.......... บทส่งท้าย หลายปีต่อมา ปึง ! เสียงประตูห้องทำงานถูกกระแทกเปิด บ่งบอกถึงผู้มาเยือนที่กำลังรีบร้อน ทำให้ชายผู้อยู่ในห้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจแต่พอเขาเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทของตนก็ไม่แปลกใจนัก “มีเรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้”หลุยส์ถาม มาคัสเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าโผงผางเข้ามาในห้องทำงานของเขา ...

………. ตอนที่ 17 : สู่การเริ่มต้น สิ่งที่เห็นได้ชัดในตอนนี้ก็คือบรรดาเจ้าหน้าที่ตำรวจมากมายข้างล่างที่มีการแบ่งทีมกันเพื่อกระจายกันออกค้นหาผมกับพอล ผมวิ่งลงมาชั้นหนึ่งของอาคารออกทางประตูหลัง วิ่งไปตามทางข้างหลังที่แคบและเต็มไปด้วยเศษขยะ วิ่งได้ไม่นานผมก็เห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินออกมาจากแยกเล็กๆข้...

………. ตอนที่ 16 : อีกแค่เอื้อม “ผมว่าพวกนั้นกำลังต้อนเราไปที่ไหนสักที่นะ” “ไม่ได้ต้อนหรอก ยังไงพวกเราก็ต้องไปที่ทางออกอยู่แล้ว สิ่งที่น่ากลัวคือข้างหน้าไม่มีคนเลยน่ะสิพวกมันต้องวางแผนอะไรไว้แน่” พอลตอบ ผมจึงเห็นว่าถนนข้างหน้าโล่งผิดปกติสองข้างทางไม่มีใครเลยสักคน “พอล !” ผมตะโกนขึ้น ขณะที่พอลขับรถ...

………. ตอนที่ 15 : อย่างผมเนี่ยนะจะถูกจับ “นายคิดว่าจะหนีไปไหนรึเจค”บิลพูดระหว่างเจ้าหน้าที่ทั้งสองกำลังค้นตัวและยึดเอามีดสั้นกับปืนพกของผมไป ผมเงียบ ไม่อยากต่อบทสนทนาให้มันยืดยาวบางทีผมอาจจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ก็ได้ ต่อให้อีกชั่วโมงกว่าๆมาคัสจะให้พอลออกตามหาและพาผมออกไปจากที่นี่ก็เถอะ แต่สภาพ...

………. ตอนที่ 14 : โดนจับซะได้ เป็นไปตามที่มาคัสว่า ตลอดทางที่ผมวิ่งวนลงข้างล่างโดยใช้บันไดหนีไฟไม่มีแม้แต้เสียงเปิดประตู ได้ยินเพียงเสียงรองเท้ากระทบกับขั้นบันไดเหล็กของผมที่ดังก้องผมวิ่งบ้างเดินบ้างร่วมสิบนาทีก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูทางออกผมจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ซ่อนมีดสั้นไว้ในขากางเกง ส่วนป...

………. ตอนที่ 13 : หนี #4 “กลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนไปวอลเทอร์” บิลสั่ง วอลเทอร์ทำท่าจะค้านแต่ก็ยอมไปโดยดีผมยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าของคนที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ทำให้พวกแซลลี่เข้าใจผมผิด อีกทั้งเขายังฆ่าแมกส์ได้ลงคอทั้งๆที่แมกส์ยังไม่ถึงสิบขวบเลยด้วยซ้ำ “เหมือนนายมีอะไรจะถามฉันนะ”บิลว่า ยืนอยู่หน้าเจ้าหน...

.......... ตอนที่ 12 : หนี #3 คราวนี้ดูท่าจะต้องใช้ปืนแต่ผมก็ไม่เคยใช้ปืนกลมาก่อน จึงหยิบปืนสั้นบนชั้นมาแทน เห็นซอมบี้ตัวหนึ่งอยู่บนขอบกำแพงแล้วปัง ! นัดแรกผมยิงใส่ร่างมันร่วงกลับไปข้างล่างเจ้าหน้าที่สองคนนั้นมันออกไปทางไหน ผมพยายามหาทางออก ก่อนจะเจอเข้ากับประตูเหล็กบานเล็กแต่ก็ยังเห็นเจ้าเครื่อง...

.......... ตอนที่ 11 : หนี #2 หลังจากผ่านไปหลายนาทีที่ลิฟต์เปลี่ยนเส้นทาง ความตื่นเต้นในตัวผมดูจะหมดลงไปเรื่อยๆผมต้องยืนลุ้นอยู่หลายครั้งที่ลิฟต์ทำท่าจะหยุด แต่มันก็แค่เปลี่ยนเส้นทาง ผมรู้สึกว่าตัวเองกังวลมากเกินจึงคิดที่จะนั่งแต่ลิฟต์ก็ดันมาหยุดอีกครั้ง ผมยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ใจหนึ่งอยากจะให้มันเปิ...

