นายูตะ : นายไม่คู่ควรกับฉัน ออกไปจากวงนี้ซะ

ยูโตะ : เฮ้ย! ฉันเองก็พยายามเต็มที่เหมือนกัน…

นายูตะ : …ไอ้บ้า
งั้นก็ไปหาวงที่สนิทสนมกันทำเป็นงานอดิเรกซะไป

ยูโตะ : ……

…ไปซะแล้ว

เคนตะ : ……

ยูโตะ : เคนตะซัง?

เคนตะ : ฉันไม่คิดจะปล่อยหมอนั่นไป

เรออน : เคนตะซัง!

ปัง!

ยูโตะ : ……

——————————————

เรออน : เราทิ้งยูโตะไว้แล้วออกไป —

…พวกเราเคยเป็นเพื่อนกัน แต่ในวันนั้นเราทิ้งยูโตะไว้แล้วออกไป

——————————————

เรออน : เฮ้อ…
(เรากับเคนตะซังเลือกนายูตะที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแทนที่จะเป็นยูโตะ)
(เราไม่ได้เลือกผิด ตอนนี้เองก็สามารถพูดได้เลย แต่ว่า…)

เคนตะ : ถอนหายใจเฮือกใหญ่เชียวนะ

เรออน : เคนตะซัง…

เคนตะ : เป็นอะไรไป มีอะไรหรือเปล่า?

เรออน : ..พอดีตอนนี้ให้ยูโตะช่วยทำงานที่มหาลัยอยู่
ถ้าเทียบกับตอนม.ปลายแล้วก็คุยกันได้ปกติอยู่หรอกครับ แต่จะว่ายังไงดี เหมือนรู้สึกอึดอัด หรือเข้ากันไม่ได้…

เคนตะ : …งั้นเหรอ
ก่อนจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น นายกับยูโตะสนิทกันนี่นะ …เสียใจเหรอ?

เรออน : ไม่มีทาง

เคนตะ : ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าดูกลุ้มใจเชียวนะ

เรออน : …เหมือนมันรู้สึกอึดอัดในใจครับ
ผม… เลือกดนตรีในแบบที่ตัวเองอยากเล่นมากกว่าเลือกเพื่อน แล้วก็ไม่เสียใจด้วยที่เลือกแบบนั้น
ไม่มีหน้าไปว่าอะไรนายูตะเลยแฮะ

เคนตะ : ฮึ… เพราะแบบนั้นเรออนถึงเป็นเมมเบอร์ของ GYROAXIA มาจนถึงตอนนี้ใช่ไหมล่ะ?
เพลงของนายูตะ…นั่นคือทุกสิ่งของ GYROAXIA
ไม่มีอะไรถูกอะไรผิดหรอก วงดนตรีน่ะไปได้หลายทิศทาง เพียงแต่ว่าเราจะเป็นแบบไหนนั้นก็ขึ้นอยู่กับเราเอง

เรออน : พวกเราเคยเป็นเพื่อนกัน แต่ดนตรีในแบบที่ยูโตะต้องการกับแบบที่พวกเราต้องการมันต่างกัน

เคนตะ : อา
Argonavis เป็นวงที่ดี แต่เขาไม่เหมือนเรา มันก็เท่านั้นเอง

——————————————

บทที่ 4 : เท่ากับว่าต่างกัน

[— ไม่กี่วันต่อมา]

ยูโตะ : ส่งงานเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?

เรออน : ต้องขอบคุณเลยที่ส่งงานเรียบร้อยโดยที่ไม่ทำให้เมมเบอร์ในกลุ่มต้องเดือดร้อน
ช่วยได้มากเลยล่ะ

ยูโตะ : ดีแล้ว ไว้มีปัญหาอะไรก็มาทักอีกนะ!

เรออน : ……

ยูโตะ : …? อะไรเล่า มาจ้องหน้าคนอื่นแบบนั้น

เรออน : เปล่า… แค่คิดว่ายูโตะนี่ดูแลคนอื่นเก่งมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วน่ะ
ยูโตะเป็นคนสร้าง Argonavis ขึ้นมาใช่ไหมล่ะ?

