ผมกับเวฟนั่งเคียงกันอยู่บนสันโขนหิน หย่อนขาเล่นกับน้ำ ปลายเท้าสัมผัสกับความเย็นที่ไหล่เป็นสายจากลำธาร พวกเราคุยกันนิดหน่อย เป็นบทสนทนาที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา ..อย่างน้อยก็สำหรับผม เราคุยกันเรื่องทั่วไป เป็นเรื่องไร้สาระและไม่มีอะไรพิเศษหรือสำคัญ อย่างเรื่องที่ผมเคยวิ่งหนีครูเพราะไม่ฝากโทรศัพท์...

ผมไม่แน่ใจว่าเราเดินมาไกลเท่าไหร่ ตลอดทางผมได้แต่มองไปข้างหน้า มืออีกข้างที่จับแขนของแปงอยู่สั่นเครือเล็กน้อย ผมได้แต่ภาวนาขอให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว แต่คนมีไหวพริบอย่างแปงน่าจะดูออกแน่ๆ ผมไม่รู้ตัวเองคิดอะไรอยู่ตอนที่เดินเข้าไปหามัน หรือแม้แต่ตอนที่ดึงแขนมันออกมาจนถึงตอนนี้ ผมสับสนไปหมด แต...

เวฟก็ลุกพรวดโดยไม่บอกกล่าว พอถามว่าจะไปไหนก็ตอบสั้นๆว่า “เดินเล่น” พอผมถามว่าจะไปด้วยได้ไหม อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ ผมจึงถือว่าความเงียบนั่นเป็นคำอนุญาต ผมตัดสินใจเดินตามหลังอีกฝ่ายมาอย่างเงียบๆ ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เราจะได้พูดคุยกันอย่างจริงๆจังๆ ที่ผ่านมาผมกับเวฟไม่เคยคุยกันแบบดีๆเลยสักครั้ง มีแต...

เช้าวันที่สองดำเนินไปอย่างเอื้อยเฉื่อย เพราะอากาศช่วงเช้าค่อนข้างเย็นสบายเนื่องด้วยอิทธิพลของลมทะเล พวกผมสามคน ผม โอมและน้ำตาลพากันออกมาเดินรับลมเย็นของทะเล ก่อนที่ลมร้อนจะเข้ามาเยือนในช่วงบ่าย เห็นพระอาทิตย์ค่อยๆปรากฏตัวหลังจากที่ซ่อนร่างอยู่ใต้ทะเลมาทั้งคืน แสงสีอำพันย้อมทั้งท้องฟ้าและพื้น...

เมื่อเรามาถึงหัวหินพระอาทิตย์ไม่นานก็เริ่มทำท่าจะตกดิน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นผีตากผ้าอ้อม ที่พักของเราเป็นพื้นที่เอาท์ดอร์ริมทะเลไว้สำหรับกางเต็นท์ ครูปอมบอกว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ทางโรงเรียนซื้อเอาไว้ให้สำหรับการมาค่ายของห้องกิฟต์ จะมีตัวอาคารที่ไว้สำหรับประชุมและเป็นห้องอาหาร รวมถึงสระว่าย...

“ที่อยู่ใต้โต๊ะของทุกคนตอนนี้คือตารางฝึกพิเศษเพื่อพัฒนาศักยภาพนะ” สิ้นเสียงของครูปอมส่งผลให้นักเรียนในคลาสกิฟต์ต่างพากันก้มหยิบแผ่นกระดาษใต้โต๊ะของตัวเอง ผมได้แต่มองมันอย่างพินิจพิจารณา “แผนฝึกพิเศษเพื่อศักยภาพของช่วงปิดเทอมฤดูร้อน...โห ครูครับ ปิดเทอมแล้วก็ยังต้องฝึกเหรอครับ” โอมบ่นอุบอ...