เขาถกปลายแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นผิวแทนเซ็กซี่ที่โผล่พ้นแขนเสื้อ 

พนักงานบริษัทวัยยี่สิบปลายที่วุ่นวายมาทั้งสัปดาห์อย่างเขา 

แค่ได้ดื่มเบียร์เย็นๆ นอนดูหนังดีๆสักเรื่องก็โคตรสบายใจแล้ว

----

'ไหนบอกว่าเหมือนแอลกอฮอล์ล้างแผล' ร่างสูงยิ้มพลางรับขวดวอดก้าขวดใหญ่มาดู หลังจากมอบหมายหน้าที่จัดแจงเรื่องเครื่องดื่มให้กับแฟนหนุ่มผิวแทนตรงหน้า

'ก็นี่รสพีช น่าจะโอเค' พัคอูจินทิ้งช่วงไปแป๊บนึง

'ผมหมายถึง คุณน่าจะชอบ' เขาส่งยิ้มเห็นเขี้ยวให้คนตรงหน้า ก็แฟนหนุ่มผิวขาวนุ่มคนนี้แหละที่ชอบนักชอบหนากับวอดก้า 

แล้วก็ พีช 

'แล้วคุณไม่ซื้อเบียร์มาด้วยล่ะ' เพราะแดเนียลก็รู้ดีเหมือนกันว่าเครื่องดื่มสุดโปรดของอูจินน่ะ ยังไงก็ต้องเป็นเบียร์เย็นๆ

'ไม่ล่ะ คืนนี้จะกินแอลกอฮอล์ล้างแผลรสพีชกับคุณนี่แหละ'

แดเนียลยิ้มกว้างไปถึงดวงตา เอ็นดูกับความน่ารักของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน ก็รู้ว่าเขาน่ะชอบกิน      วอดก้า แล้วก็ชอบพีชเอามากๆ ความพยายามไปหามาให้น่ะ ก็น่ารักมากแล้ว แต่ยังตั้งใจไม่ซื้อเครื่องดื่มอื่น เพราะอยากจะกินด้วยกันน่ะ มันยิ่งน่ารักเลยรู้มั้ย 

'ขอบคุณนะครับ คุณพัคอูจิน' แดเนียลเอ่ยออกไปเหมือนตั้งใจจะหยอกเอิน แต่เขารู้สึกขอบคุณจริงๆจากใจ 

ก็คุณพัคอูจินของเค้าน่ะ น่ารักที่สุดเลยว่ามั้ย

ถึงจะทำงานหนักมาหลายปี แต่พัคอูจินก็ดูแลตัวเองอย่างดี ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัว

เขายังคงมีเวลาให้กับการออกกำลังกายเบาๆทุกเช้า และมีวินัยกับการกินเสมอ 

ถึงจะผอมลงนิดหน่อยจากช่วงหลายปีที่ผ่านมา 

แต่สุขภาพและรูปร่างเขาก็ยังคงดีกรีนักกีฬาประจำมหาลัยเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

ปกติแล้วเขามักจะใช้เวลาเสาร์อาทิตย์ไปกับการนอนเปื่อยๆอยู่ที่ห้อง

ออกไปแฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนบ้าง แต่เขาไม่เคยจะเมาจนหัวราน้ำ

เขาไม่ใช่ประเภทที่จะกินจนเกินลิมิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

และเวลาได้เห็นเพื่อนร่วมดื่มเริ่มออกอาการน่ะ มันสนุกดีไม่ใช่หรอ

----

ถึงจะไม่ใช่คนคออ่อน แต่เพราะร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน และบรรยากาศตอนนี้ก็ทำให้เขาผ่อนคลายเหลือเกิน ดูเหมือนว่าฤทธิ์ของเจ้าน้ำยาล้างแผลนี่จะไม่เบาจริงๆ แดเนียลเริ่มรู้สึกถึงหัวที่หนักขึ้น เขาเอนพิงลงเบาๆกับไหล่ของคนข้างตัว

ไหล่ที่มีแค่เขาจับจองไว้แต่เพียงผู้เดียว

'เราไม่ได้ดื่มกันนานแล้วเหมือนกันเนาะ คิดถึงจัง' 

 

ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าเจ้าของไหล่ที่เขาพิงอยู่จะพูดอะไรต่อจากประโยคของเขา แดเนียลก็รีบชิงพูดออกมาทันที 'คิดถึงวอดก้านะ' 

'คุณก็ ผมยังไม่ทันได้พูดเลย ขัดผมซะแล้ว' อูจินแกล้งทำหน้าไม่พอใจที่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายมีความสุขมากขึ้นไปอีก

แดเนียลยิ้มพอใจที่ได้ขัดมุกที่อูจินชอบเล่นนักหนา ก่อนจะเอียงศีรษะ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เขาตกหลุมรัก

'คิดถึงคุณน่ะ...   ไม่ต้องรอให้ได้ดื่มหรอก ผมคิดถึงคุณทุกวันอยู่แล้ว'

Knock Out ! 

