07.30 น.

ณ บ้านชานเมือง

อง : เนียลลลลล ไอ้เนียลลลลล ลงมากินข้าวได้แล้ว

เนียล : โอ๊ยยย ยังจะกินอีกเหรอ เดี๋ยวไม่ทัน มีเรียนเก้าโมงเนี่ย

อง :   ใครใช้ให้มึงตื่นสายวะ

เนียล : ก็ไอ้วิงค์อะดิ มันชวนเล่นเกมส์ดึก

วิงค์ : พี่เนียล นินทางอะไรน้อง พี่นั่นแหละเล่นไม่ยอมเลิก

อง : โอยยย ปวดหัวๆ สองคนนี้กินข้าวก่อน เดี๋ยวไปเรียนสาย

วิงค์ : ข้าวไข่ดาวอีกแล้ว งื่ออออ พี่องเปลี่ยนเมนูมั่งเด้

อง :   งั้นคุณน้องมาทำเองเลยนะรีบกินเร็วๆเว้ย

เนียล :  เดี๋ยวเนียลไปกินโรงอาหารที่คณะก็ได้

วิงค์ : รองท้องก่อนดิพี่เนียล เดี๋ยวพี่องเสียใจหรอก  ข้าวที่โรงอาหารวิดวะไม่อร่อยหรอก  กินไปก่อน

อง : เร็วๆครับ คุณน้องบังเกิดเกล้าทั้งสอง วันนี้พี่มีประชุม ให้เวลาอีก 5 นาทีเดี๋ยวไปสตาร์ทรถรอนะ

เนียล : เนี่ย 1 นาทีก็เข้าปากหมดล่ะ

วิงค์ : พี่องงงงงงง

อง : อะไรอีก อย่าลากเสียงแบบนี้ ใจไม่ดี

วิงค์ : ขอตังค์ค่าขนมเพิ่มได้ป่าวอาทิตย์นี้ เนี่ยเพิ่งจ่ายค่าเสื้อของสาขาไป ไหนจะไปออกค่ายอีก

อง : เท่าไหร่ แจกแจงแล้วส่งรายละเอียดมา เดี๋ยวโอนให้

วิงค์ : รักพี่องที่สุดในโลกเลย  

เนียล : เกลียดพวกขี้ประจบ 

วิงค์ : พูดงี้เดี๋ยวไม่ช่วยจีบสาวให้แล้วนะ

เนียล : โอ๋ๆ น้องวิงค์สุดที่รักของพี่เนียลทำอะไรก็ดีงามน่ารักไปหมดแหละจ้ะ

อง : จะเล่นกันอีกนานมั้ย ไปประชุมไม่ทัน ตกงาน ไม่มีคนเลี้ยงพวกแกแน่

เนียล : โอเคครับพี่ชายยย ไปๆ เร็วๆ วิงค์

วิงค์ : ไม่ตกงานหรอกครับ พี่องนะ สุดยอดพนักงานแห่งปี สุดยอดพี่ชายแห่งทศวรรษ

อง : พอๆ ไม่ต้องอวยแล้ว

เนียล : เย็นนี้เนียลกลับเองนะ ไม่ต้องรอ

วิงค์ : ส่วนเค้า เดี๋ยวนั่งบีทีเอสไปรอที่ข้างล่างตึกเหมือนเดิมนะครับ

อง : โอเคๆ แต่ไงพรุ่งนี้ห้ามไปไหนนะ รู้ใช่มั้ย วันสำคัญ

เนียล : รู้ดิ สำคัญขนาดนี้จะลืมได้ไง

วิงค์ : นั่นดิ ใครจะลืมได้ลง

อง : กี่ปีก็คงลืมไม่ได้หรอก...พวกเราน่ะ