บทนำ

[ณ หน้าสถานี]

ฟูตะ : แถวย่านการค้าคึกคักเชียว! มีงานเทศกาลหรือเปล่านะ?

มิซากิ : ใกล้สิ้นปีแล้วนี่นะ เริ่มเซลสินค้ากันแล้วด้วย คนเลยเยอะน่ะสิ
ที่สำคัญกว่านั้น ถือดีๆ หน่อยเซ่ฟูตะ! แค่สองคนมันถือไม่ไหวไม่ใช่เรอะ!

ฟูตะ : โทษทีๆ จะไปช่วยเดี๋ยวนี่แหละ!

ยามาโตะ : ถือดีๆ หน่อยนะ นั่นข้าวสุดสำคัญเลยนะ

มิซากิ : ว่าแต่ปกติซื้อข้าวมาเป็นกระสอบฟางอย่างนี้เลยเรอะ!? อย่างกับเล่นขี่ม้าชิงเมือง

ยามาโตะ : เพราะราคาถูกจนตกใจน่ะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับผิดชอบด้วยการกินเอง

มิซากิ : นั่นไม่ใช่ปัญหาเฟ้ย!

ฟูตะ : จะว่าไปตอนซื้อ คุณลุงร้านข้าวให้อะไรมาเยอะเลยนี่?


ยามาโตะ : อา นี่คือ... ตั๋วจับฉลากของรางวัลสินะ

ฟูตะ : จับฉลาก! จับแล้วจะได้อะไรอะ!?

มิซากิ : อ๊า พวกนายอย่าปล่อยมือเซ่! เดี๋ยวล้ม! เดี๋ยวล้มมม!!

—————————————

ยามาโตะ : ...สีขาว

พนักงานจับฉลาก : เสียใจด้วยครับ! ได้ทิชชู่พกนะครับ!

มิซากิ : บ้าเอ๊ย~ ได้ทิชชู่สองครั้งติดเลย... ครั้งสุดท้ายฝากด้วยนะ ฟูตะ!

ยามาโตะ : ถ้าเป็นไปได้ก็ขอรางวัลที่ 2 ที่เป็นข้าวขาว

มิซากิ : ไม่ต้องการเฟ้ย! ฟูตะ เอารางวัลที่ 1 ไปเลย! เอาทีวีจอยักษ์แบบ 4K มาให้ได้!!


ฟูตะ : เชื่อมือได้เลย!

ขลุกขลุก...

ฟูตะ : ออกมาแล้ว! เป็นสี...เหลือง? ไม่สิ...

ทั้ง 3 คน : สีทอง!?

แกร๊งแกร๊งแกร๊ง!!

พนักงานจับฉลาก : มีคนได้แล้วครับ! รางวัลพิเศษ ท่องเที่ยวสุดหรูกับครอบครัว 7 วัน!!


ฟูตะ : โอ้วววววว! เย่! ทำได้แล้ว!!

ยามาโตะ : เที่ยวกับครอบครัว... เหมือนจะไปได้สูงสุด 5 คนล่ะ

มิซากิ : เดี๋ยว เรื่องนั้นก็สำคัญ! แต่จุดมุ่งหมายคือที่ไหนน่ะ!?

พนักงานจับฉลาก : สถานที่ที่จะได้ไปท่องเที่ยวสุดหรูกับครอบครัวก็คือ—!

—————————————

โคเฮย์・อาโออิ : ค...แคลิฟอร์เนียยยยยย!!??

โคเฮย์ : แคลิฟอร์เนียนี่คือ... แคลิฟอร์เนียนั่นน่ะนะ!?

ยามาโตะ : ใช่แล้ว ที่อเมริกา... หรือก็คือประเทศแห่งข้าว

อาโออิ : ไม่ได้หมายความแบบนั้น! ว่าแต่เรื่องจริงเหรอ!? เป็นไปได้ด้วยเหรอ!? โตเกียวนี่อะไรเนี่ย!? น่ากลัวนะเนี่ย!?

มิซากิ : ใจเย็นน่าอาโออิ! อาจจะดูเหมือนโกหกแต่เป็นความจริง! เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเราต้องการ...พาสปอร์ต!

ฟูตะ : งั้นก็... ไปอเมริกากันเลย!!

บทที่ 2

[ณ แคลิฟอร์เนีย]

ฟูตะ : เท่ากับว่า... มาถึงแคลิฟอร์เนียแล้ว!!

อาโออิ : เหนื่อยจัง... นั่งเครื่องบินนานไม่พอ ฟูตะยังทำพาสปอร์ตหายจนเป็นเรื่องใหญ่ ส่วนยามาโตะก็วุ่นวายเรื่องข้าวบนเครื่องบิน...

