ใจหนึ่งก็อยากจะพร่ำเพ้อพรรณาเขียนถึงคุณซักร้อยหน้ากระดาษหรือมากกว่านั้น 

         "แต่คุณ ตอนนี้แม่งเหนื่อยชิบหายเลยหว่ะ และที่สำคัญ สิ่งที่ผมรู้ระหว่างเราคือเราต่างเข้าใจและหรือพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นทั้งในแง่ความรู้สึกและเรื่องราวที่เราร่วมกันก่อเห็นไหมคุณ ขนาดผมบอกว่าเหนื่อย แต่ตอนนี้แม่งเกิน140 ตัวอักษรไปเยอะแล้วเนี่ยะ"  ฉันพิมพ์ทั้งหมดนี่ลงในทวิตเตอร์เพื่อนรัก แต่ไม่เคยได้กดทวิต.

        รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่บอกออกไปแล้วว่ารู้สึกดีแค่ไหนเวลาอยู่กับคุณ ใช่ ฉันพูดออกไปเพราะคิดว่าคุณคงอยากรู้แล้วในเวลานั้น  แล้วถ้าจะถามว่ามันเริ่มตอนไหนหน่ะหรอ มันก็คงนานมากแล้ว หรือเป็นตอนที่ฉันไม่ได้รู้ตัวมาก่อนเลย หรือเป็นเพราะไม่เคยเจอเพื่อนผู้ชายแบบคุณ ผู้ชายแบบคุณ คนแบบคุณ การกระทำแบบที่คุณทำให้ หรือเพราะฉันในตอนนั้นที่มันอ่อนแอ(แต่อ่อนไหวก็เป็นมาตลอด) แต่ทำไมต้องเป็นคุณด้วยหล่ะ ฉันเองอยากจะถามถึงการกระทำของคุณเช่นเดียวกัน ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ แค่คิดว่าก็น่าจะพอคิดคำตอบออกได้กลายๆ ก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องอะไรอีกเลย 

     เอาใหม่!  3 4

     ฉันบอกกับคุณ บอกกับตัวเอง ว่าฉันไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากการได้บอกออกไป  (และใช่ การได้มีคุณอยู่ในชีวิตต่อไป) แต่สุดท้ายเรื่องมันก็เละเทะและก็สร้างบาดแผลพร้อมกับความทรงจำมากมายไว้กับเราทุกคน ฉันถามตัวเอง โกธรตัวเอง เกลียดตัวเอง สาปแช่ง อ้อนวอน ร้องขอ หัวเราะ ร้องไห้ หนีหาย และกลับมาวนเวียนแบบนี้ไม่จบสิ้น และไม่เคยไปจากคุณได้จริงๆเลยซักครั้ง จนวันที่ฉันปล่อยทุกสิ่งให้ลอยในอากาศ แล้วฉันก็ถามคำถามกับตัวเองซ้ำๆ ทบทวนว่าที่ผ่านมาฉันเป็นใครฉันทำอะไรมันเกิดอะไรขึ้น นั้นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่ามันไม่มีอะไรเลย มันมีแต่ฉัน ฉันเอง ฉันคนเดียวได้เลือกที่จะลงไปเล่นสกปรกแต่พยายามพูดปลอบใจว่ายิ่งเลอะยิ่งประสบการณ์ แต่พอกลับไปอยู่คนเดียวแล้วนั่งมองสิ่งสกปรกที่ตัวเองก่อไว้ติดตัวติดใจกลับมาก็ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย สงสารคนนั้นคนนี้ เข้าใจทุกคนไปซะหมด และไม่เคยโฟกัสที่ตัวเองเลย ทำทั้งหมดเพื่อคุณ เพื่อเจอคุณ เพื่อได้ใช้เวลากับคุณ เพื่อให้คุณสบายใจ เพื่อให้คนของคุณสบายใจ แต่ผิดทั้งหมด ไม่มีใครสบายใจ ไม่มีใครมีความสุข ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปแล้วล้วนมาจากความคิดของฉันคนเดียวที่คิดไปว่ามันดี มันโอเค 

"แต่อะไรที่ฉันได้บอกคุณไป ถึงมันจะจบไปแล้ว ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่จริง"