"...0////0"  

"ไปกันเถอะ"

เพย์ตั้นพูดพร้อมเดินมาจะคว้ากระเป๋าของฉันไปถือแต่ฉันเบี่ยงหลบตามสัญชาตญาน 

"ไม่เป็นไรหรอกแค่กระเป๋าเองค่ะฉันถือเองได้" 

"โอเค งั้นก็รีบไปได้แล้วฝนดูทำท่าจะตกนะ"  

"ค่ะ..." 

ฉันเดินกลับบ้านพร้อมผู้ชายตรงหน้าที่ดูเกเรมากๆ แต่ทำไมเค้าถึงต้องคอยมาทำดีกับฉันขนาดนั้นแท้ๆฉันจะไว้ใจเขาได้ไหมนะ เราเดินจวนจะถึงคอนโดของฉันแล้วแต่อยู่ๆฝนก็ทันเทลงมาเราเลยต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบกันในซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆ  

"เธอหิวรึเปล่า" เพย์ตั้นก้มลงมาถามฉันที่กำลังรู้สึกว่าหนาวสุดๆอยู่ 

"ไม่ค่อยนะคะ....ที่จริงอีกนิดก็จะถึงคอนโดของฉันแล้วนี่หน่า ฉันหนะมีของกินอยู่เต็มตู้เลยนะคะ" 

"เธอหนะ ไม่เคยออกมากินอะไรข้างนอกงั้นสินะ" 

เฮือกก!!!!  รู้สึกเหมือนกำลังโดนว่าเป็นพวก ฮิคิโคโมริ ยังไงก็ไม่รู้ งึ้ยย 

"มะ..ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยนะคะ!!! ฉันลงมากินของหวานที่คาเฟ่ทุกวันเลยนะคะ!!!" ฉันหันไปตะโกนบอกผู้ชายตรงหน้าที่กำลังยิ้มราวกับกำลังกวนประสาทอยู่ 

"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย ฮ่าๆ อะไรของเธอหนะ ฮ่าๆ" เพย์ตั้นหัวเราะกับท่าทางของฉันเมื่อกี้แบบสนุกสุดๆไปเลย หมอนี่ดูถูกฉันในใจงั้นหรอ

"นี่เข้าไปกินบะหมี่กันเถอะ ฉันหิวแล้วหละไม่อยากเป็นหวัดด้วยนะ " 

"คุณไปสิฉันไม่หิวนี่ " 

"เฮ้ ฉันกำลังชวนเธอกินข้าวข้างนอกอยู่นะ ไม่สนใจหรอ" 

..0///0..อะ..อิหยังวะ     

"เงียบ..แปลว่าตกลงนะ^___^" 

เพย์ตั้นคว้าแขนฉันเข้าไปในร้าน ในขณะที่ฉันกำลังสตั้นกับคำพูดชวนเขินเมื่อกี้โดยไม่ทันตั้งตัวเลย แล้วเราก็กินบะหมี่กัน เพย์ตั้นเสนอให้ฉันเลือกรสที่ชอบเขาจะลองกินมันดู น่าแปลกที่เขาหิวแต่ดันไม่รู้ว่าตัวเองอยากกินอะไร นั่นสินะ ปัญหาโลกแตกที่ใครๆก็มีหละน่าาา แต่ฝนก็ยังทำท่าจะไม่หยุดตกด้วย

ซวยชะมัดเลย การบ้านวันนี้ก็เยอะซะด้วยสิ ช่างเป็นวันซวยจริงๆเลยนะ เรากินบะหมี่โดยที่ไม่พูดอะไรเลย ความหนาวค่อยหายไปเพราะบะหมี่อุ่นหละมั้งนะ พอเราเริ่มจะกินกันหมดเพย์ตั้นก็ออกปากชมว่ารสที่ฉันชอบมันอร่อยมากๆด้วยหละ และเขาดันไปซื้อมาอีกถ้วยแล้วกินมันด้วยท่าทางที่อร่อยสุดๆ ฉันจ้องมองท่าทางแบบนั้นได้แค่แป๊ปเดียว ก็รู้สึกขัดใจกับรอยแผลที่อยู่บนใบหน้าของเขาอีกแล้ว ทำไมมันถึงได้มีมากมายขนาดนั้นนะ ราวกับว่าเขามีเรื่องชกต่อยทุกวันเลย ทั้งที่นิสัยของเขาก็แปลกๆ ไหนจะคำพูดคำจาอีก คำพูดที่น่าฟัง ไม่น่าจะให้บาดแผลกับเขาได้เลยนี่

"เจนนี่ " 

"อะ..คะ!!! " ฉันหลุดจากการเท้าคาง เอ๊ะ อย่าบอกนะว่านี่ฉัน มองเค้าอยู่หนะ ด้วยสายหวานเยิ้มรึเปล่าไม่นะเจนนี่!!!! 

"'ง่วงงั้นหรอ หรือเธอไม่สบาย " เพย์ตั้นเอื้อมมือมาแตะหน้าพากฉัน อะ...อ๊าาาา ไม่มีใครเขาทำกันแบบนี้นะ ฮึบ ฉันรีบคว้ามือเค้าไว้ให้ออกจากหน้าผากของฉัน เพราะความตกใจเขาเลยทำหน้าสงสัยเล็กน้อย

และฉันสังเกตเห็นว่าที่มือของเขามีผ้าพันแผลอยู่ ให้ตายสิขัดใจชะมัด 

"อา..โทษที เห็นว่าเธอทำท่าทางง่วงๆหนะ" เพย์ตั้นพูดพลางดึงมือกลับไป  นี่ฉันมองเค้าด้วยสายตาแบบนั้นจริงๆด้วยดีนะที่เขามองว่ามันเป็นหน้าง่วง ฮ่าๆ ว่าแต่ฉันมองเค้านานขนาดนั้นเลยงั้นหรอ ฉันถึงได้อยู่ในพวังแบบนั้น 

."ฉันว่าฝนมันเรื่องจะซาแล้วหละ พาเธอกลับคอโดกันเถอะ"  

"แค่นี้ฉันกลับเองได้ค่ะ คุณก็กลับบ้านคุณเถอะค่ะ" 

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปส่งเธอหนะ" 

" ฉัน-กลับ-เอง-ได้ ค่ะ!!!" 

"แต่เราเดินกันมาถึงนี่แล้วนะ" 

"เฮ้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมคุณถึงต้องคอยมาส่งฉันแบบนี้!! ให้ฉันแก้สมการยังจะเข้าใจง่ายกว่าค่ะ!!!" 

"ก็เพราะว่าเธอเอาแต่เข้าใจแต่เรื่องแบบนี้สินะ แต่ฉันนะแปปเดียวก็เข้าใจได้แล้วหละ" 

"คุณพูดเรื่องอะไรหนะ?!" 

"ถ้าเธออยากรู้ค่าตัวแปรละก็ เราก็กลับคอนโดกันเถอะนะ" 

"เห!? 0////0 " 

"ฉันหนาวจะแย่แล้ว" เพย์ตั้นพูดพลางคว้ามือของฉันเข้าไปแตะที่แก้มของเขา  นะ..นุ่มจัด 0////0