เสียงเพลงป๊อบตามสมัยนิยมฟังรื่นหูดังออกมาจากวิทยุภายในตัวรถเบาๆ แอรอนนั่งขมวดคิ้วอยู่ในรถตลอดทางขณะที่พวกเขากลับมาจากเฟธเวลส์ เขามองเครื่องอัดเสียงในมืออย่างครุ่นคิด อลิเซียไม่พูดอะไรมากนัก เพียงแค่หรี่ตามองทางข้างหน้าที่มืดทึมเพราะหมอกหนาจัดและพุ่มไม้ดำทะมึนเรียงรายรอบทาง ไฟตัดหมอกสีเหลือง...

แอรอนตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกเหมือนนอนหลับไม่สนิทอย่างประหลาด เขาจำความฝันตัวเองไม่ได้ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นอะไรที่เลวร้ายเกินคำบรรยายชายหนุ่มขยี้ตาอยู่พักหนึ่ง พยายามนึกถึงเรื่องที่เขาควรจะทำเป็นอย่างแรกในวันนี้ …วันนี้สินะที่ต้องไปโรงพยาบาลบ้า แอรอนถอนหายใจ เขาเหม่อมองเพดานอยู่พักหนึ่ง พย...

ป้ายรถบัสเล็กๆนั้นปราศจากผู้คน กระจกรอบด้านขึ้นเป็นฝ้าหนาจากอากาศเย็นชื้นในยามเช้า มีเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งยืนล้วงกระเป๋าอยู่ท่ามกลางน้ำค้างที่หยดเปาะแปะ ถึงแม้พยากรณ์อากาศวันนี้จะบอกว่าวันนี้อากาศเพียงแค่ 6 องศา แต่ลมเย็นเยือกที่พัดมาเป็นระยะก็ทำให้ความเย็นร่วงลงไปอีกสิบระดับเลยทีเดียว “เฮ้อ จะสาย...

เขาคิดว่ารูปกะโหลกของชายคนนั้นช่างอัปลักษณ์ กรามด้านล่างเป็นสันคมบานออก โหนกแก้มราบเรียบไปกับพื้นผิวหน้าจนดูไร้มิติ ใบหน้าของเขาดูเกือบๆจะเป็นรุปสี่เหลี่ยมสองมิติที่น่าอดสู ศีรษะใหญ่เทอะทะนั่นแทบทำให้มือของเขาหดหลับด้วยความขยะแขยง เป็นงานประติมากรรมที่ผิดพลาดหรือนี่คือมนุษย์เมื่อแรกเริ่ม...