ยูโตะ : ก็นะ
แต่ถึงอย่างนั้น ที่ดึงเอาริโอะกับบันริมาร่วมวงได้ก็เป็นเพราะความพยายามของเร็นล่ะนะ!

เรออน : ถึงอย่างนั้นลีดเดอร์ก็เป็นยูโตะอยู่ดี
…ถ้าพูดตามตรงก็ไม่คิดว่า Argonavis จะมาได้ไกลขนาดนี้
ถึงจะคนละแบบกับเคนตะซัง แต่นายเองก็มีความเป็นลีดเดอร์เหมือนกันสินะ

ยูโตะ : อ อะไรเล่า…จู่ๆ ก็

เรออน : แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเป็นวงของยูโตะคงทำให้ฉันพึงพอใจไม่ได้

อย่างนายคงบอกว่า สนุกไปกับเพื่อน! หรือ พยายามไปด้วยกัน! อะไรแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?

ยูโตะ : …แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะ?

เรออน : ไม่ได้จะบอกว่าไม่ดีหรือผิดหรอก
แต่ดนตรีของไจโรที่จะขึ้นไปยืนบนจุดสูงสุดนั้น… ไม่มีทั้งการประนีประนอมหรือยอมให้ มีแต่ต้องทำให้เห็นผลที่น่าพึงพอใจเท่านั้น

ยูโตะ : Argonavis ไม่ใช่แบบนั้น พวกเราทุกคนช่วยกันพายเรือและสนุกสนานไปกับสิ่งต่างๆ ระหว่างทางด้วย นั่นแหละคือดนตรีของพวกเรา

เรออน : ไม่ตรงกันเลยนะ

ยูโตะ : ทั้งสองฝ่ายล่ะนะ

เรออน : แต่ก็โล่งแล้วล่ะ

ยูโตะ : …ขอโทษที เพราะก่อนหน้านี้ฉันเผลอพูดอะไรแปลกๆ เข้า นายเลยคอยระวังไม่ให้ฉันรู้สึกไม่ดีสินะ
ถึงจะมีหลายๆ อย่างเกิดขึ้น… แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในวง Argonavis กับเพื่อนๆ ที่สุดยอดทุกคน
เพราะฉะนั้นเรออน นายไม่ต้องคอยเกรงใจฉันหรอกนะ!

เรออน : …ไม่ใช่แบบนั้นหรอก
ก็แค่ไม่ชอบที่ไม่เคลียร์กันอยู่แบบนี้ อยากพูดสิ่งที่อยากพูดแล้วให้มันจบๆ ไปสักที
ตอนม.ปลาย… หลังออกจากวงไปก็อยู่คนละห้องเลยไม่ได้คุยกันสักทีตั้งแต่ตอนนั้นนี่

ยูโตะ : นั่นสินะ …ฉันเองก็หลบหน้านายด้วย

เรออน : ก็คิดว่าคงทำแบบนั้นแหละ

ยูโตะ : …แล้วเรื่องที่อยากพูดนี่?

เรออน : ฉันไม่เสียใจที่ตอนนั้นตัวเองเลือกนายูตะ

ยูโตะ : ……

เรออน : ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง ฉันก็จะเลือกตัวเลือกเดิมอยู่ดี

สำหรับฉัน นั่นคือทางเดียวที่มี จะเดินไปอย่างมั่นใจด้วย เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ขอโทษ

ยูโตะ : …เข้าใจล่ะ แบบนั้นแหละดีแล้ว ฉันเองก็คิดว่าแบบนั้นแหละดีแล้วเหมือนกัน

บทที่ 5 : เป้าหมายข้างหน้า

ยูโตะ : ตอนนั้นดาวน์สุดๆ ไปเลย แล้วก็คิดมากหลายๆ เรื่องด้วย แต่เพราะเกิดเรื่องนั้นขึ้นถึงได้มีฉันในตอนนี้

ถ้าตอนนั้นเราไม่เลือกเดินคนละทาง ตอนนี้ก็จะไม่มี “โกเรียว ยูโตะ” วง Argonavis อยู่

มีแค่เรื่องนี้ล่ะที่ฉันมั่นใจ

เรออน : …อืม

ยูโตะ : เรออนไม่มีคิดบ้างเหรอว่าอยากออกจากไจโร?

