EP. 2 – Gyuri’s Part

สวัสดีฉัน จางกยูริ แต่หลังจากที่ฉันเข้ามาใน Idol School และมีภาพฉันเทียบกับลูกหมาตายิ้มตัวหนึ่งฉันก็ได้ฉายาใหม่เป็น “ลูกหมากยูริ” ทันที

ฉันก็เหมือน ๆ ทุกคน เข้ามาที่นี่เพราะมีความฝัน อยากเป็นนักร้อง เป็นไอดอล มีคนชื่นชอบ แต่ข้อเสียของฉันคือไม่มั่นใจตัวเองเลยนี่สิ เต้นก็ไม่เก่งเมื่อเทียบกับคนอื่น ร้องเพลงน่ะเหรอ ? เสียงแกว่งเป็นชิงช้าเลย แต่ในเมื่อฉันเข้ามาที่นี่แล้ว ยังไงฉันก็จะพยายาม

ฉันอายุ21มีหลายคนไม่เชื่อฉัน คิดว่าฉันเด็กกว่านั้น โดยเฉพาะอีแชยอง

                          “นี่พี่อายุ 21 จริงเหรอ?” ทุกวันนี้นางยังถามฉันแบบนี้อยู่เลย

ฉันเป็นคนง่าย ๆ คุยได้กับทุกคน แต่ที่ฉันคุยบ่อยที่สุดคงเป็นยูจีนา....และแพอึนยอง ฉันคุยกับจีนาบ่อยเพราะเธอนั่งข้าง ๆ ฉัน ส่วนอึนยองน่ะเหรอ...

ไม่รู้ว่าสนิทกันตอนไหนรู้ตัวอีกทีก็คุยกันไปแล้ว แถมเข้ากันได้ดีด้วย คงเป็นเพราะชอบอะไรเหมือน ๆ กัน

อึนยองนั่งอยู่แถวที่สามฝั่งซ้าย อยู่ข้างหน้าฉัน เวลาอยู่ในห้องเรียนเธอจะตั้งใจฟังครูตลอด พยักหน้าตามทุกครั้ง ฉันชอบมองเธอ ชอบเวลาที่เธอกำลังจริงจังกับอะไรสักอย่าง ดูเท่ชะมัด เธอมีทักษะการเต้นที่ดีกว่าฉัน ดีเป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน เวลาร่างกายเธอค่อย ๆ ขยับไปตามจังหวะเพลง ฉันเห็นความคาริสม่าออกมาจากตัวเธอ เมื่อเพื่อนคนอื่นเต้นไม่ได้ เธอก็จะคอยสอนอย่างเต็มที่ ไม่เคยเห็นเธอมีสีหน้าเบื่อหน่ายเลยสักครั้ง เธอเข้มแข็ง แต่ก็มีสายตาที่อ่อนโยน  บางทีเธอควรจะไปเดบิวต์เป็นวงบอยแบนด์มากว่า ฉันแอบคิดในใจ

ตั้งแต่เข้ามาที่ Idol School และเริ่มสนิทกับอึนยอง ฉันก็เริ่มสังเกตอะไรได้บางอย่าง อึนยองไม่ค่อยชอบนั่งข้าง ๆ ฉัน แต่ก็ชอบมองฉันอยู่บ่อย ๆ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า ไม่ว่าฉันจะทำอะไรอยู่ เมื่อหันไปหา ก็จะต้องสบตากับเธอทุกครั้ง แล้วเราก็ยิ้มให้กันเมื่อฉันโดนเรียกออกไปทดสอบต่อหน้าครู ไม่ว่าจะคลาสร้องหรือคลาสเต้น คนอื่น ๆ ไม่ค่อยสนใจฉันนักหรอก มีแต่อึนยองที่คอยมองฉัน และสายตาอ่อนโยนนั้นมันทำให้ฉันอุ่นใจอย่างประหลาด จากที่ตื่นเต้น มือไม้สั่น ก็มีความกล้ามากขึ้น เหมือนเธอกำลังบอกฉันว่า สู้ ๆ และเมื่อผ่านการทดสอบได้รับคำชมจากบรรดาครูทั้งหลาย ฉันจะหันไปยิ้มให้เธอคนแรก เพื่อให้เธอรู้ว่า ฉันเห็นนะว่าเธอมองฉันอยู่ แม้ว่าตอนยิ้ม ฉันจะดูเหมือนไม่ลืมตาก็ตาม

ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่เธอมองฉันบ่อย ๆ เธอต้องการอะไร แต่ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ มองอยู่ได้!!!

การสอบเดบิวต์ครั้งแรก ตอนฉันได้ยินครูฮีชอลประกาศชื่ออึนยองเป็นหัวหน้า ฉันดีใจมาก ปรบมือดังลั่น ฉันคิดไว้แล้วว่าเธอต้องได้รับตำแหน่งนี้ เพราะเธอมีความเป็นผู้นำสูง เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันอีก แม้ว่าจะอายุเท่ากัน ตอนครูฮีชอลให้เลือกว่าจะอยู่ทีมใคร ฉันวิ่งไปหาอึนยองโดยไม่ลังเล ฉันมั่นใจในตัวเธอ อยากอยู่ทีมเธอ เธอต้องดูแลคนในทีมได้ดีแน่ ๆ ฉันเชื่อแบบนั้น แต่ก็มีเพื่อนคนอื่น ๆ คิดแบบฉันอีกเยอะเหมือนกันจนต้องมีการคัดคนออก โดยการตัดสินใจของหัวหน้าทีม ระหว่างที่เธอตัดสินใจ เธอสบตาฉัน หัวใจฉันหล่นวูบ

อย่าคัดฉันออกนะฉันอยากอยู่ทีมเธอจริง ๆ นะ อึนยอง ฉันภาวนาแบบนี้ซ้ำ ๆ อยู่ในใจ 

และสุดท้าย เธอก็ไม่ได้คัดฉันออก แถมยังยิ้มให้ฉันอีก 

คนบ้า!!! ทำฉันตกใจหมด แต่ก็...ขอบคุณนะ

ถ้าถามว่าฉันกับอึนยองสนิทกันในระดับไหน ฉันเองก็ตอบไม่ถูก แต่อึนยองคือคนที่ทำให้ฉันอยากคุยด้วยนาน ๆ เวลาที่ได้อยู่ใกล้ ฉันรู้สึกเหมือนถูกปกป้อง เธอขี้เล่นแต่ก็จริงจัง เธอเข้มแข็งแต่ก็อ่อนโยน สายตาและรอยยิ้มของเธอดูจริงใจ จนฉันรู้สึกดีที่ได้เห็นมันบ่อย ๆ

เธอมองฉันแค่คนเดียวรึเปล่านะ? หรือมองคนอื่นด้วย ? 

ฉันกังวล ไม่อยากคิดอะไรเข้าข้างตัวเอง

ถ้าเธอคิดอะไรกับฉัน ฉันก็อยากให้เธอบอกมาตรง ๆ  กล้าหน่อยสิคุณลีดเดอร์

ฉันเหนื่อยที่จะเขินแล้วนะ...แพอึนยอง

To Be Continued.....