แต่เหมือนเราจะอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้องกัน เพย์ตั้นเล่าว่าเธอมักจะแฮงค์เหล้ามาโรงเรียนแทบทุกวัน
"เฮ้ เจนนนนนนนนนี๊ย์ >0< / "
นึกถึงแค่แป๊ปเดียว ก็ดันโผล่มาในความจริงซะได้ คนอะไรสุดยอดชะมัด เมาแทบหัวหลุดแต่มาโรงเรียนได้แบบตรงเวลาสุดๆแบบนี้เนี่ยนะ สมกับเป็นซันนี่จริงๆ = =
"สวัสดีค่ะ ซันนี่ มาโรงเรียนเช้าจังเลยนะคะ" ฉันทักทายเธอด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายระหว่างเดินเข้าโรงเรียน
"เหห ฉันก็มาเช้าแบบนี้ทุกวันแค่เธอไม่เห็นฉันต่างหากหละ"
"เฉพาะวันที่มีสอบรึเปล่าคะ"
"อะ...เห เธอนี่ละก็อย่าพูดจาเหมือตานั้นจะได้ไหม ฉันไม่อยากรู้สึกว่ามีหมอนั่นวนเวียนอยู่รอบๆตัวไปมากกว่านี้แล้วน๊าาา"
"หมอนั่น?.....เพย์ตั้นเคยพูดแบบนี้ด้วยหรอคะ"
"อะอ๋าาา ผิดแล้วหละ ว่าแต่เธอหนะทำไมถึงคิดว่าเป็นเพย์ตั้นไปซะหมดทุกอย่างแบบนั้นหละ"
0////0 !!!
"อ๊ะ!! หน้าแดง หน้าแดงหละเจนนี่ "
แป๊ะ!! สองมือของฉันทำหน้าที่ได้ไม่บกพร่องเลย ในเวลาแบบนี้หน้าแดงก็ต้องเอามือปิดหน้าสิ ทำไมฉันถึงมีรีแอ๊คชั่นออกมาแบบนี้หละ ฉันไม่ได้นึกเพย์ตั้นตลอดเวลาสักหน่อย ถึงเขาจะส่งฉันกลับบ้านทุกๆเย็นๆ ยกเว้นวันหยุดก็เถอะ เราก็แค่เพื่อนกันนี่หน่า ทำไม ใจฉันถึงได้......
"เจนนี่ เป็นอะไรรึเปล่า" ซันนี่เอียงคอลงมาสำรวจฉัน ในตอนนี้ที่ฉันรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนเอามากๆ
"อ้าวพวกเธอ มัวทำอะไรอยู่กันตรงนี้หละเนี่ย จะโดดสอบรึไง"
เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังฉันกับซันนี่ เพย์ตั้นเดินมาพร้อมกระเป๋านักเรียน ใบหน้าสะอาดสะอ้านไม่มีพลาสเตอร์ หรือรอยช้ำเหมือนเคย แต่เขาก็ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอยู่เหมือนเคย ปกติฉันไม่เคยเจอเขาในโรงเรียนแบบนี้มาก่อนเลย ปกติเขาจะชอบไปแอบงีบที่ห้องพยาบาลประจำ จะเข้าห้องเรียนมาเพื่อสอบแค่นั้น ฉันเคยพยายามไปตามเขาหลายรอบที่ห้องพยาบาลหลายรอบแล้ว แต่ไหงฉันไม่เคยเจอเขาที่นั่นเลย แต่พอเลิกเรียนเขามักจะไปโผล่หน้าที่หน้าโรงเรียนทุกที
"ก็เจนนี่หนะสิ หน้าแดงตอนพูดถึงนาย"
"หาา?"
!!!! เฮือกตอนนี้ฉันหน้าแดงอยู่นี่หน่า ฉันหน้าแดงเพราะเขาหรอไม่สิไม่ใช่แบบนั้นแน่ แต่ตอนนี้ยังไงก็เปิดหน้าไม่ได้ ถ้างั้นก็ปิดหน้าวิ่งเข้าโรงเรียนไปเลยละกัน!!!!
"ฉันต้องไปแล้วค่ะ! แล้วเจอกันนะ!!"