เรออน : ไม่มี ไม่เคยคิดจะออกจริงๆ เลยสักครั้ง ถึงจะเคยโดนบอกให้ออกไปซะก็เถอะ

ยูโตะ : นายูตะสินะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ แฮะ

เรออน : หมอนั่นน่ะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก
ตอนช่วงที่มิยูกิซังเพิ่งเข้ามา แล้วเมมเบอร์ที่อยู่ในตอนนี้มารวมตัวกันครบ ฉันก็เคยทำให้นายูตะโกรธหนัก…
ออกไปซะ เลิกไปซะ ถ้าแกไม่ออกไปฉันจะไปเอง เคยโดนบอกแบบนั้นด้วย

ยูโตะ : เหมือนฉันเลยสินะ

แต่ก็ไม่ได้เลิกไปใช่ไหมล่ะ

เรออน : อา

ยูโตะ : …ทำไมถึงได้ยึดติดกับไจโรขนาดนั้นล่ะ? ฝีมือระดับเรออนแล้วคงมีหลายวงอยากดึงไปเข้าวงเลยไม่ใช่เหรอ

เรออน : เพื่อเป้าหมายของฉันน่ะ

ยูโตะ : เป้าหมาย?

เรออน : ฉันอยากเป็นมืออาชีพ ไม่ใช่แค่เป็นมืออาชีพเท่านั้น แต่ในเมื่อลงมือทำแล้วก็อยากขึ้นไปยืนเป็นตัวท็อปในโลกของมืออาชีพ
แล้วจากนั้น…ก็อยากเอาชนะอาซาฮิ นายูตะให้ได้ อยากทำให้หมอนั่นยอมรับฉันให้ได้

ยูโตะ : เป้าหมายนั้น ถ้าไม่ได้อยู่ในไจโร… ถ้าไม่ได้อยู่วงเดียวกับนายูตะก็ทำไม่ได้สินะ

เรออน : อา ไม่ว่าอย่างไหนน่ะนะ

ยูโตะ : …ฉันเองก็มีเป้าหมายเหมือนกัน
ฉันอยากทำให้เจ้าพวกที่ปฏิเสธความตั้งใจของฉัน ปฏิเสธวิธีใช้ชีวิตของฉันต้องมามองฉันใหม่
จนกว่าจะทำให้เจ้าพวกนั้นยอมรับในตัวฉันได้ ก็จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

เรออน : เท่ากับว่านายอยากทำให้เจ้าพวกนั้นยอมรับดนตรีของนายสินะ
ไม่ว่านายูตะจะอยู่หรือไม่

ยูโตะ : ……

เรออน : ……

ยูโตะ : …เฟสจะเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ

เรออน : ทั้งๆ ที่เลือกเดินคนละทางกันแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับมีเป้าหมายเดียวกันซะได้นะ

ยูโตะ : ถึงจะมีเป้าหมายเดียวกัน แต่วงที่จะชนะมีได้แค่วงเดียวสินะ

เรออน : จะแสดงเสียงดนตรีที่แค่สนิทกันอย่างเดียวก็เล่นออกมาไม่ได้ให้ฟังเอง

ยูโตะ : งั้นทางนี้จะแสดงเสียงดนตรีที่ถ้าไม่สนุกสนานไปกับเพื่อนๆ ก็จะเล่นออกมาไม่ได้ให้ฟังเอง!

เรออน : ก็พูดไปเถอะ

…งั้นไปล่ะนะ คราวหน้าค่อยเจอกันบนสเตจเฟส

ยูโตะ : อา!

——————————————

เรออน : ไม่มีอะไรถูกผิด ตอนนี้มีเพียงแค่แพ้กับชนะเท่านั้น
แค่ต่อสู้กันด้วยดนตรีของพวกตัวเองอย่างเต็มที่
เพื่อคว้าเอาตั๋วไปสู่ระดับโลกที่มีเพียงแค่ 1 ใบมาไว้ในมือให้ได้—