มิซากิ : นี่... ไปพักที่โรงแรมกันหน่อยไหม? ยังมีแพลนอีกเยอะเลยนี่...


โคเฮย์ : ไม่ได้สิๆ แบบนั้นก็น่าเสียดายออก! นี่แคลิฟอร์เนียเลยนะ!? อเมริกาเลยนะ!?

ฟูตะ : โคนี่พูดถูก! นี่มีที่ที่อยากไปหลายที่เลย!

มิซากิ : สัตว์ประหลาดพลังเยอะกับสัตว์ประหลาดจอมคึกมาร่วมมือกันงี้ก็รับมือไม่ไหวน่ะสิ... เอาไง อาโออิ ยามาโตะ?

อาโออิ : ขอทีเถอะ... เอ๊ะ? ว่าแต่ยามาโตะล่ะ?

มิซากิ : เอ๊ะ...? จนถึงเมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยไม่ใช่เรอะ?

ฟูตะ : ยามาโตะบอกว่ามีร้านที่อยากไป เมื่อกี้เลยไปคนเดียวแล้วน่ะ!

อาโออิ : ...ไปคนเดียว!? ไม่ๆๆ อย่างนี้ก็แย่แล้วน่ะสิ!

มิซากิ : ไม่ใช่แค่แย่แล้วไม่ใช่เรอะ นั่นยามาโตะเลยนะ!? ขนาดในมหาลัย... หรือแค่ในบ้านยังหลงได้เลย!

อาโออิ : ต้องรีบตามหาก่อนจะเป็นเรื่องใหญ่! ถึงจะไม่แน่ใจก็เถอะว่าจะหาเจอไหม...

มิซากิ : ฟูตะ หายามาโตะเก่งไม่ใช่เรอะ? ใช้เซนส์เหมือนที่เคยทำไง พอนึกออกไหมว่าจะเป็นที่ไหน!?

ฟูตะ : เอ่อ— ...อ๊ะ Chinese Theatre หรือเปล่า! นั่นไง ที่มีรอยมือของดาราอยู่เยอะๆ!

โคเฮย์ : ขี้โกงนี่ ฟูตะ! งั้นนี่อยากไป Whiskey à gogo ไลฟ์เฮาส์ในตำนาน!

ฟูตะ : โอ้ ที่นั่นก็ดีเหมือนกัน! งั้นนี่อยากปีนขึ้นไปบนป้ายฮอลลีวูด—


มิซากิ : ไม่ไหว สองคนนี้ใช้การไม่ได้... 

งั้นแยกกันไปหานะ อาโออิ!

อาโออิ : อืม... มาพยายามไปด้วยกันนะ มิซากิ!

—————————————

ยามาโตะ : หง่ำๆ...

มิซากิ : ไม่นึกเลยว่าที่แคลิฟอร์เนียจะมีร้าน Omusubi...

อาโออิ : แต่ดีแล้วเนอะที่มี... ไม่งั้นคงไม่รู้ว่าต้องไปหาที่ไหน...


ยามาโตะ : อร่อย

ฟูตะ : มาถึงร้านได้โดยไม่หลงนี่นา ยามาโตะ!

ยามาโตะ : จะเป็นที่อเมริกา ข้าวก็ยังส่งกลิ่นอายเหมือนเดิม เหมือนที่ฉันไม่หักหลังข้าว ข้าวเองก็ไม่หักหลังฉันเหมือนกัน

โคเฮย์ : ว่าแต่อุตส่าห์มาถึงอเมริกาแล้วยังจะกิน Omusubi เนี่ยนะ? มีอย่างอื่นตั้งหลายอย่างไม่ใช่เหรอ?

ยามาโตะ : ...อาจจะมักง่ายเกินไปหน่อยจริงๆ นั่นแหละ ไว้ตอนกลางคืนจะกินแคลิฟอร์เนียโรลแล้วกัน ขอโทษที


อาโออิ : แรงจะตบมุกยังไม่มีเลยเนี่ย… นี่ ไปหาคาเฟ่หรือที่ไหนนั่งพักกันก่อนไหม?

ฟูตะ : เอ๋-- แล้วเรื่องเที่ยวล่ะ!?

มิซากิ : ขอล่ะ ขอพักหน่อยเถอะ… ไม่งั้นอยู่ไม่ถึง 7 วันแน่…

บทที่ 2

[ณ คาเฟ่]

อาโออิ : ฟู่ว… ในที่สุดก็ได้พักหายใจหายคอบ้าง…

มิซากิ : เอาเป็นว่ายามาโตะห้ามเดินออกไปไหนเอง! ส่วนโคนี่กับฟูตะก็สงบกันหน่อย!