หันไปพูดทั้งๆที่ปิดหน้า และโกยไปเลยจ้าาาาา หน้าอายชะมัดร่างกายของฉันทำไมแสดงอะไรแบบนี้ออกมากันหละ ถึงจะปิดหน้าวิ่งไปด้วยแต่ก็พอจะเห็นทางเดินว่าไปทางไหน อาอย่างน้อยก็พอมีเวลา แวะเข้าห้องน้ำก่อนละกัน จะได้เช๊คว่าหน้าของฉันแดงเหมือนที่ซันนี่บอกรึเปล่า แต่มันร้อนจริงๆนะ ฉันจัดการส่องกระจกในห้องน้ำหญิงก็พบว่า มันแดงจริงๆด้วยแต่อาจจะน้อยลงกว่าตอนที่อยู่กับซันนี่ไหงเป็นแบบนี้ไปได้หละ ความร้อนรุ่มนี่มันคืออะไรกันนะ แล้วฉันกับเขาอยู่ห้องเดียวกันวันนี้ก็มีสอบกลางภาคด้วยสิ มันก็แปลว่าฉันก็จ้องเจอเขาในห้องเรียน ในสภาพแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ แถมซันนี่ก็ดันพูดไปว่าฉันเป็นงี้เพราะเขาอีก อาา ฉันจะอธิบายยังไงให้มันตรงข้ามกับความรู้สึกของฉันตอนนี้นะ บ้าจริง!!!
ฉันพยายามคิดหาวิธีให้แก้มแดงๆของฉันมันซีดลงซักทีแต่ก็คิดไม่ออกสักที ฉันมีแค่แป้งฝุ่นในกระเป๋าเท่านั้นไม่ได้แต่งหน้าเหมือนคนอื่นๆด้วย ฉันทาแป้งจนขาวโผลนจนจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับผนังห้องน้ำไปแล้ว จู่ๆฉันก็ได้รับข้อความจากเพย์ตั้น ถามว่า ฉันอยู่ที่ไหนใกล้เวลาเข้าสอบแล้ว เฮ้ออ ใจเย็นลงบ้างแล้วหละ แต่แก้มมันยังชมพูอยู่เลยนี่สิ แต่ถ้าหากว่าฉันไม่ไปสอบละก็ วาร์ปไปประเทศอังกฤษคงเปิดในห้องน้ำโรงเรียนแน่ๆ เอาหละ!!! สิ่งที่ฉันต้องทำวันนี้คือสอบนี่หน่า ไม่ใช่เรื่องอื่นสักหน่อย เราอยู่จะมาครึ่งเทอมแล้ว หลังจากวันนี้ไปฉันก็สามารถอยู่ที่นี่ครึ่งเทอมแล้วหละ แทบอยากไปเจอสนามสอบแล้วสิ ความรู้ในหัวของฉันตอนนี้มันดิ้นพลุกพล่านไปหมดแล้วหละ!!!
"เหวอ!!"
ฉันเดินออกจากห้องน้ำยังไม่ทันจะเลี้ยวอยู่ๆ ฉันก็เหมือนจะเดินชนเข้ากับใครตรงหน้าแบบว่า จะเอ๋กันพอดี แต่โชคดีที่ฉันเบรกทันไม่งั้นได้ลงไปกองกับพื้นแน่ และฉันไม่อยากมาทำเปิ่นเพิ่มหรอกนะเพราะแค่เรื่องเมื่อกี้ก็จะแย่อยู่แล้ว
"กะแล้วว่าต้องอยู่นี่ มัวทำอะไรอยู่หนะ"
ใช่แล้วคนตรงหน้าที่ฉันเกือบเดินชนคือ เพย์ตั้นนั่นแหละ โอ้ยยย ทั้งที่ฉันทำได้แล้วแท้ๆ
"แล้วนี่อะไรของเธอ ออกไปทั้งแบบนี้มีหวังโดนล้อตายเลยสิ"
0///0 เพย์ตั้นเอาแขนเสื้อของเขาเช็ดหน้าฉัน ถึงจะไม่ได้สัมผัสกับแก้มฉันโดยตรงแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงมือของเขาที่พยายามเช็ดแป้งที่ฉันพึ่งโบกทับหน้าตัวเอง เพื่อปกปิดสิ่งที่ร่างกายแสดงออกมาทางใบหน้าเมื่อกี้ ให้ตายสิ มันร้อนอีกแล้วสิเนี่ยยย!!!!
