ตั้งแต่มาถึงที่นี่ เสียน้ำตาประมาณ.. กี่ครั้งนะ? ครั้งแรกจำได้ว่าร้องไห้เพราะเราสะเพร่า ทำแพลนเนอร์ที่มีบัตรเครดิตและบัตรบัสหล่นในรถบัสตอนกลับจากโรงเรียน เหตุผลก็เพราะว่าสนใจโทรศัพท์นั่นแหละ ถ้าจำไม่ผิด เราล่ก แล้วรีบลงรถ กว่าจะรู้ตัวก็เช้าวันต่อมาแล้ว ตอนนั้นร้องไห้เพราะรู้สึกแย่มากๆ 

ครั้งที่สอง จำได้ว่าเป็นตอนที่ญาติเดนิชของครอบครัวมาเยี่ยมแล้วมีเด็กน้อยมาด้วย เราแพ้เด็กมากๆเลย เราอยากเล่นกับน้อง ก็เล่นกับน้อง จนกระทั่งโฮสทักเรื่องน้องชายที่บ้านขึ้นมา เราเลยกึ่งจะร้องไห้เพราะคิดถึงน้องขึ้นมาดื้อๆ เราเพิ่งรู้ว่าเราคิดถึงครอบครัวตอนที่มีคนพูดขึ้นมานี่แหละ 

ครั้งที่สาม มันเป็นวันที่เราเหนื่อยมากๆ เราอดทนจนถึงตอนขึ้นบัสแล้วถึงร้องไห้เงียบๆ จำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ภาพกับความรู้สึกยังโคตรชัดเลย และครั้งที่สี่ มันเป็นการตัดสินใจตัดใครสักคนออกไปจากชีวิตโดยไม่มีเหตุผล เราแค่รู้สึกป่วย และเราอยากให้ตัวเองมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น - ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เราไม่อยากหาคำตอบเลย ยิ่งคิดยิ่งทำให้เราสับสน

ครั้งที่ห้าคือวันนี้ เราร้องไห้เพราะเราเหนื่อย เราไม่ชอบตัวเองเลย มันเป็นความรู้สึกที่อยู่กับเรามานานแล้ว และมีแนวโน้มจะหนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อเราตามใจตัวเองไม่หยุด เรื่องน่ากลัวของความเจ็บปวดคือคุณจะบอกตัวเองว่าคุณต้องการพัก แต่ยิ่งคุณพัก คุณจะยิ่งติดอยู่กับมัน เพราะเหตุผลที่คุณเจ็บปวดมันก็เพราะคุณรู้ว่ามันเป็นข้ออ้าง 

ทุกครั้งที่ร้อง มันแค่น้ำตาที่ไหล ตามด้วยความรู้สึกแสนว่างเปล่า หน่วง และหนัก

อา.. ไม่สิ มีครั้งก่อนหน้าครั้งที่ห้าอีก ประมาณสองครั้งได้ที่เราร้องไห้เพราะเพื่อนคนหนึ่ง เราเป็นห่วงเขามาก ห่วงเขาจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และเราเสียใจที่เขาทิ้งขวางตัวเองแบบนี้ ความรักมันน่ากลัวจังเลยนะ เป็นไปได้ก็อยากให้ตั้งสติได้ไวๆ สภาวะของการตกหลุมรักมันทำลายชีวิตคนๆนึงได้มากกว่าที่เราคิดเสียอีก และอีกหนึ่งครั้งเป็นเพราะเราได้รับโทรศัพท์จากคนที่ต้องการกำลังใจ เขาเหนื่อยจากเรื่องเรียนมา และโดนกดดันเยอะมากๆ เราก็รับมันไว้ และเป็นอีกสายที่โคตรเป็นห่วง

รวมแล้วก็ราวๆสามสายที่ทำให้อยากกลับไปดูแลได้ไวๆ อยากทำอะไรได้มากกว่าที่ทำอยู่ 

อีกใจก็อยากวิ่งหนีเพราะเราไม่อยากเจ็บปวดกับการเห็นเขาเจ็บปวด แต่ทำยังไงได้ล่ะ

ครั้งที่เท่าไรแล้วนะ แปด? แล้วก็มีอีกครั้งที่เราร้องไห้เพราะเรื่องที่บ้าน เราเป็นห่วงที่บ้าน เราอยากให้เขาเชื่อว่ามันจะโอเค เราพยายามเข้มแข็ง และสายนั้นก็เป็นเรื่องยาก เราไม่ชอบที่ตัวเองดื้อกับครอบครัวเท่าไรเลย แต่มันก็ไม่รู้จะแก้ยังไง นิสัยเสียแก้ยากตลอดเลย

เก้า มีที่คิดออกอีกไหมนะ อาจจะเป็นสายที่โทรกลับบ้าน อันนั้นสัปดาห์แรกเลย 

แล้วเราก็รู้ตัว ว่าเราอ่อนแอเวลาอยู่กับครอบครัวจริงๆ บางครั้งเราแค่รู้สึกแย่ แล้วเราอยากปกปิดมัน แต่ปิดได้ไม่มิด พอคนที่บ้านถามเราก็จะดื้อ จะเหวี่ยงใส่กลบเกลื่อน แต่จริงๆเราแค่ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ามันยังไง และต่อให้เล่าไปเขาก็ไม่สามารถตอบรับเราได้ ถึงอย่างนั้นเราไม่มีทางเลือก เราปิดมันไม่มิดจริงๆ

แม่ถามว่าโอเคใช่ไหม? เสียงเราฟังดูแย่มากเลย

เราพูดไม่ได้ว่าเราไม่โอเค

คอนแทคกับโฮสถามว่าโอเคนะ ทุกอย่าง

เราพูดไม่ได้ว่าเราไม่โอเค

เรามีโอกาสเล่าให้เพื่อนฟังบ้าง พี่ฟังบ้าง บางครั้ง เรื่องเดิมๆ ความว่างเปล่าที่ติดอยู่ในใจไม่หาย

เราเมื่อเดือนก่อนๆดีกว่านี้เยอะเลย ทำไมถึงมายอมแพ้เอาตอนนี้ล่ะ

เราได้รับข้อความส่งกำลังใจมาจากหลายๆคน เรารับมันไว้

แต่เราไม่รู้ว่าเราจะทำยังไงให้มันเข้ามาอยู่ในใจเรา มาเติมเราดี

เราจะพยายาม

เราบอกตัวเองแบบนั้น

มันจะโอเค

somehow