/

"เมื่อไหร่ต้นมะปรางแกจะออกลูกซะทีวะ" ดินถามไปพลางหย่อนก้นพิงกับต้นจำปาที่สวนหลังบ้าน

"ใจเย็นดิพี่ มะปราง ไม่ใช่ถั่วงอก เป็นปีนู่นแหละกว่าจะได้กิน" 

"โห เป็นปีเลยหรอวะ" 

"ทำไม จะย้ายบ้านไปไหนหรอ" คนเด็กกว่าถามกลับ

ดินหัวเราะเบาๆทันทีกับคำถามที่ได้รับกลับมา เขาน่ะหรอจะย้ายบ้านไปไหน ก็ในเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ไปจนแก่พร้อมกับคนที่นั่งอยู่ข้างตัว

"แกอย่าลืมนะ ออกลูกเมื่อไหร่ ต้องเอาลูกที่อร่อยที่สุดให้ฉันนะเว้ย"

"เออน่า อะไรจะอยากกินขนาดนั้น" เจบ่นอุบกับการจองมะปรางของพี่ชาย เขาลุกขึ้นปัดเศษดินที่กางเกง ก่อนจะเดินไปรดน้ำต้นมะปรางที่ตัวเขาบรรจงปลูกเมื่อหลายเดือนก่อน

เจชอบปลูกต้นไม้ แต่มะปรางเป็นผลไม้ต้นแรกที่เจปลูก แม่บอกว่าแถวบ้านดินดี ปลูกอะไรก็งาม 

แต่เจว่าเพราะฝีมือเจด้วยหรอกที่ทำให้สวนหลังบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้งามๆแบบนี้

/

"พี่ดิน สัญญาอะไรกับเจอย่างสิ" เด็กหนุ่มพูดออกมาในตอนที่ยังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน

"อะไร" ดินถามกลับพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนให้กับน้องชายที่ตอนนี้ดูเหนื่อยล้าเหลือเกินหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล

คนบนเตียงพยายามสูดลมหายใจยาวๆเข้าปอด เรี่ยวแรงที่มีของอดีตนักฟุตบอลโรงเรียน ในเวลานี้อ่อนแรงเหลือเกิน 

"ถ้าเจหาย .." เจเว้นจังหวะหายใจเพราะร่างกายที่ไม่แข็งแรง 

"แล้วตอน 30 พี่ดินไม่มีใคร...  แต่งงานกับเจนะ" เขาพยาพยามยิ้มอย่างทุกที สายตาเหนื่อยล้าฉายความจริงจังขึ้นมาจางๆ

คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงนิ่งไปครู่นึงก่อนจะยิ้มออกมา ในตามีน้ำใสๆคลอ คนเด็กกว่าที่จ้องอยู่รู้ดีว่าคนเป็นพี่ไม่ได้ซึ้ง แต่เพราะคงรู้ว่าคำพูดของเขามันยากจะเกิดขึ้นจริง

"พี่ดินไม่เศร้าสิ"

"ตกลง.. ตกลง พี่สัญญา" ดินตอบกลับไปตะกุกตะกัก ที่ตอบช้า ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ต่างหาก 

ขอแค่เจ น้องรักของพี่ สุขภาพแข็งแรง

พี่ดินก็ให้เจได้ทุกอย่าง

/

blue jay unsent a message 

blue jay unsent a message 

blue jay unsent a message 

27 พฤศจิกายน  พ.ศ. 2559 

เจ กับจักรยานที่เรามักจะแย่งกันประจำ ถูกรถบรรทุกชนที่หน้าหมู่บ้าน

ผม ไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดสิ่งที่อยากพูดกับเขามากที่สุด

งานของเจถูกจัดขึ้นที่วัดใกล้บ้าน ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาเศร้า 

แต่ทุกคืนหลังจากส่งแขกกลับบ้านจนหมด เหลือแค่สองครอบครัว 

ผมก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้สักคืน 

สามวัน ตามที่เจเคยแอบบอกน้าจูนไว้ "อย่าจัดนานเลยแม่ เปลืองตัง แม่เอาตังไปซื้อของอร่อยๆให้ไอโอเลี้ยงกินดีกว่า" เจว่าพลางหันไปลูบหัวลูบหางแมวอ้วนตัวดำเจ้าของชื่อโอเลี้ยงที่เค้าเก็บมาเลี้ยงเมื่อหลายปีก่อน 

เจ เด็กหนุ่มเจ้าของผิวแทน รอยยิ้มสดใส นิสัยติดตลกและอารมณ์ดีอยู่เสมอ แม้จะป่วยแค่ไหน ก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้คนเป็นแม่เห็น 

เจ ที่วันนี้ ไม่อยู่แล้ว

/

"น้าเพิ่งได้เข้าไปเก็บห้องเจ้าเจ เจอจดหมายที่เขียนถึงดิน ในถังขยะ

คงเพิ่งทิ้งไปคืนนั้นเพราะปกติน้าเข้าไปทำความสะอาดห้องเจทุกวัน"

"น้าว่าดินน่าจะได้อ่าน"

หลังจากเสร็จงานของเจได้สองวัน น้าจูนมาที่บ้าน ยื่นกระดาษให้หลานชายข้างบ้าน จดหมายยับยู่ยี่ 

เธอแตะไหล่ ยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเคย นัยตายังคงเศร้าหมอง 

ดินคงทำให้คิดถึงลูกชายคนเล็กของเธอ

ลายมือที่คุ้นเคย จดหมายที่ถูกฉีกเป็นสองส่วน ขยำจนยับ แต่ข้อความที่เขียนเอาไว้ยังชัดเจน

เจ้าตัวคงเปลี่ยนใจไม่อยากให้จดหมายฉบับนี้ถึงมือ เพราะข้อความที่เขียนไว้ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ตัดสินใจแล้ว

แต่เพราะเหตุการณ์ในเช้าวันอาทิตย์ จดหมายลาของเจที่ถูกทิ้งลงถังขยะ

จึงเป็นข้อความสุดท้ายที่ฝากเอาไว้ให้กับพี่ดินของเขา

ไม่ต้องพยายามจะกลั้นน้ำตา เพราะแค่อ่านคำว่า 'พี่ดิน' ที่เขียนไว้บนหัวจดหมาย ดินก็ไม่สามารถจะยืนได้อย่างมั่นคงอีกต่อไป ครึ่งนึงของจิตวิญญาณของเขาได้จากไปแล้ว 

ถึงจะทรุดลงนั่ง และน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนั้นจะไม่สามารถหยุดได้เลย

แต่ดินก็พยายามอย่างมากที่สุด ที่จะอ่านข้อความที่เจทิ้งไว้อย่างตั้งใจ

ภาพเหตุการณ์ต่างๆซ้อนทับขึ้นมา 

วันที่เราวิ่งเล่นกันตอนเด็กๆ

วันที่ชักชวนกันเตะบอลที่สนามหมู่บ้าน

วันที่ตัวเขาสอนการบ้านคนเด็กกว่าแทบทุกเย็นตอนอยู่มัธยม

วันที่เขาร้องไห้วิ่งไปหาเจตอนรู้ผลสอบหมอ

ฟันเขี้ยว เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มขี้เล่นประจำตัว

เหมือนกับเจยังอยู่กับเขา ที่สวนหลังบ้านของเรา

ต้นมะปรางยังไม่ออกลูก แต่เจไม่อยู่แล้ว

.

/dear my blue jay

ตอนหน้า ไปอ่านจดหมายที่เจทิ้งไว้กันนะคะ :)