ฉันนั่งเหม่อลอยออกนอกหน้าต่างรถไฟเป็นเวลากว่า10นาทีแล้วทุกๆครั้งที่ขึ้นรถไฟก็เอาแต่คิดว่าถ้าได้มากับใครสักคนหนึ่งที่นึกถึงอยู่ตลอดเวลาคงมีความสุขกับการเดินทางมากกว่านี้ แต่ฉันคงจะไม่ใช่ความสุขของเขาอีกแล้วล่ะ ทุกการพบเจอย่อมมีการจากลาอยู่เสมอ เรามีทางเลือกการจากลาที่เลือกไม่ได้อยู่2ทาง คือ จากเป็น และ จากตาย ฉันเลือกการจากเป็นนะมันทำให้ฉันยังได้พบเจอเขาอยู่เสมอผ่านตัวอักษรtimelineบนfacebook แต่การจากตายนี่สิเราจะไม่ได้ดห็นเขาอีกตลอดไป มันน่าเศร้านะ
การขึ้นรถไฟครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ได้เดินทางคนเดียวเหม่อมองผู้คนอันน้อยนิดบนขบวนรถไฟโบกี้สุดท้าย ทุกครั้งที่เดินทางด้วยรถไฟย่อมต้องได้เห็นคุณยายกับหลานนอนกอดกันบนรถไฟ2คน คุณตาแบกกระสอบที่บรรจุด้วยของเก่า คุณตาอีกคนถือแพ็คกระปุกน้ำพริกเดินขายตามขบวน การขึ้นรถไฟทำให้ฉันได้เจอกับความเลื่อมล้ำโคตรๆของประเทศนี้ พวกเขาน่าสงสารนะเสื้อผ้าขาดวิ่น เท้าเปรอะเปื้อน ต้องมาใช้ชีวิตที่ยากลำบากทั้งๆที่อายุก็มากแล้ว ฉันช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลยฉันไม่กล้าถามด้วยซ้ำว่าเขามีบัตรคนจนหรือเปล่า ถ้าหากไม่มีการประชาสัมพันธ์ของภาครัฐนั้นถือว่าค่อนข้างแย่ทีเดียว
ลมพัดตีหน้าฝุ่นคลุ้งไปทั่วผมเริ่มเหนียวพันกัน เป็นประสบการณ์ที่ต้องเจอทุกครั้งที่นั่งรถไฟแต่ถ้าถามว่าทำไมไม่ปิดหน้าต่างล่ะ? จะปิดได้ยังไงกัน! มันพังน่ะสิ!!!
เพลงที่อยากแนะนำให้ฟังระหว่างเดินทางด้วยรถไฟ
mystery of love - Sufjan Stevens
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in