ผมเริ่มสนใจการดูหนังอย่างจริงจังเมื่อตัวเองอยู่ชั้นประมาณ ม.2 ทุกๆ เย็นวันที่ไม่มีธุระ ผมจะติดสอยห้อยตามเพื่อนคนหนึ่ง ที่บ้าหนังและชอบสะสมใบปิดไปโรงหนังตรงโน่นตรงนี่เสมอ โปสเตอร์สีชมพูสุดผสมกับหยดเลือดยังตรึงอยู่จนถึงทุกวันนี้ ผมคิดสงสัยมาตลอดว่า เอ้อ หนังจะเป็นเรื่องประมาณไหน เกี่ยวกับอะไรกันนะ ...

เรายังคงรอใครบางคน ทั้งๆที่รู้ว่าจักรวาลมันกว้างใหญ่แค่ไหน รอ..จนเข็มนาฬิกา วนซ้ำไปซ้ำมารอ..จนเหนื่อยหน่าย และเลิกที่จะสนใจรอ..จนลืมว่าเราเคยมี นาฬิกาเรือนนั้นอยู่รอ..จนรู้ว่าทั้งจักรวาลนี้ มีเพียงเรา แหว่งโหวเป็นความรู้สึกแรกหลังดูหนังเรื่องนี้จบ หนังค่อนข้างพุ่งตรงเข้าปลุกความรู้สึก เหงา เปลี่ยว เ...