"หน้าเธอร้อนๆนะ ไม่สบายรึเปล่า"
"มะ..ไม่!! "
"หืม?แล้วเป็นอะไร"
อ๊ะ!! เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดว่า ฉันไม่สบายสินะ งั้นก็แสดงว่าซันนี่อาจจะไม่ได้ทำให้เขาเข้าใจแบบนั้นงั้นสิ งั้นก็ถูกแล้วให้เขาเข้าใจแบบนี้ไปเลยดีกว่า ฉลาดมากเจนนี่!!
"ใช่!!"
"ห๊ะ? อะไรหละนั่น?"
"คือฉันเครียดนิดหน่อยแบบว่า...วันนี้เรามีสอบใช่ไหมหละคะ ฉันเครียดแบบว่า....ฉันจะทำข้อสอบได้รึเปล่าหนะ หัวฉันมันก็เลย..ร้อนๆแบบนี้แหละค่ะ อีกอย่างฉันเข้ากลางเทอมคุณก็น่าจะรู้นี่คะ แต่ละโรงเรียนข้อสอบมันต่างกันนี่ ฉันกลัวว่าจะทำไม่ดะ..."
"โอเคฉันเข้าใจแล้ว เธอกำลังจะพูดวนมาที่เดิม"
"อะ..โอ้ว"
"เอาหละไปสอบกันได้แล้ว แล้วก็นะ..."
"คะ?"
"จะทาแป้งก็ส่องกระจกดูด้วยสิ จะแข่งกับผนังห้องน้ำรึไง :) "
"=0="
"คิก ตลกเป็นบ้า ถ้าฉันไม่มาเจอก่อนเธอได้ถูกคนหัวเราะทั้งโรงเรียนแน่ "
"=///="
ปกติแค่เขายิ้มมันก็หล่อจะตายแล้ว นี่แค่หลุดหัวเราะออกมานิดเดียวยิ่งเพิ่มดาเมจความหล่อขี้เล่นเข้าไปอีก เฮ้อสุดท้ายแล้วเรื่องเปิ่นๆมันก็เกิดขึ้นจนได้!!!
หลังจากสอบเสร็จฉันก็เห็นว่าเพย์ตั้นไม่อยู่แล้ว เพราะเขาค่อนข้างทำข้อสอบเร็วเอามากๆเลย จริงๆมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถฉันหรอก ที่ฉันทำเสร็จช้าเพราะมัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่จนเหม่อไปสักพักเลยยังไงหละ แต่ก็โล่งใจที่เขาทำข้อสอบเร็วแล้วออกจากห้องไปก่อน อย่างน้อยฉันจะได้ดึงสติกลับมาได้ง่ายขึ้นหน่อย ฉันไม่เคยรู้สึกเหนื่อยตอนทำข้อสอบแบบนี้มาก่อนเลย ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ฉันรู้สึกชนะมันตลอดเวลาแท้ๆ ฉันออกจากห้องสอบด้วยความโล่งใจ ปกติฉันจะรู้สึกสดใสที่เอาชนะข้อสอบได้สิ แต่วันนี้มันเหมือนฉันวิ่งมาราธอนยังไงก็ไม่รู้ พอสอบเสร็จนักเรียนทุกคนก็พากันกลับบ้านหรือไม่ก็ไปต่อกันที่อื่นแบบไวว่อง หลังสอบก็ต้องผ่อนคลายสินะ นั่นสิฉันก็ต้องผ่อนคลายบ้างสิ วันนี้มันวันซวยจริงๆ
ฉันเดินลงจากตึกเรียนตัวสภาพเหนื่อยสุดๆทั้งๆที่ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งที่ใช้เวลาสอบแค่ครึ่งวันแท้ๆ ในขณะที่ฉันเดินอย่างไร้วิญญาณออกมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียนแบบไม่มีอะไรในหัวเลย จู่ๆฉันก็เจอกับเพย์ตั้นที่อยู่ในชุดไปรเวท เขาสวมแบลเซอร์สีดำยาว นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่เดิมที่รอฉันประจำ
"ทำข้อสอบได้รึเปล่า" เพย์ตั้นถามฉันพลางจัดการบุหรี่ของเขาทิ้งไป
"ทำได้...."
ฉันตอบอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะมองชุดที่เขาใส่มารอฉันวันนี้ จริงอยู่ที่สอบเสร็จไวก็ได้กลับไวแต่แปลกที่เขากลับบ้านไปตอนไหน และกลับมารับฉันสภาพนี้เพื่ออะไรกันนะ เป็นฉันสอบเสร็จ คงจะไปขอยาพาราที่ห้องพยาบาลกิน นั่นสิฉันควรจะกินยา
"ไหงเป็นแบบนี้หละ ฉันลืมไป เธอไม่สบายอยู่สินะ"
"นั่นเขาไม่ได้เรียกว่า'ไม่สบาย'หรอกนะคะ"
"'หรอ งั้นตอนนี้นี้เป็นยังไงบ้างแล้วหละ"
"หวาา!!! โนวๆ"
ฉันยกมือขึ้นมาป้องตรงหน้าผากตัวตัวเองทันที ที่เพย์ตั้นกำลังจะเอามือของเขามาแตะที่หน้าผากฉัน เพราะเขาทำท่าจะเข้าใกล้ฉันอีกหน และฉันกลัวว่าหน้าของฉันมันจะแสดงอาการที่ปกปิดไว้
"อะ อา โทษทีฉันแค่..."
"ฉันโอเคขึ้นแล้วค่ะ โอเคมากๆเลนค่ะ^^ " อยู่ดีๆก็ทำตัวสดชื่นไปเลย หรือเป็นเพราะสิ่งที่เพย์ตั้นจะทำเมื่อกี้ทำให้ฉันตื่นตัวกันนะ อะไม่ใช่สิ!!!
"งั้นก็ดี ไปกันเถอะ"
"ค่ะ"
ฉันเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย แต่เดินไปสักพักดูเหมือนทางที่เราเดินมาจะไม่ใช่ทางไปคอนโดฉันเลยนะ ฉันคิดว่าเขาอยากจะแวะที่ไหนก่อนรึเปล่า ฉันก็ไม่ได้ถามเขาเพราะไอเรื่องเมื่อเช้านั่นแหละฉันกลัวว่าฉันจะเก็บอาการไม่อยู่หนะสิก็เลยเงียบมาตลอดทาง เพย์ตั้นก็ชวนฉันคุยแต่ฉันดัน ตอบเป็นคำๆไปนี่สิ อ่า ตอนนี้มันลำบากจังเลยนะ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้วงั้นหรอ แต่ทำไมนึกถึงหน้าเขาแล้วมันหวิวตรงอกยังไงไม่รู้หนะสิ....
"เธอไม่แปลกใจหน่อยหรอ"
"คะ?"
"วันนี้หนะ"
ฉันนึกได้ว่า อยากจะถามเขาพอดีว่าเขาจะพาไปไหน เราเดินกันมาซักพักแล้วนี่หน่าแล้วอีกอย่างฉันก็กำลังสงสัยเขาอยู่ด้วยนี่ว่าทำไมถึงพาฉันมาทางที่ไม่คุ้นเลย แล้วไหงฉันถึงปล่อยให้ตัวเองกลับไปคิดเรื่องเมื่อเช้าได้ละเนี่ย!!!
"อ๊ะ คุณจะพาฉันไปไหนหรอคะ คอนโดฉันไม่ได้มาทางนี้นะคะ หรือว่ามีทางลัด?"
"นึกว่าจะไม่ถามซะแล้วสิ :)"
อ๊า ยิ้มกระชากจัยยยยยย
"'แล้วสรุปคุณจะพาฉันไปไหนกันแน่คะ "
"บ้านของฉัน :) "
"โอเคค่ะบ้านของฉัน...........ห๊ะ?อะไรนะคะ!?"
"^____^"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in