แล้วในทุกวันธรรมดาที่ว่าๆมานั้น ก็มักจะมี "เรื่องราวธรรมดา" เกิดขึ้นเสมอ เรื่องราวที่เราเชื่อว่าหลายๆคนต้องเคยเจอแบบนี้แหละ อาจจะบ่อยด้วยซ้ำ แต่พวกเราเลือกที่จะปล่อยเรื่องธรรมดาพวกนั้นผ่านเลยไป

เราเจอเรื่องธรรมดากันทุกวัน เพียงแค่... พอมาคิดดูจริงๆในเรื่องธรรมดาพวกนั้นก็มีความน่าสนใจบางอย่างแฝงอยู่เสมอนะ

เราเลยอยากจะลองเก็บ "เรื่องธรรมดาในวันธรรมดา" มาเขียนผ่านตัวอักษรดูบ้าง


อย่างเช่นว่า...

May 12,2016

วันนึงเจอแม่ลูกคู่นึงบนรถไฟฟ้า แม่ลงมานั่งข้างๆและพยายามเรียกให้ลูกมานั่งตัก เราก็กำลังจะลุก แต่เด็กก็ส่ายหน้าไม่นั่ง เกาะราวแน่นทำหน้าจริงจัง ในมือถือถุงใส่ลูกชุบอยู่ด้วย 
สักพักเด็กคนนั้นก็หันไปบอกแม่ว่า "ฝากก่อน จับราวไม่ถนัด" พูดเสร็จก็หันกลับมาจับราวทำหน้าจริงจังต่อคนแก่ที่ขึ้นมาใหม่ลงมานั่งข้างแม่เด็ก เขาก็เลยสะกิดบอกว่า "นั่งไหมลูก" เด็กคนนั้นก็บอกว่า "ไม่ค่ะ หนูนั่งมาเยอะแล้ว" พร้อมกับหัวเราะคิกคัก ยืนจับราวส่งยิ้มแก้มตุ่ยให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในโบกี้รถไฟฟ้า 
พอตอนลง (ซึ่งบังเอิญเหลือเกินที่ลงสถานีเดียวกัน) เด็กคนนั้นก็ยกมือขึ้นโบกๆแล้วพูดว่า "ไปก่อนนะค๊าาา" ก่อนจะก้าวลงจากรถ


May 25,2016

ในร้านอาหารญี่ปุ่นซึ่งเพื่อนเราคิดจะลองสั่งเมนูน้ำแข็งใสของร้านเพราะมันดูน่าทานดี เลยบอกพนักงานว่า "เอาน้ำแข็งไสราดสตอเบอรี่ค่ะ" 

พนักงานหันมามองพวกเรานิ่งๆก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "ลูกค้าจะลองเหรอคะ... จะลองจริงๆเหรอคะ"

ด้วยความสงสัยเลยถามไปว่า "ทำไมเหรอคะ?" 

พนักงานหน้าปุเลี่ยนเล็กน้อยแต่ก็ฝืนพูดว่า "มีอยากอื่นให้ลองนะ ลองอันนี้ดูไหมคะ อันนี้ก็อร่อยนะคะ"

เพื่อนเรากลับตอบเธอไปว่า "ไม่ค่ะ เอาน้ำแข็งไสราดสตอเบอรี่" 

พนักงานเลยพูดขึ้นมาว่า "มีท้อปปิ้งนะคะ เอาเพิ่มไหมคะลูกค้า" 

เพื่อนเราก็ดันแน่วแน่และตอบไปว่า "ไม่ค่ะเอาแค่นั้นจริงๆ" 

พนักงานคนนั้นเลยรับออเดอร์และเดินจากไปเงียบๆ 

พอของหวานมา เราก็ได้ค้นพบว่า พนักงานคนนั้นส่งสัญญาณเตือนพวกเรานับครั้งไม่ถ้วน แต่เพื่อนเราก็ดันไม่เห็น เพราะน้ำแข็งไสไม่อร่อยเลย รสชาติประหลาดอีกต่างหาก ด้วยความเสียดายตังค์เลยต้องฝืนกินไปทั้งน้ำตา แถมยังเห็นพนักงานคนนั้นยืนมองอยู่ไกลๆด้วยสีหน้าที่เดาได้ลางๆว่า... 

เราเตือนเธอแล้วนะ... 

June 29,2016

เดินสวนกับฝรั่งคนหนึ่ง เราหลบซ้าย เขาดันหลบทางเดียวกัน เราเลยหลบอีกทาง เขาก็หลบอีกทาง พวกเรายึกยักๆกันอีกสามรอบ แล้วเราทั้งคู่เลยหยุดเงยหน้ามองกันพร้อมขำออกมา ก่อนที่เขาจะผายมือไปทางด้านซ้ายแล้วพยักหน้าให้หนึ่งที เราเลยยิ้มและก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วพวกเราก็เดินสวนทางกันได้สำเร็จ 


June 30,2016

ลองไปซื้อขนมปังในร้านขนมปังที่เดินผ่านทุกวัน เห็นคนญี่ปุ่นเข้าไปซื้อกันเยอะมาก วันนี้เลยเข้าไปดูบ้าง ในร้านมีคนญี่ปุ่นสองคนที่มาด้วยกันกำลังซื้ออยู่ เราเลยดูๆหยิบใส่ถาดแล้วจะเดินไปจ่ายตังค์ ระหว่างที่กำลังเดินไปเคาท์เตอร์มีคนญี่ปุ่นคนหนึ่งเลือกเสร็จเลยจ่ายก่อน แล้วเพื่อนเขากำลังเดินมาจ่ายเลยเหมือนมาพร้อมกัน เราทั้งคู่รีบยกมือขึ้น เขาก็รีบบอกโดโซะ ไอ้เราก็โค้งแล้วโดโซะบ้าง ก็โดโซะไปมาตามสไตล์ญี่ปุ่นจ๋า เราคิดว่าถ้าเราไม่ไปต่อแถวเขาคงจะโค้งต่อไปอีกสักพัก เลยยอมแพ้เดินไปต่อคิวก่อน พร้อมพูดว่า "อาริงาโตะโกไซมัส" แต่เขาดันตอบมาว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" 


ยิ่งได้เขียน ยิ่งจดจำเรื่องเล็กๆน้อยๆได้ ทั้งๆที่ถ้าหากไม่ได้มีตัวอักษรเหล่านี้คอยเตือนความจำ เราอาจจะปล่อยเรื่องราวพวกนี้ให้ไหลไปกับกระแสเวลาแล้วก็ได้ 

ทำแบบนี้ก็ดีนะ เพราะเราได้รู้ว่าในแต่ละวันนั้น มีความธรรมดาที่น่าสนใจมากมายและทำให้ในแต่ละวันธรรมดา เราใส่ใจสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมากขึ้น อมยิ้มได้มากขึ้น มองเห็นโลกได้กว้างขึ้น พบเจอคนไม่รู้จักได้เยอะขึ้น ถึงเรื่องธรรมดาเหล่านั้นจะเป็นแค่ช่วงเวลา 10 วินาที 

มันก็โอเคนะ 



แล้วพวกคุณมีเรื่องธรรมดาในวันธรรมดากันบ้างไหมคะ? :)