เหตุการณ์ในชีวิตฉันถูกแบ่งจัดเก็บไว้เป็นช่วงต่างๆ ตามบ้านแต่ละหลังที่เคยอาศัยอยู่ มันเป็นเหมือนกับธนาคารที่ฉันฝากความทรงจำในช่วงเวลาต่างๆของชีวิตเอาไว้ บันไดแต่ละขั้น ห้องแต่ละห้อง ประตูแต่ละบานล้วนมีความทรงจำของฉันอยู่ในนั้น

แต่ช่วงหลังมานี้ฉันเริ่มตั้งคำถามกับธนาคารหลังที่4อยู่เล็กน้อย ชีวิตของฉันก่อนที่จะมีโควิดนั้นไปๆกลับๆระหว่างบ้านและหอพักอยู่บ่อยครั้ง มันเลยทำให้แหล่งฝากความทรงจำของฉันไม่ชัดเจนเหมือนกับที่ผ่านมา

ไม่เหมือนกับธนาคารหลังก่อนที่ฉันเคยฝากความทรงจำไว้มากมายในพื้นที่ทุกตารางนิ้วและของทุกชิ้น ฉันรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยที่รู้สึกว่าแม้แต่พื้นที่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่เป็นของฉัน ก็ไม่ให้ความรู้สึกที่ว่าฉันเป็นเจ้าของ

แย่ยิ่งกว่าความทรงจำร้ายๆคือการไม่มีความทรงจำ

ทุกอย่างเริ่มทำให้ฉันหวนนึกถึงธนาคารหลังที่แล้วมา ทั้งต้นมะม่วงบ้านยายที่มีผลสุกร่วงลงมาให้เก็บในทุกเช้า ตึกแฟลตที่มีเสียงเปิดประตูกั้นดังไปทั่วทั้งชั้น หรือบ้านไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเวลาก้าวเดิน ฉันมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับพวกมัน และตอนนี้ฉันพยายามจะยัดเรื่องราวบางอย่างใส่ในบ้านปูนสร้างใหม่ที่แข็งกระด้าง

จริงๆแล้วในเรื่องราวเกี่ยวกับธนาคารทั้งสามหลังแรกนี้ ฉันมีเรื่องที่อยากจะพรรณนาอยู่อย่างมากมายแต่ก็กลัวว่าคุณที่อ่านอยู่จะเบื่อเอาเสียก่อน เพราะมันเป็นความทรงจำและเรื่องเล่าที่มีเพียงตัวฉันคนเดียวในเรื่องราวนี้ อาจจะไม่หรรษาสำหรับใคร แต่สุขใจสำหรับฉัน

ผู้คนมากมายบนโลกใบนี้มีธนาคารความทรงจำเป็นของตัวเอง อาจจะไม่ใช่บ้าน แต่เป็นสิ่งของ เพลง หนังสือ หรือแม้กระทั่งฤดูกาล

ทั้งหมดถูกหล่อหลอมเป็นชีวิตและแต่งแต้มสีสันในตัวตน

แม้เรื่องราวทั้งหลายจะมีวันสูญสลายไป แต่นั่นคงเป็นเหมือนหนังสือแห่งความลับของหนึ่งชีวิตกับอีกหลากหลายธนาคารความทรงจำ