มันเป็นเหมือนแบบทดสอบ ที่สร้างเรื่องราวให้เราค่อยๆก้าวเข้าสู่โลกอีกใบ 

โดยเราจะมีโอกาสได้ทบทวนชีวิตที่ผ่านมาและคุยกับตัวเราในวัยเด็ก 

.

กดเข้าไปหน้าแรกก็มีคำเตือนบอกไว้ว่า

"เว็บนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรู้สึกและความทรงจำที่คุณมีในวัยเด็ก

หากคุณมีสภาวะจิตใจที่ไม่มั่นคงยังรับมือกับสภาวะทางอารมณ์ลบของตนเองได้ไม่ดี

หรือมีความทรงจำเกี่ยวกับการเติบโตหรือเกี่ยวกับบ้านที่ไม่อยากนึกถึง

โปรดพิจารณาความเสี่ยงก่อนลงมือทำแบบทดสอบ

หากคุณรู้สึกไม่สบายใจระหว่างการเล่นสามารถหยุดเล่นได้ตลอดเลยนะการดูแลใจตัวเองสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น"

ในเว็บยังบอกอีกว่าเป็นการสื่อสารรูปแบบหนึ่ง "ไม่ใช่แบบสอบถามทางจิตวิทยา"

.

หลังจากอ่านคำเตือนจบเราก็กดไปหน้าถัดไป 

มันจะเป็นเรื่องราวที่ทำให้เราย้อนกลับไปในวัยเด็ก

สลับกับมีคำถามที่ทำให้เราได้ทบทวนตัวเองและพิมพ์ตอบ

ประมาณว่า กว่าจะโตมาถึงทุกวันนี้คุณผ่านอะไรมาบ้าง

สิ่งที่เว็บนี้ทำคือไม่ได้แค่ตั้งคำถามกับชีวิตเรา 

แต่ยังให้กำลังใจเราไปพร้อมๆกันด้วย

เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าความฝันวัยเด็กของเราคืออะไร

เราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าทุกวันนี้เราผ่านมาถึงจุดนี้ได้ยังไง

เราที่กำลังจะเรียนจบเลยคิดถึงแต่อนาคตข้างหน้า

เราที่กำลังจะเรียนจบเลยกำลังจินตนาการถึงความเป็นผู้ใหญ่

เราที่กำลังยึดติดอยู่กับปัจจุบันและอนาคตได้มีโอกาสย้อนมองกลับไปในอดีต

บ้านที่เราอยู่ตอนเด็กเป็นบ้านหลังไม้เล็กๆแถบชนบท

แต่ละบ้านจะมีบริเวณค่อนข้างกว้างจึงอยู่ห่างกัน 

บ้านหลังนั้นเป็นความสุขของพ่อที่รักสันโดษและเกลียดความวุ่นวาย

ทำให้เราเสพติดลมธรรมชาติ ต้นไม้ ดิน ฝน และความสงบ

ความฝันในวัยเด็กของเราคือทหารพราน

อาจจะด้วยตอนนั้นละครเรื่องอังกอร์กำลังดัง 

บวกกับบรรยากาศชีวิตช่วงนั้น

โตมาถึงตอนนี้ เราลืมความฝันนั้นไปแล้ว

เราในวัยนี้กลับเลือกเดินป่าหรือแคมป์ปิ้งแทน

เพราะสารเสพติดนั้นมันยังอยู่ในกระแสเลือด 

.

หลังจากที่เราได้ทบทวนตัวเองและพิมพ์ตอบไปเรียบร้อยแล้ว

ความทรงจำในช่วงวัยต่างๆก็ค่อยๆผุดออกมา 

"เฮ้ย! เราโตขึ้นมากแล้วนะ" เสียงในหัวประโยคแรกหลังทำเสร็จบอกแบบนั้น

เราว่าแบบทดสอบอันนี้เป็นอันที่ดีมากๆ 

พี่ที่เรารู้จักถึงกับร้องไห้ ส่วนเราแค่น้ำตาซึม

นอกจากนั้นแล้วยังอบอุ่นหัวใจมากๆ 

.

ใครอยากลองทำ >> https://journey.vichacheewit.com/?index=intro

ปล.เราไม่ได้มีส่วนอะไรกับเว็บนี้นะคะ แค่รู้สึกว่ามันดี