โคเฮย์ : ขอโทษที… พอดีคึกหน่อยๆ น่ะ

ฟูตะ : ช่วยไม่ได้หรอก ก็เป็นการมาอเมริกาครั้งแรกนี่นา! เนอะ ยามาโตะ!

ยามาโตะ : ไม่อะ ของฉันนี่ครั้งที่สอง เคยมาทัศนศึกษาตอนม.ปลายครั้งหนึ่งแล้ว

อาโออิ : จริงเหรอ!?

มิซากิ : ทัศนศึกษาที่อเมริกาเนี่ยนะ… เจ้านี่เป็นคุณชายเหมือนกันนี่หว่า…

ฟูตะ : นี่ๆ ที่สำคัญกว่านั้น หลังจากนี้จะทำอะไรต่อเหรอ? เอาแต่พักแบบนี้ก็เสียดายเวลาหมดน่ะสิ!

อาโออิ : เรื่องเที่ยวก็แน่อยู่แล้ว… แต่ทุกคนมีอะไรที่อยากทำกันไหม? นี่อยากไปช็อปปิ้งสักที่อะ

มิซากิ : อยากตกปลา! แบบโกโต มิซากิมาตกปลาถึงอเมริกาเลยนะเฟ้ยน่ะ!

โคเฮย์ : นี่อยากเดินดูไลฟ์เฮาส์

ยามาโตะ : อยากกินข้าวแคลิฟอร์เนีย


ฟูตะ : จัดไลฟ์!

ทั้ง 4 คน : ไลฟ์!?

ยามาโตะ : ไลฟ์… จะจัดที่ไหนน่ะ?

ฟูตะ : ไม่รู้เหมือนกัน! แต่เห็นที่นี่มีไลฟ์เฮาส์เยอะ คนที่เล่นบนถนนเลยก็มี เพราะงั้นต้องจัดได้แน่!

อาโออิ : โนแพลนเหมือนเดิมเลยนะ… เอาไงดีล่ะโคนี่?

โคเฮย์ : ไลฟ์… จัดไลฟ์ที่อเมริกางั้นเหรอ…

อื้ม...ดีนี่! มาจัดไลฟ์กันเถอะ!!

มิซากิ : เห็นด้วยหรอกเรอะ! ปกติต้องบอกว่า “อย่าพูดอะไรเป็นไปไม่ได้สิฟูตะ” ไม่ใช่เหรอ!?

โคเฮย์ : ก็นี่มันจัดไลฟ์ที่อเมริกาเลยนะ? เราสามารถเล่นดนตรีของพวกเราให้โลกได้ฟังก่อนจะชนะเฟสอีกนะ!?
โอกาสดีๆ แบบนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไงล่ะ!

อาโออิ : ...ถ้าทำได้ก็น่าสนุกอยู่หรอก แล้วมิซากิกับยามาโตะล่ะ?


มิซากิ : ก็...ถ้าโคนี่กับฟูตะอยาก...ก็ไม่ห้ามหรอก…

ยามาโตะ : ฉันอยากลองดู อยากเห็นว่าพวกเราเป็นที่ยอมรับในอเมริกาแค่ไหน

อาโออิ : อื้ม… แต่ถึงอย่างนั้นจะเริ่มจากอะไรดีล่ะ…

ฟูตะ : เฮ้! คุณพนักงาน!

พนักงาน : Pardon?

ฟูตะ : เอ่อ… นี่ แบนด์แมนจากนางาซากิ! ไอวอนท์...คาเฟ่ที่ไลฟ์!

มิซากิ : ไหงเริ่มเจรจาเอาเองเลยฟะ!

ฟูตะ : ก็คาเฟ่ร้านนี้มีไลฟ์สเปซด้วยนี่นา พอดีเลยนี่! ไม่ลองไม่รู้!

พนักงาน : What?


มิซากิ : อ่า~ ...We are japanese musician. Can we play live show here?

ยามาโตะ : เฮ้ย… มิซากิเริ่มพูดภาษาแปลกๆ แล้วนะ…

อาโออิ : ก็ภาษาอังกฤษไงเล่า!

บทที่ 3

อาโออิ : ไม่นึกเลยเนอะว่าเขาจะ OK… สมกับเป็นอเมริกา เหมือนเปิดโอกาสให้กับดนตรีดีจัง

มิซากิ : เป็นผลจากสกิลภาษาอังกฤษกับฝีมือการเจรจาต่อรองของฉันเองยังไงล่ะ!

ยามาโตะ : ดีที่ผู้จัดการร้านชอบแนว Ska・punk ด้วย

อาโออิ : เอ๊ะ ยามาโตะฟังภาษาอังกฤษออกด้วยเหรอ?

ยามาโตะ : พอจะฟังออกแค่ตรงนั้นล่ะ นอกจากตรงนั้นก็ไม่รู้เลยสักนิดว่าพูดอะไรกัน

มิซากิ : เป็นสกิลการฟังที่ไม่สมดุลจริงๆ ...

โคเฮย์ : เอาเป็นว่าเป็นที่แน่นอนแล้วว่าเราจะจัดไลฟ์กัน! กว่าจะจัดก็วันสุดท้ายของทริปเพราะฉะนั้นยังอีกนาน แต่ก็ต้องเตรียมตัวกันไว้ก่อน

อาโออิ : ทรอมโบนหาคนให้ยืมได้แล้วเลยอยากหาที่ซื้อปากเป่าจัง

มิซากิ : งั้นนี่ไปซื้อไม้กลองด้วยดีกว่า... พวกฟูตะไม่มีอะไรต้องเตรียมเหรอ?


ฟูตะ : ไม่มี! ซาคุทาโร่ก็อยู่ด้วยกันเสมอนี่นะ!

ยามาโตะ : ส่วนฉันก็เอากีต้าร์มาด้วย แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเปลี่ยนสาย?

มิซากิ : มันใช่อะไรที่ปกติเขาเอามาเที่ยวต่างประเทศกันหรือไง... โคนี่ล่ะ?

โคเฮย์ : ที่จริงแล้ว... นี่ก็เอาเบสมาด้วยล่ะ

อาโออิ : จะว่าไปก็เห็นอยู่ในกองสัมภาระ... ฟูตะกับยามาโตะนี่ไม่ต้องพูดถึง แต่ทำไมโคนี่ถึงเอามาด้วยล่ะ?

โคเฮย์ : ก็ไม่ได้คิดหรอกว่ามาจัดไลฟ์ แค่คิดว่าระหว่างเที่ยวน่าจะมีโอกาสได้เล่นบ้างแหละ

อาโออิ : อย่างนี้นี่เอง... กลายเป็นว่าเหมือนมีแค่นี่กับมิซากิเลยที่ตื่นเต้นกับการเที่ยว...

มิซากิ : ช...ช่วยไม่ได้นี่หว่า! กลองมันขนมาไม่ได้ ส่วนทรอมโบนก็ใหญ่จนเอามาด้วยลำบาก!
เอาเป็นว่าไปร้านเครื่องดนตรีแล้วเตรียมตัวหลายๆ อย่างกันเถอะ!

ฟูตะ : งั้นฉันรออยู่นี่นะ!

ยามาโตะ : ไม่ไปเหรอ?

ฟูตะ : พอจะได้ไลฟ์แล้วมันคึกขึ้นมาน่ะ! เลยอยากเป่า (แซกโซโฟน) สักหน่อย!


โคเฮย์ : งั้นฉันอยู่ด้วยแล้วกัน จะปล่อยไว้คนเดียวก็เป็นห่วง

อาโออิ : งั้นเดี๋ยวรีบไปรีบมานะ

มิซากิ : คราวนี้อย่าหลงทางนะเฟ้ย ยามาโตะ!

ยามาโตะ : ไม่ต้องห่วง ไปกันเถอะ

มิซากิ : แล้วไหงเดินไปทางทะเลเล่า!

—————————————

โคเฮย์ : ว่าแต่...ไม่นึกเลยเนอะว่าจะได้จัดไลฟ์ที่อเมริกาจริงๆ ...

ฟูตะ : โคนี่จังดูดีใจจังเลยเนอะ! อยากไลฟ์ขนาดนั้นเลยเหรอ?

โคเฮย์ : เพราะการมาไลฟ์ที่ต่างประเทศ... เป็นความฝันมาตลอดเลยน่ะ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นจริงในรูปแบบนี้


ฟูตะ : อย่างนี้นี่เอง... โคนี่จังชอบบอกว่า “สักวันมาดังไปทั่วโลกด้วยวงดนตรีกันเถอะ!” มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่เนอะ!

โคเฮย์ : ......!

—————————————


??? : สักวัน... เรามาดังไปทั่วโลก...ด้วยวงดนตรีไปด้วยกันนะ โคเฮย์?

—————————————

โคเฮย์ : อา...

ฟูตะ : เอ๊ะ? หรือไม่ใช่โคนี่จัง? เหมือนตอนเด็กๆ เคยได้ยินอยู่...

โคเฮย์ : ......ไม่หรอก
ฉันพูดเองล่ะ... ฉันเป็นคนพูดเอง จำได้ด้วยสินะ

ฟูตะ : แน่นอนอยู่แล้ว! ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่จำได้แม่นเลยว่าพูดแบบนั้น!

โคเฮย์ : ...งั้นเหรอ