ซึ่งโดยความจริงแล้ว เราก็แค่ป๊อด เราไม่อยากไป เราไม่อยากไปปปปป เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เราแค่รู้สึกปั่นป่วน ไม่พร้อมจะร้องไห้ และยังคงมึนงงกับสิ่งที่คุยกันในนัดก่อนหน้า เราก็เลยอีเมลไปขอเลื่อนในเช้าวันนั้น เลือกที่จะไม่โทรไปเพราะกลัวโดนด่า ฮ่าๆๆ เลยอีเมลละกัน แล้วก็เลื่อนได้ ไม่ได้รับการต่อว่าใดๆ แต่คิดว่าเจอกันครั้งนี้ก็คงจะสารภาพแหละว่าเลื่อนเพราะป๊อด ขอโทษที่ไม่เลื่อนวัน-สองวันก่อนหน้า แหะๆ

ความรู้สึกส่วนใหญ่ของเราตอนนี้คือ เราไม่อยากไปแล้ว เราเหนื่อย มันต้องใช้แรงใจและแรงกายมากกว่าที่เราคิดไว้เยอะ การหาหมอจิตและกินยาแม่งไม่เหนื่อยขนาดนี้อะ นี่คือเกือบหนึ่งชั่วโมงที่เราต้องเข้าไปคุยเรื่องเหี้ยๆ ในชีวิตกับคนที่เราไม่รู้จัก (ซึ่งมันก็ดีกว่าคุยกับคนรู้จักอะนะ) แต่คนๆ นี้เขาก็แบบ ยังไงดี จะบอกว่าหยาบคายก็ไม่ใช่ ไม่เกรงใจหรอ ไม่นะ เขาเกรงใจ เขาแค่...ยังไงดีอะ ไม่รู้อะ คือ เขาพูดในสิ่งที่คนอื่นๆ ในชีวิตเราไม่พูดอะ - โอเค ยกเว้นหมอจิต เราว่าเขาหนักกว่าหมอจิต แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้มีเวลามาเล่าอะไรมากมายขนาดที่เล่าให้นักจิตฟังไปเล่าให้หมอฟัง ถ้าเล่า หมอก็คงพูดไม่ต่างกับนักจิตเท่าไหร่ คือเราว่าหมอจิตที่เราหาอยู่ก็เป็นคนตรงๆ อะ แบบเราไปหาหมอแล้วเพ้อๆ งี้ พอเราเพ้อจบ หมอก็เอาโลกแห่งความเป็นจริงฟาดใส่หน้าเรา ซึ่งก็แบบ เออ เออว่ะ แบบเออ ทำไมเราคิดไม่ได้อะ ไรงี้

สำหรับนักจิตก็จะลึกลับกว่าหน่อยเพราะเราคุยกันเยอะแยะไปหมด อย่างที่เคยบอกไปว่า จากที่คุยกันเรื่อง ก.ไก่ เราก็จะลากเข้าไปเรื่อง ง.งู แล้วก็ย้อนไปที่ ข.ไข่ แล้วกลับไป ง.งู แล้วหยุดพัก นักจิตก็จะสะกิดให้กลับมาที่ ก.ไก่ เราก็โอเค เรื่อง ก.ไก่ พูดๆ ไปก็ลามไปๆ แล้วจบที่ ห.หีบ ฬ.จุฬา อ.อ่าง ฮ.นกฮูกตาโต แล้วกลับมาที่ ก.ไก่ เรารู้สึกเหนื่อย เราว่านักจิตก็รู้สึกเหนื่อย แต่เราก็ไม่รู้จะทำไงอะ มันเป็นไปเองอะ 

เราพยายามจะไม่ปกปิดอารมณ์ความรู้สึกตัวเองตอนคุยกับนักจิต ก็จะปล่อยให้ไหลลลลลลไปปปปปป ให้ลอยลงสู่ทะเลลลล ไม่ใช่ละ ทำไมชอบนอกเรื่อง -- คือพอเราปล่อยให้ปากและสมองเราไหลไปตามอารมณ์และความรู้สึก มันก็จะไหลไปๆ ไหลไปไกล ออกทะเล ออกอ่าวไทย ไปมหาสมุทรอินเดีย แอตแลนติค ออกแปซิฟิค ไปโอเชียเนียแล้วก็กลับมาเข้าอ่าวไทย แอบขอบคุณตัวเองก็ยังอุตส่าห์วนกลับมาอ่าวไทยได้ เก่งเนอะ

เราไม่รู้ว่าเราจะอัพเดทอะไรเกี่ยวกับการที่เราไปทำจิตบำบัดให้ทุกคนฟัง เพราะมันเหมือนเราพายเรือวนในอ่างอะ นักจิตหยิบเรือเอาออกจากอ่าง เราก็กระโดดออกจากเรือแล้วไปว่ายวนในอ่างใหม่ มันวนๆ อยู่แค่นี้ แม่งไม่มีอะไรเลย ฮ่าๆๆ

เอาจริงๆ มันก็มีแหละ ถามว่ามันช่วยเราได้ไหม มันก็ช่วยเราได้ในหลายๆ เรื่อง ทุกครั้งที่ไป มันจะช่วยเราได้เสมอ แม้มันจะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคนทั่วไป แม้มันจะดูเหมือนเป็นวลีสั้นๆ ประโยคสั้นๆ หรือหนึ่งคำถามที่นักจิตพูดออกมา แต่มันก็ส่งผลต่อความคิดเรามากมาย -- มันอาจจะเป็นคำบางคำที่เราโหยหา ต้องการได้ยินจากใครสักคนมาตั้งแต่เด็กๆ มันอาจจะเป็นการเดาคำตอบต่อคำถามของเราที่เราไม่สามารถหาคำตอบให้มันได้มาก่อน มันอาจจะเป็นการสะกิดให้เรายอมรับอารมณ์ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่เราพยายามปฏิเสธมันมาตลอด 

เราไม่รู้ว่าสุดท้ายเราจะอดทนไปทำจิตบำบัดได้นานแค่ไหน เราอาจจะทำได้จนนักจิตบอกว่า ผมว่าคุณโอเคแล้ว หรือเราอาจจะหายไปเฉยๆ หนีหน้านักจิตไปแบบที่เราพยายามจะทำมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา คือถ้าไม่มีแฟนและเพื่อนคอยบ่นคอยกระทุ้งเรา เราก็คงไม่ไปต่อนานแล้ว 

(((ขอบคุณนะแมว <3)))