิ่มมากขึ้น แต่...ความต้องการนั้นไม่เคยได้รับการตอบสนอง

เรากลายเป็นเพียงแค่คนที่เคยรู้จักกัน...และรับรู้ชีวิตของกันและกันผ่านช่องทางโซเชี่ยล มีบ้างที่ได้ข่าวของทากะจากเพื่อนของน้อง

แต่...มันไม่สามารถทดแทน..ความโหยหา ความอยากเจอที่อยู่ในใจเขาได้เลย

โทรุไม่สามารถเลิก 'คิดถึง'  ทากะได้เลย

ความทรงจำเพียงเล็กน้อยเพียงไม่กี่ัวันที่มีร่วมกันกับอีกคนทำไมมันดูมากมายสำหรับเขานักก็ไม่รู้

ความทรงจำที่เขาไม่เคยลบมันออกแม้แต่เพียงนิดเดียว

ความทรงจำที่ความคิดถึงปกคลุมอยู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจจนอึดอัด