ผมยืนอยู่หน้า “ท่าอากาศยาน” กับซองบุหรี่ที่ถูกขย้ำไม่เหลือซาก ท่ามกลางสภาวะว่างเปล่า มันเต็มไปด้วยความไม่เสถียรทางอารมณ์ ช่างเป็นช่วงเวลาสุดเปราะบางของชายวัยยี่สิบตอนกลาง น่าเวทนา ไอ่หนุ่ม หากแกคิดว่า จะสามารถจมดิ่มสู่ความเวทนาสุดน่าสมเพชได้ทั้งวัน แกคิดผิดมหันต์แล้ว แต่ก่อนที่จะจมดิ่งสู่ภวังค์ไปม...

these two familiar wordsyet so unfamiliarif you arehappen tobe friends with themyou areone of the luckiest peopleof fucking courseI am notone of thosethe hope - I know what it meansyet I don't know what it meansthe worth - I know this one toobut what exactly is my worth?the hope - a four letter word...