.......... ตอนที่ 10 : หนี ยิ่งนานวันความสงสัยที่ผมมีก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นผมอยู่ในห้องนี้มาเกือบอาทิตย์ ทุกวันจะมีเจ้าหน้าที่มาคอยตรวจสุขภาพ ถามนั่นนี่เหมือนเช็คสุขภาพจิตไปในตัวผมนอนแผ่หราอยู่บนเตียง เหม่อมองเพดานสีขาวสะอาด ทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ นี่คือสิ่งเดียวที่ผมคิดในหลายวันมานี้ผมก็ตัวคนเดียว...

.......... ตอนที่ 9 : ชีวิตที่เริ่มเปลี่ยนไป สิ่งที่บิลพูดไม่ได้เกินความจริงเลยแม้แต่น้อยหลังจากบิลออกไปจากห้องไม่นาน ชายอีกคนในชุดกราวน์สีขาวก็พูดขึ้นมาว่า “และแล้วก็เสร็จ”ก่อนจะหัวเราะอารมณ์ดี เขาเดินไปยังแผงควบคุม กดแป้นพิมพ์อย่างชำนาญพลางมองข้อมูลที่ปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์ประกอบ และผมก็เริ่มรู...

………. ตอนที่ 8 : รู้สึกตัว “พักหลังมานี้พวกกลายพันธุ์มันเยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ” มาคัสเอ่ยขึ้นขณะมองผู้คนเดินไปมาอยู่ในเคลโอส่วนใน เขานั่งกินกาแฟยามบ่ายกับหลุยส์เพื่อนสนิทของเขาบนอาคารกระจกใสเหนือพื้นเบื้องล่าง “อื้อ ฉันรู้แล้วล่ะ ให้ทำไงได้ ทางนี้เองก็พยายามกันเต็มที่ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังเหมือนเดิ...

.......... ตอนที่ 7 : หนึ่งอาทิตย์ยังน้อยไปของการเชื่อใจใครสินะ “เอาล่ะ เรารีบไปกันดีกว่า”ผมพูดมือจับที่เปิดประตู “ให้ผมช่วยสะพายเป้มั้ย? ” อยู่ๆ แมกส์ก็ถามขึ้น ผมจึงนึกได้ว่าตัวเองสะพายเป้ทั้งหน้าและหลังอยู่ “ไม่เป็นไรหรอก กะจะเอาออกอยู่แล้วน่ะ ดันลืมซะได้” ผมเดินกลับมายังโต๊ะยาวกลางห้องครัว วาง...

………. ตอนที่ 6 : กลับสู่โกลาหล “แล้วทำไมพวกนายถึงไม่ไปกับกลุ่มล่ะ” ผมถามแมตท์กับเรฟที่นั่งข้างหน้า “พวกเราคิดว่าเคลโอส่วนในน่าจะปลอดภัยกว่า ไม่ต้องไปตระเวนลำบากข้างนอกด้วยแต่พวกนั้นบอกว่าอยู่กลางวงล้อมซอมบี้มันไม่ปลอดภัย” แมตท์เล่าขณะเลี้ยวไปมาตามซากรถที่ถูกปล่อยทิ้งไว้บนถนน เมื่อครู่ที่ผ่านมาพวก...

………. ตอนที่ 5 : อู่ซ่อมรถกับเพื่อนร่วมทางหน้าใหม่ สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้คือตัวเองรอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ทุกครั้งที่หายใจเข้าออกจะเจ็บแปล๊บและปวดขึ้นมาตรงหน้าอกที่ถูกบานประตูเหล็กกระแทกใส่รอบตัวผมมืดสนิท มองไม่เห็นกระทั่งปลายนิ้ว ไม่ยักรู้ว่าตรอกตอนกลางคืนจะมืดไร้กระทั่งแสงจันทร์ขนาดนี้ นี่อา...

.......... ตอนที่ 4 : หนทางสู่ศูนย์อพยพ ปึง ! เสียงซอมบี้ทุบกระจกดังขึ้นอย่างต่อเนื่องมันคงเห็นบิลเข้าตอนเขาแง้มผ้าม่านเพื่อดูสถานการณ์ข้างนอก “ให้มันได้อย่างนี้สิน่า”บิลบ่นครวญ เมื่อหันหลังไปเห็น เขากลับมาตะโกนสั่งทุกคน "รีบไปหยิบเป้เร็วเข้า!” ผมและคนที่เหลือรีบสะพายเป้ขึ้นหลังยกเว้นก็แต่เจ้าต...