ใครกันที่ร้ายที่สุดในเวทีนี้ พัคอูจินสาบานได้เลยว่าคำตอบคือ คังแดเนียล

เห็นหน้าหมวยๆ ดูเป็นมิตรสุดๆ นั่นน่ะ แดเนียลไม่ใช่เด็กๆหรอกนะ 

โดยเฉพาะเรื่องการเล่นกับหัวใจของเขา

'ผมอุตส่าห์จะทำให้คุณเขินซะหน่อย' เจ้าของผิวแทนที่ตอนนี้เริ่มจะแดงด้วยฤทธิ์สุราและคังแดเนียล

'นอกจากขัดผมแล้ว ยังมาทำผมเขินแทนแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน' ปากพูดไปก็ยิ้มไป เขาน่ะถึงจะชอบที่ได้หยอดแฟนตัวเอง แต่การโดนฝ่ายนั้นพูดจาน่ารักๆใส่มันก็ทำให้รู้สึกดีมากๆเหมือนกัน

ก็แฟนของเขาน่ะ น่ารักที่สุดในโลก

และเพราะคิดถึงเหลือเกิน 

วอดก้ารสพีชที่ถูกแช่ไว้ในสุดของตู้เย็นก็ถูกหยิบออกมาอีกครั้ง

หลายปีที่มันถูกปล่อยทิ้งไว้ที่เดิมตรงนั้น เขาเคยคิดจะทิ้ง แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังเก็บเอาไว้

เหมือนกับหวังว่าวันนึงมันจะระเหยจนหมดไปเอง แม้จะถูกปิดสนิทก็ตาม

ปริมาณของน้ำใสๆในขวดแก้วเหลืออยู่เกินครึ่ง

ก็คนสองคนจะกินมันหมดในครั้งเดียวได้ยังไง 

700 ml.

ต่อให้เขาจะคอแข็ง และอีกฝ่ายจะชอบมันมากแค่ไหนก็เถอะ

---

'คุณว่าถ้าวันนึงเราเลิกกัน เราจะเลิกกันเพราะอะไรหรอ' 

'คุณเมาแล้ว แดเนียล' พัคอูจินส่งยิ้มอ่อนโยนให้คนตรงหน้าที่ทำท่าเหมือนจะหลับไปกับโซฟาตัวใหญ่

'ไม่เมาซะหน่อย' เจ้าของผิวขาวเอ่ยปฏิเสธเสียงอ่อน 

'ตาเยิ้มขนาดนี้ ไม่เมาได้ยังไงฮึ' มือหนาเอื้อมไปสัมผัสกับแก้มใสที่ขึ้นสีเพราะฤทธิ์สุราและพัคอูจิน

'คุณยังไม่ตอบผมเลย' แดเนียลถามซ้ำ มองลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่สวยของคนตรงหน้า

'ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย จริงๆ มันไม่เคยอยู่ในหัวผมเลย เพราะฉะนั้นผมไม่รู้หรอก' มันคงจะเป็นคำตอบที่จริงจังที่สุดในค่ำคืนนี้ และจริงใจที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถสื่อสารออกมาได้ 

'แต่ผมคิด... คิดว่าเราคงไม่มีวันเลิกกัน คิดว่าคุณจะเป็นของผม และผมจะเป็นของคุณไปตลอด ผมคิดภาพวันที่ไม่มีคุณไม่ออกจริงๆอูจิน' 

ดวงตาที่ต่างก็สวยที่สุดสำหรับอีกฝ่ายสบกัน เอื้อนเอ่ยแบบไม่ต้องมีถ้อยคำ 

สวมกอดอบอุ่น ที่มีเพียงแค่คนตรงหน้าคนเดียวในโลกนี้เท่านั้นที่จะสามารถให้ได้ 

นาน

นานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้ดื่มมัน จริงๆก็ตั้งแต่คืนนั้น

รสชาติของวอดก้า

กลิ่นของพีช

และภาพของแดเนียล

ชัดเจนขึ้นมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน

หลังจากวอดก้าชอตที่ 6 ถูกจัดการลงไป

อะไรๆก็ดูเหมือนจะกลับมาเลือนลางเหมือนเดิม

และจนถึงตอนนี้พัคอูจินเองก็ไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่เขาและแดเนียลเลิกกันไปมันเพราะอะไร

เราต่างไม่ติดค้าง ไม่คิดหาคำตอบ

เราปล่อยให้วันเวลาพาเราออกไปจากพื้นที่ที่เป็นของเราสองคนอย่างช้าๆ

เขายังคงคิดถึงแดเนียลบ้างประปราย

แต่พัคอูจินก็รู้ดีกว่าใครทั้งหมด
ว่าคังแดเนียลน่ะ

ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว.

/end

ผ่าม 

ขอโทษค่ะเราไม่ได้ตั้งใจ ;;

ฟังเพลงนี้แล้วเกิดอารมณ์อยากเขียนขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะหลุดไปจากภาพแรกที่คิดไว้แล้วก็หลุดไปจากเนื้อเพลงไปมาก แต่ก็ยังอยากให้ฟังเพลงนี้ไปด้วยอยู่ดี

รักสองคนนี้น้อยๆ แต่รักนานๆนะคะ <3