เธอหายใจโรยริน เป็นอีกคืนที่ยากลำบาก
เธออึดอัด หายใจอ่อนแรง
"พื้นที่ทางความคิด พื้นที่ทางอารมณ์" เธอถูกจางหาย
บ้านที่ไม่ใช่บ้าน ห้องที่ไม่ใช่ห้อง
มวลความรู้สึกระเหยออกไป ชวนให้คิด
ความตายเจ็บปวดเกินกว่าตอนนี้หรือไหม?
ความตายนำไปสู่ความเงียบสงบ พอมีทางไหม?
เธอหลับตากั้นใจ ข่มตาอยากให้ผ่านไปอีกคืน

คืนแล้วคืนเล่าผ่านไปด้วยความยากเข็ญ
อุปกรณ์ช่วยเธอนอนในตอนนี้มันหายไป
เจ้าก้อนเล็กสีขาว เป็นรูปทรงยาวคล้ายวงรี
บางทีคล้ายวงกลม "วันใดที่เธอเจอเหตุการณ์
กระชากอารมณ์" มันกลับกลายเป็นสีเหลือง
ชวนนึกถึงเสมอ จนตอนนี้มันจางหาย...

เธอต้องต่อสู้อย่างเดียวดาย ท่ามกลางป่าที่เงียบ
เหตุใดในป่าต้นไม้ใหญ่เริ่มจืดจาง สลายไปกับสายลม 

นั่งเฝ้ามองลมที่ "พัดวน" จนกลายเป็น "พายุใหญ่"
พายุนี้พัดพามวลความรู้สึกที่จางหาย
ดันพัดซากที่หัก เข้ามาปักที่จุดกึ่งกลาง
บางครั้งมีไม้แหลมพัดทำร้ายตัวมันเอง
จนแตก ออกเป็นสายลมอ่อน